Τώρα, πού ὁ Κωνσταντῖνος Τζούμας ἀναπαύεται στήν Ἀττική γῆ…
… ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς ἀφηγηθῶ τήν γνωριμία καί τήν φιλία πού εἶχα μέ αὐτόν τόν ἰδιαιτέρως ἀγαπητό ἄνθρωπο.
Περί τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’60 ἄρχισε νά ἀπαντᾶται καί ἐν Ἑλλάδι ἡ πόπ καί ρόκ κουλτούρα. Κάτι ἡ «Μεσημβρινή» τῆς Ἑλένης Βλάχου, κάτι οἱ «Μοντέρνοι Ρυθμοί» τοῦ Θανάση Τσόγκα (ἐπί κεφαλῆς ὁ Νῖκος Μαστοράκης καί συνεργάτες οἱ Θόδωρος Σαραντῆς, Λευτέρης Κογκαλίδης, Χρῆστος Λεβέντης, Γιῶργος καί Σπῦρος Καρατζαφέρης, Γιάννης Πετρίδης, Τζένη Μαστοράκη), κάτι οἱ ἐκπομπές τοῦ Μαστοράκη στό κρατικό ραδιόφωνο, μέ τό «κυνήγι Θησαυροῦ», τά «Μπίτς πάρτυ» στόν Ἅγιο Κοσμᾶ, διαμόρφωσαν τήν ἄλλη πλευρά τῆς μουσικῆς. Πιό φωτεινή, μέ τραγούδια καί ρυθμούς διαφορετικούς καί κλίμακες «ματζόρε», ἐντελῶς ἀλλοιώτικη ἀπό τήν «κλάψα» καί τήν «μιζέρια» πού εἶχε ἐπικρατήσει στό ἑλληνικό λαϊκό τραγούδι.
Ἐμεῖς, στόν Πειραιᾶ, εἴχαμε ἤδη σκαρώσει τό πρῶτο μας μουσικό σχῆμα. Εἴχαμε ἀφήσει –ὅσο γινόταν– πιό μακρυά μαλλιά, φορούσαμε κοστούμια «μέ σχισίματα» καί πανταλόνια «καμπάνα» καί παίζαμε τραγούδια πού ἔκαναν τούς γονεῖς μας νά φρίττουν! Κρυφά, φυσικά, τά βράδυα τοῦ Σαββάτου καί τῆς Κυριακῆς (νωρίς, ἐννοεῖται, ἀφοῦ στίς ἕνδεκα ἡ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ κλείδωνε) ἀντί νά πᾶμε σινεμά, ὅπως δηλώναμε στούς γονεῖς, συχνάζαμε σέ δύο μπαράκια στήν περιοχή τοῦ Πασαλιμανιοῦ. Στό “Chez-Là”, πού διηύθυνε ἡ συμπαθέστατη κυρία Τζέννυ, ὅπου ἀπολαμβάναμε τό νεσκαφέ μας καί στό «Τζέιμς Μπόντ», ἕνα μπαράκι, σέ μιά πάροδο τῆς Βασιλίσσης Σοφίας, ὅπου ἀκούγαμε ρόκ μουσική, πίνοντας τό κλασικό «Βερμούτ». Ἐκεῖ, λοιπόν, γνωριστήκαμε μέ τόν Τζούμα. Ἕναν «ἀέρινο» τύπο, πού φοροῦσε πάντα φαρδιά κοστούμια καί μακρυά κασκόλ. Ἦταν κάτι μεταξύ «μπήτνικ» καί «σοφιστικέ». Μιλοῦσε ἀργά, ὁ λόγος του ἦταν δηκτικός καί ἐντυπωσίαζε μέ τήν εἰκόνα καί τίς ἐκφράσεις του. Ὅταν ἄκουσα ὅτι εἶχε περάσει ἀπό τήν Ἰωνίδειο, ἐκμεταλλεύθηκα τό γεγονός (ἤμουν τότε μαθητής τοῦ Γυμνασίου τῆς Σχολῆς) καί τοῦ μίλησα γιά τό «συγκρότημά» μας. Κι ἔτσι βρέθηκε κάποιες φορές στίς πρόβες μας, ἔκανε ὑποδείξεις στά ἀγγλικά μας, ἦλθε σέ μία-δύο ἐμφανίσεις μας, καί μετά χάθηκε!
Τόν ἀντάμωσα ἔπειτα ἀπό εἰκοσιπέντε καί βάλε χρόνια στό «Ντόλτσε». Κι ἀπό τότε, βλεπόμασταν κατά διαστήματα. Παρέμενε συναρπαστικός καί ὅταν ἐξέδιδε τά βιβλία του, τά παρουσιάζαμε στήν αἴθουσα «Γιῶργος Μπόμπολας» τοῦ Συλλόγου Ἀποφοίτων τῆς Ἰωνιδείου (καί ὁ ἐκδότης καί ἐπιχειρηματίας ἀπόφοιτος, μέγας δωρητής τοῦ Συλλόγου.) Μοῦ ἄρεσε τό ὕφος τοῦ Κωνσταντίνου Τζούμα ἤ «Τζούμ-Τζούμ». Τόν ἄκουγα τά πρωινά στόν «Ἐν Λευκῷ» τοῦ Κώστα Καββαθᾶ, ἀλλά καί ἀργότερα, ὅταν ὁ σταθμός ἄλλαξε ἰδιοκτησία. Εὐτυχῶς δέν ἄλλαξε ὁ Κωνσταντῖνος. Τόν συνάντησα πρό ὀλίγων μηνῶν, στό «Φίλιον», ὅπως ἔχει μετονομασθεῖ τό «Ντόλτσε». Ἔδειχνε νά ταλαιπωρεῖται ἀπό τήν ἀσθένεια, ἡ ὁποία τόν εἶχε καταβάλει. «Πότε θά κατέβεις στόν Πειραιᾶ;» τοῦ εἶπα καί τοῦ θύμισα τίς βραδιές στά “20 Cocktails”, στό ὑπόγειο τῆς ὁδοῦ Κουντουριώτου, ἕναν ἀπό τούς «ναούς» τοῦ ρόκ στήν πόλη μας. «Δέν ξέρω, βρέ παιδί μου, ἀλλά δέν εἶναι ὁ Πειραιᾶς πού ἄφησα. Κι αὐτόν τόν Πειραιᾶ, δέν τόν γνωρίζω»… Διαβάστε τά βιβλία του. Ἴσως βρεῖτε καί κάτι ἀπό τήν ζωή σας…
