Καθώς παίρνεις τήν στροφή γιά τήν Ἀρχαία Ὀλυμπία, ἀντιλαμβάνεσαι ἀμέσως τήν ἀλλαγή τοῦ τοπίου. Ἀκόμη καί τό αὐτοκίνητο δέχεται τήν αὐθυποβολή καί ὑπακούει σέ κάποιο περίεργο νεῦμα, ἐλαττώνοντας –λές ἀπό μόνο του– ταχύτητα…
Δέν εἶναι μόνο ἡ πανέμορφη πράσινη φύση, δέν εἶναι ἡ γνώση, ὅτι στό τέλος τοῦ δρόμου σέ περιμένει τό μεγαλεῖο ἐκείνης τῆς ἀνεπανάληπτης ἐποχῆς τῶν θαυμάτων, δέν εἶναι μόνο ἡ αἴσθηση ὅτι σέ λίγο θά βρεθεῖς γιά μία ἀκόμη φορά ἐκεῖ ὅπου ἀνέπνεε ἐλευθερία καί ἅμιλλα ὁ τότε γνωστός κόσμος, εἶναι ἡ αἴσθηση πού μόνο ὁ ἱερός τόπος τῆς Ἤλιδας μπορεῖ νά προσφέρει.
Ναί, εἶναι ἀλήθεια ὅτι στήν Ὀλυμπία βρίσκεις μίαν ἄλλη Ἑλλάδα, τήν Ἑλλάδα πού θά ἤθελες νά συναντᾶς σέ κάθε γωνιά αὐτῆς τῆς ὑπέροχης φλούδας γῆς, τήν ὁποία ἐμεῖς, οἱ νεότεροι, ταλαιπωροῦμε συστηματικά, ὡς κακόβουλοι κληρονόμοι.
Καί καθώς τό ὄχημα κυλᾶ ἀργά στίς ρᾶγες τῆς Ἱστορίας, θαυμάζεις γύρω σου ἐκεῖνο πού ἔχει συντελεσθεῖ μέσα σέ λίγα χρόνια, δηλαδή τήν πλήρη ἀποκατάσταση τοῦ τοπίου τό ὁποῖο κατέκαυσαν τότε χέρια βέβηλα, χέρια πού ποτέ δέν ἀγάπησαν αὐτή τήν γῆ καί πού ἀκόμη καί σήμερα συνεχίζουν νά τήν πυρπολοῦν, ἑκουσίως ἤ ὄχι, θέτοντας πάντα σέ κίνδυνο ἀκόμη καί τήν ἴδια τήν ὕπαρξή της.
Ναί, ἡ Ὀλυμπία πού ἐπισκέφθηκες τότε, μέ τίς φλόγες νά φθάνουν καί νά κατατρώγουν τόν ἱερό λόφο, μέ τό γύρω δάσος νά παραδίδεται στό πῦρ τῆς κολάσεως, εἶναι πάλι ἡ ἴδια, ὅπως τήν ἐπισκεπτόσουν στά μικράτα σου, μέ τόν σοφό πατέρα νά σᾶς ξεναγεῖ, τήν μητέρα καί τά πέντε παιδιά, καί νά μαζεύονται γύρω καί ἄλλοι ἐπισκέπτες γιά νά ἀπολαύσουν τήν ρέουσα ἀφήγησή του. Εὐγνωμοσύνη μόνο γιά ἐκείνους πού ἐργάσθηκαν ὥστε νά ἀποκατασταθεῖ πλήρως τό ἱερό αὐτό τμῆμα τῆς ὑδρογείου. Εὐλογημένη γῆ, ἀπό Θεούς καί Θεότητες, ἀλλά κυρίως ἀπό ἐκεῖνα τά ἀνθρώπινα χέρια, τά ὁποῖα ἄγγιξαν τό ἱερό χῶμα καί ἀνέδειξαν τό μεγαλεῖο, μέ στόχο νά φιλοξενήσουν τήν ἱερή καί ἄδολη ἅμιλλα.
Καί ἐκεῖ, μέσα στόν καύσωνα τῶν σαράντα καί πλέον βαθμῶν, κάτω ἀπό τήν σκιά τῆς αὐτοσχέδιας τέντας, οἱ ἀρχαιολόγοι καί οἱ χειρώνακτες, ἐργάζονται, προσπαθῶντας νά ἀποκαλύψουν καί ἄλλα ἀπό τά ἱερά μυστικά πού μᾶς κληροδότησαν ἐκεῖνοι οἱ ὑπέροχοι Ἕλληνες. Πόσο ἀγαπῶ τούς ἀρχαιολόγους, πόσο ζηλεύω ἐκείνη τήν στιγμή πού θά ἀκούσουν τόν χαρακτηριστικό ἦχο τῆς σκαπάνης καί θά ἀγγίξουν, μέ ἱερό ρῖγος, τό πολύτιμο εὕρημα. Πόσο ζηλεύω τούς ἐργάτες πού συνδράμουν τούς μύστες τῆς ἀρχαιολογίας καί πού ζοῦν μαζί τους τήν ἀγωνία ἀλλά καί τήν ἔκρηξη τῆς εὐτυχίας!
Πόσο ἀγαπῶ αὐτή τήν μοναδική ἐπιστήμη, πού μᾶς δένει μέ τό παρελθόν καί μᾶς δίνει ἐλπίδες γιά τό μέλλον! Γονάτισα κάποια στιγμή καί σήκωσα τά χέρια στόν οὐρανό. Καί δίπλα μου, πέντε ἕξι Κινεζοῦλες, πού εἶχαν βρεθεῖ στήν Ἄλτι, ἔκαναν τό ἴδιο. «Προσευχηθήκατε στόν Δία;» μέ ρώτησε μιά τους στά ἀγγλικά. «Ὄχι, εὐχαρίστησα τήν Ἑλλάδα!» ἀπάντησα…
