Ἔλαβα ἕνα μήνυμα στό κινητό μου τηλέφωνο ἀπό τήν τράπεζά μου.
«Παρατηρήθηκε μία ἀπαίτηση πληρωμῆς 4 λεπτῶν ἀπό τήν κάρτα σας, προερχόμενη ἀπό τίς ΗΠΑ. Θεωροῦμε ὕποπτη τήν προσπάθεια αὐτῆς τῆς συναλλαγῆς καί γιά τόν λόγο αὐτό ἔχουμε μπλοκάρει τήν χρεωστική σας κάρτα.»
Καί ἐδῶ ἀρχίζει μιά μικρή περιπέτεια, πού ἔρχεται σέ συνέχεια τῆς ἄλλης, πού εἶχε σχέση μέ τήν ὑγεία, καί πού μέ κρατοῦσε στό σπίτι γιά ἀρκετές ἡμέρες.
Ἀνήκω σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν καί δέν κυκλοφοροῦν μέ μετρητά. Ὅλες μου τίς συναλλαγές τίς κάνω μέ τήν χρεωστική μου κάρτα (δέν ἔχω οὔτε πιστωτικές), διότι πιστεύω ὅτι ἔτσι ἔχω (;) κάποια ὀφέλη καί ἀπό τήν Ἐφορία.
Καί ξαφνικά, βρίσκομαι καθηλωμένος καί …ἄφραγκος. Εὐτυχῶς, ὑπῆρχαν κάποια λίγα χρήματα μέ τά ὁποῖα μπόρεσα νά πληρώσω τήν ἀντιβίωση καί τίς βιταμῖνες πού μπῆκαν στόν ὀρό ἀπό τούς ἰατρούς (ἡ ὁμάδα «Ἰατροί SOS»), οἱ ὁποῖοι μέ περιέθαλψαν καί φρόντισαν νά μέ… ἐνυδατώσουν, ἀφοῦ μία αἰφνίδια, ὀξυτάτης μορφῆς, ἰογενής γαστρεντερίτιδα μέ εἶχε κυριολεκτικῶς «στεγνώσει».
Τί γίνεται ὅμως ἀπό ἐδῶ καί πέρα; Τηλεφωνῶ στήν τράπεζα γιά νά μοῦ ἀλλάξουν τήν κάρτα, καί πρέπει νά προσκομίσω: Ἐκκαθαριστικό Ἐφορίας, ταυτότητα, ἐκκαθαριστικό ἀποδοχῶν, λογαριασμό ἀπό ΔΕΚΟ στό ὄνομά μου, καί πιστοποίηση τοῦ κινητοῦ μου. Ἀπαντῶ ὅτι ὅλα τά στοιχεῖα αὐτά ὑπάρχουν στήν τράπεζα καί δέν ἔχει ἀλλάξει ὁτιδήποτε. «Ὁ κανονισμός τῆς τράπεζας εἶναι σαφής. Πρέπει νά γίνει ἐπικαιροποίηση τῶν στοιχείων σας.» Ἐρωτῶ ἐάν μπορῶ νά στείλω ὅλα ὅσα μοῦ ζητοῦν σέ ψηφιακή μορφή. «Βεβαίως καί μπορεῖτε, ἀλλά πρέπει νά ἔλθετε ὁ ἴδιος στήν τράπεζα, γιά νά ὑπογράψετε.» Εἶναι Παρασκευή μεσημέρι, στήν οὐσία οἱ τράπεζες ἔχουν κλείσει καί εὐτυχῶς πού μᾶς συνέδραμε ὁ υἱός μας καί περάσαμε τό Σαββατοκύριακο.
Χθές βρέθηκα στήν τράπεζα γιά νά ὑπογράψω καί νά παραλάβω τήν νέα κάρτα. Εἶχα πολύ καιρό νά μπῶ σέ τράπεζα. Οὐδεμία σχέση μέ ὅ,τι γνώριζα μέχρι τώρα. Δέν ὑπάρχουν γκισέ, δέν ὑπάρχουν καθίσματα. Ὁ χῶρος θυμίζει προθάλαμο χειρουργείου. Πρέπει νά ἔβαλα περισσότερες ἀπό εἴκοσι ὑπογραφές σέ ἕνα τάμπλετ στό ὁποῖο, ἀποθηκεύονται τά «στοιχεῖα μου». Πόσες χιλιάδες προσωπικά δεδομένα πολιτῶν εἶναι ἀποθηκευμένα σέ αὐτό τό διαβολομηχάνημα! Ἀναπολῶ μέ μελαγχολία τήν ἐποχή πού πήγαινα στήν τράπεζα, ἀπέναντι ἀπό τό σπίτι μου στήν Καστέλλα (σήμερα ἔχει γίνει σοῦπερ μάρκετ), ἔβλεπα τόν διευθυντή, συζητούσαμε διάφορα θέματα καί ὕστερα πήγαινα στήν ταμία μέ τήν μητέρα μου, προκειμένου νά κάνει «ἐνημέρωση» στό βιβλιάριό της. Ὑπάρχουν σήμερα ἄραγε βιβλιάρια; Πολύ ἀμφιβάλλω.
Χάθηκαν τά κορίτσια ἀπό τά γκισέ, ἐκεῖ ὅπου πήγαιναν οἱ πολυάριθμες χῆρες γιά νά παραλάβουν τήν σύνταξη καί νά μιλήσουν γιά λίγο μέ τήν πάντα χαμογελαστή ταμία. «Μητέρα, γιατί ἀφήνεις πέντε εὐρώ στήν κοπέλλα; Δέν σοῦ κάνει καμμία χάρη, πού σοῦ δίνει τήν σύνταξή της» εἶπα κάποια φορά. Ἡ μάνα μου μέ κοίταξε μέ ἕνα βλέμμα γεμᾶτο ἀπορία καί μοῦ ἀπάντησε ἀφοπλιστικά: «Μά, παιδί μου, τί λές; Δέν βλέπεις πόσο χαμογελαστή καί εὐχάριστη εἶναι;». Ποῦ νά τά βρεῖς σήμερα αὐτά…
