Χρησιμοποιῶ κάθε πρωί τό λεωφορεῖο Νο 30 γιά νά μεταβῶ ἀπό τό ξενοδοχεῖο μου μέχρι τόν χῶρο τοῦ Ναυτιλιακοῦ Συνεδρίου, στήν εἴσοδο τῆς Λεμεσοῦ. Στά λεωφορεῖα καταλαβαίνεις τόν κάθε τόπο.
Οἱ ἐπιβάτες εἶναι ἐννέα στούς δέκα ἀλλοδαποί. Κυρίως Ἀσιᾶτες καί Ἀφρικανοί. Μπαίνουν καί κάποιοι ἀπό τήν Οὐκρανία ἤ τήν Ρωσσία, ἀλλά λίγοι. Τό ἴδιο σκηνικό μέ τά μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς στήν Ἀθήνα. Σέ ὅλο τό μῆκος τῆς παραλίας ξεφυτρώνουν οὐρανοξύστες. Τήν ἴδια ὥρα, στίς εἰδήσεις τοῦ ΡΙΚ, ὑπάρχει ἔρευνα ἡ ὁποία καταδεικνύει ὅτι ὁ κυπριακός πληθυσμός μειώνεται μέ γοργό ρυθμό καί τά περισσότερα παιδιά πού γεννῶνται ἔχουν ἀλλοδαπούς γονεῖς.
Μέ ἄλλα λόγια, οἱ οὐρανοξύστες προορίζονται γιά ξένους. Τίς τελευταίες μέρες, μοῦ λένε στό ξενοδοχεῖο, ἔρχονται συνεχῶς πτήσεις ἀπό τό Ἰσραήλ. Φεύγει ὁ κόσμος ἀπό τήν ἐμπόλεμη ζώνη κι ἔρχεται στήν Κύπρο. Οἱ περισσότεροι θά φύγουν, κάποιοι θά μείνουν. Ὅπως ἔμειναν οἱ χιλιάδες Ρῶσσοι, πού εἶναι ἰδιαίτερα ἀγαπητοί στό νησί. «Ἔρθαν κι ἐκεῖνοι οἱ Ἑβραῖοι μέ τά κοτσιδάκια. Δέν πᾶνε, λέει, φαντάροι καί δέν πιάνουν ὅπλο λόγῳ ἰδεολογίας! Ὡραῖοι πατριῶτες! Κάνουν τούς σκληρούς, ἀλλά ἄλλοι πηγαίνουν καί σκοτώνουνται» μοῦ λέει ὁ ταξιτζῆς πού μέ μεταφέρει σέ ἕνα ἀπό τά πολλά «Κλάμπ» τῆς παραλίας, ὅπου μιά μεγάλη πολυεθνική (κυπριακή σημαία) ναυτιλιακή ἑταιρεία κάνει τό «πάρτυ» της.
«Εἶδες τί ἔγινεν στήν Λευκωσίαν; Τρόμαξεν ὁ κόσμος, Χιλιάδες μουσουλμᾶνοι διαδήλωσαν ὑπέρ τῆ Χαμάς!» μοῦ λέει ὁ ταξιτζῆς, πού παίζει μπουζούκι καί γνωρίζει ὅλους τούς παλιούς κατασκευαστές μπουζουκιῶν τοῦ παλιοῦ Πειραιᾶ. Ὅταν τοῦ λέω ὅτι ὁ Ζοζέφ Τερζιβασιάν ἦταν πατέρας τοῦ Λάζαρου, συμμαθητοῦ στό σχολεῖο καί ὅτι ἀπό ἐκεῖ ἀγόραζα τά ὄργανά μου, συγκινεῖται! «Πῆρα ἀπό ἐκεῖ τήν κιθάρα μου κι ἀγόρασα ἕνα μπουζούκι στόν ἀνηψιό μου. Ἔχω καί μιά κιθάρα φτιαγμένη ἀπό τόν Παναγῆ» τοῦ λέω, καί τρελλαίνεται! «Καί γιατί σκιάζεστε μέ τούς μουσουλμάνους; Ἀφοῦ τούς φέρετε κι ἐσεῖς ἐδῶ, τούς πλούσιους Ἄραβες, πού ἀγοράζουν ἀκίνητα γιά τή “χρυσή κάρτα” καί τούς ἄλλους, πού ἔρχονται λαθραῖοι» τοῦ λέω. Μέ κοιτάζει σκεφτικός.
«Κι ἔτσι καί γίνει ἕνα “μπράφ” μέ τούς Τούρκους, μέ ποιόνα θά πηγαίνουν αὐτοί;» μέ ἐρωτᾶ, ρητορικῶς… Μιά πινακίδα ἀπέναντι προαναγγέλλει κάποια μεγάλη ἐκδήλωση: «Τό Ντουμπάι ἔρχεται στήν Κύπρο. Προμηθευτεῖτε τά εἰσιτήριά σας»… Στήν καφετέρια τοῦ ξενοδοχείου, ἀπολαμβάνοντας ἕναν καπουτσῖνο ὑπό τό λυκόφως, ἡ πλαϊνή παρέα συζητᾶ γιά τά πολιτικά στήν Ἑλλάδα. «Βρέ, τί γίνεται μέ ἐτοῦτον τόν Κασσελάκην! Τούς ἐμπέρδεψεν ὅλους, εἶπεν ὅτι ἡ ἀριστερά ἀγαπᾶ τό κεφάλαιον» λέει ἕνας εὐτραφής κύριος, πού δαγκώνει συνεχῶς ἕνα ποῦρο, χωρίς νά τό ἀνάβει. «Καί πότε δέν τό ἀγαποῦσεν ἡ ἀριστερά τό κεφάλαιον; Ἐξέχασες τούς ἐδικούς μας ἐδῶ;» λέει ὁ συνομιλητής του. Ὕστερα ἀκούγεται τό ὄνομα «Ἀβέρωφ». Ἀπορεῖ ἡ φίλη μου. «Μά, ἀκόμα γιά τόν Ἀβέρωφ συζητοῦν;» μέ ρωτᾶ. Τῆς ἀπαντῶ ὅτι πρόκειται γιά τόν Ἀβέρωφ Νεοφύτου, τόν Κύπριο πολιτικό. «Ἀβέρωφ εἶναι τό μικρό του» τῆς λέω, ἀλλά μέ κοιτάζει μέ ἀπορία…
