Δέν θά μποροῦσα νά μείνω ἀδιάφορος ἀπέναντι στό Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, ἀκόμη καί ἄν αὐτό διεξάγεται σέ μιά χώρα ἡ ὁποία δέν θέλει οὔτε νά ἀκούσει γιά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἀκόμη καί ἄν διεξάγεται χειμῶνα καί δέν μπορεῖς νά ἀπολαύσεις τό θέαμα στό μπαλκόνι ἤ τήν βεράντα, συντροφιά μέ τούς ντελιβεράδες τῆς περιοχῆς!
Ἔτσι, παρακολουθῶ ὅποιους ἀγῶνες μοῦ δίνεται ἡ δυνατότητα, ἀφοῦ εἶναι πολύ δύσκολο γιά κάποιον, τοῦ δικοῦ μας χώρου, νά «στηθεῖ» δύο ὧρες στίς δώδεκα τό μεσημέρι ἐμπρός στήν τηλεόραση ἤ νά κάνει τό ἴδιο στίς ἕξι τό ἀπόγευμα, τήν ὥρα πού «βράζει» ἡ ἔκδοση τῆς ἐφημερίδας. Ἀλλά τούς ἀγῶνες πού μπορῶ, θά τούς παρακολουθήσω ἀκόμη καί «κλεφτά», γράφοντας ἤ τηλεφωνῶντας.
Αὐτό τό χειμερινό παγκόσμιο Κύπελλο ἔχει ἕνα σπουδαῖο προτέρημα. Οἱ ὁμάδες στελεχώνονται ἀπό παῖκτες οἱ ὁποῖοι μετέχουν σέ ἐν ἐξελίξει πρωταθλήματα. Δηλαδή οἱ ποδοσφαιριστές δέν βρίσκονται στό τέλος τῆς περιόδου, γιά νά εἶναι κουρασμένοι καί νά ἔχουν «ξεθυμάνει». Εἶναι «φρέσκοι» καί δυνατοί, καί μποροῦν νά ἀποδώσουν τά μέγιστα. Συνεπῶς, ἡ εἰκόνα τους, ἀπό ἀγωνιστικῆς πλευρᾶς, εἶναι καλύτερη ἀπό ὅ,τι θά ἦταν σέ ἕνα θερινό τουρνουά. Κι αὐτό φαίνεται. Ἄν ἐξαιρέσει κανείς τήν Κόστα Ρίκα, ἡ ὁποία παρουσιάσθηκε πολύ ἀδύναμη, ὅσες ὁμάδες εἴδαμε μέχρι σήμερα εἶναι σχεδόν ἰσοδύναμες. Καί ἄν οἱ ὁμάδες τῆς Αὐστραλίας καί τοῦ Καναδᾶ δέν ἦταν «ἀφελεῖς» καί προσπαθοῦσαν νά παραμείνουν λιγότερο ἐνθουσιώδεις, ἴσως νά εἶχαν ἀποφύγει τίς ἧττες ἀπό τούς Γάλλους καί τούς Βέλγους. Ἐκεῖνοι, πάντως, πού ἐξέπληξαν, μέχρι στιγμῆς, εἶναι οἱ Σαουδάραβες καί οἱ Ἰάπωνες. Οἱ πρῶτοι ἀπέδειξαν ὅτι «ἕνας Μέσι δέν φέρνει τήν ἄνοιξη», κερδίζοντας τήν ἐκ τῶν «φαβορί» (στά χαρτιά) Ἀργεντινή, οἱ δεύτεροι ὑπενθύμισαν στούς Γερμανούς ὅτι ἡ «Λουφτβάφφε» μπορεῖ νά ἦταν δυνατή, ἀλλά «Καμικάζε» δέν εἶχε!
Προσωπικά, εἶμαι πάντα ὀπαδός τῆς Ἰταλίας, ἡ ὁποία, ὅμως, ἀποκλείσθηκε ἀπό τό Κύπελλο. Ἔτσι, ὑποστηρίζω τήν δεύτερη ὁμάδα μου, τήν Ἀγγλία. Φυσικά εἴμαστε ὅλοι μέ τήν Ἑλλάδα, ὅποτε μετέχει στόν τελικό γῦρο, κάτι πού ἔχει γίνει μόνο τρεῖς φορές μέχρι σήμερα καί πού πολύ δύσκολα θά ξαναβρεῖ τόν καλό της ἑαυτό, τῆς ἐποχῆς Ρεχάγκελ καί Σάντος.
Τήν Ἀγγλία τήν ὑποστηρίζω τόσο ἐπειδή ἀπό πολύ μικρός βρέθηκα ὀπαδός τῆς «Nιουκάστλ», καθώς ὅλα μου τά ἀδέλφια σπούδασαν καί ἔζησαν ἐκεῖ, ὅσο καί ἐπειδή ἔχω ζήσει τήν ὑπέροχη ἀτμόσφαιρα στά μεγάλα γήπεδα τῆς «πατρίδας τοῦ ποδοσφαίρου» –-πραγματικά, μοναδική ἐμπειρία. Ἔχω δεῖ ἀγῶνες μεταξύ Ἄρσεναλ- Τότεναμ καί Τότεναμ-Τσέλσι, δηλαδή «ντέρμπυ» τοῦ Λονδίνου, σέ ἕνα πολιτισμένο καί ὑγιέστατο περιβάλλον. Καί μακαρίζω τήν Μάργκαρετ Θάτσερ, ἡ ὁποία «ἔβαλε τά πράγματγα σέ τάξη» μετά τήν τραγωδία τοῦ Χέυζελ. Ὅσο γιά τό Κατάρ, ἐκεῖνο πού κάνει ἐντύπωση –ἐκτός ἀπό τά γήπεδα– εἶναι ἡ συμπεριφορά τῶν ὀπαδῶν τῆς Ἰαπωνίας, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦν καί στηρίζουν μέ κάθε τρόπο τήν νεανική τους ὁμάδα, ἀλλά ὅταν τελειώσει ὁ ἀγῶνας, καθαρίζουν τίς κερκίδες στίς ὁποῖες φιλοξενοῦνται, μαζεύουν τα σκουπίδια τους σέ πλαστικές σακκοῦλες καί παραδίδουν τόν χῶρο «ὅπως τόν βρῆκαν.» Ναί, ὑπάρχουν καί αὐτοί οἱ ὀπαδοί!
