Δέν εἶμαι εὐτυχής μέ τούς ὀδόντες πού μοῦ χάρισε ὁ πλάστης. Κάτι κάποια νεανικά σφάλματα, κάτι ἡ ἀπροσεξία, οἱ ὀδόντες μέ ταλαιπώρησαν καί μέ ταλαιπωροῦν.
Σαββατιάτικα, λοιπόν, ἐνοχλήσεις ἔντονες καί ἀνάγκη ὀδοντιάτρου. Ἄντε νά βρεῖς τόν ὀδοντίατρό σου Σάββατο. Ἐπιτυχημένος, γάρ, ἔχει δεῖ τόν «ὀρθό δρόμο» καί ἀπό Παρασκευή πηγαίνει στήν Μύκονο, ὅπου διατηρεῖ ἐπίσης ἰατρεῖο! Ὑποθέτω ὅτι «ἐκεῖ εἶναι τά λεφτά» καί ὄχι ἀπό τήν σύμβαση μέ τό Ταμεῖο τῶν δημοσιογράφων!
Κι ἔτσι, ἀναζητῶ λύση στό διαδίκτυο καί ἀνακαλύπτω ὅτι ὑπάρχει ὑπηρεσία πού ἀπαντᾶ καί πού σέ στέλνει σέ ὀδοντίατρο τοῦ Σαββατοκύριακου!
Τηλεφωνῶ, ζητῶ ἰατρό στόν Πειραιᾶ. «Ὄχι, αὐτή τήν ἑβδομάδα μόνο στήν Ἀθήνα» μοῦ ἀπαντᾶ φωνή ἀνδρική. Μιλῶ μαζί του, τό ἰατρεῖο εἶναι στήν Πανόρμου. Κυριακή πρωί μέ τό μετρό, ἀπό Πειραιᾶ, κατ’ εὐθεῖαν Πανόρμου, στό ἰατρεῖο ἑνός ἀνθρώπου περίπου στήν ἡλικία μου, πού σέ ἐλάχιστο χρόνο (καί μέ λογικότατη, μᾶλλον χαμηλή. ἀμοιβή) μέ ἔχει τακτοποιήσει. Πιάνουμε τήν κουβέντα. Εἶναι «ὀδοντίατρος ἐκ τοῦ Ἐμπορικοῦ Ναυτικοῦ»! Τοῦ ἄρεσε ἡ θάλασσα καί τά ταξίδια, μπαρκάρισε μέ τό πού τελείωσε τό Λύκειο καί ἔγινε κάτι ὡς «ἐξ ἐφέδρων» ἀνθυποπλοίαρχος, καθώς τότε μποροῦσες νά μπαρκάρεις καί νά ἐξελιχθεῖς πρακτικά μέχρι νά πάρεις δίπλωμα δίνοντας ἐξετάσεις σέ Ἐπιτροπή τοῦ Ὑπουργείου Ναυτιλίας. Ὡστόσο, ἀργότερα βρέθηκε στήν Πολωνία, ὅπου καί ἔμεινε, γιά νά σπουδάσει τελικῶς ὀδοντίατρος στήν Κρακοβία!
Ἦταν μιά ἐνδιαφέρουσα συζήτηση, γύρω ἀπό τό ἄν τελικῶς τό «καπετανηλίκι» εἶναι περισσότερο τέχνη ἤ περισσότερο ἐπιστήμη, συμφωνήσαμε ὅτι σήμερα ἡ ἐργασία τοῦ ναυτικοῦ γίνεται ὑπό πολύ καλύτερες συνθῆκες στό πλοῖο καί μέ περισσότερο χρόνο στήν ξηρά.
Συμφωνήσαμε, ἐπίσης, ὅτι τότε, στά δικά μας χρόνια, ὑπῆρχε ἀξιολόγηση στά σχολεῖα. Δηλαδή, ἀπό τό δημοτικό δίναμε ἐξετάσεις γιά τό Γυμνάσιο. Στίς ἐξετάσεις ἐκεῖνες, κάποιοι κόβονταν. Καί, φυσικά, δέν τούς ἔκοβε ἡ Κεραμέως! Κάποιοι ξανάδιναν τήν ἑπομένη χρόνια καί μερικοί περνοῦσαν, χάνοντας, ὅμως, ἕναν χρόνο. Ἀλλά οἱ περισσότεροι πού δέν περνοῦσαν στό Γυμνάσιο, φοιτοῦσαν σέ Τεχνικές Σχολές. Ἔτσι ἔβγαιναν κατηρτισμένοι τεχνῖτες. Μηχανικοί, ἠλεκτρολόγοι, μαραγκοί, τορναδόροι, ψυκτικοί, ἐφαρμοστές, σιδηρουργοί. Εἴχαμε, δηλαδή, τεχνῖτες.
Ὅσοι περνοῦσαν στό Γυμνάσιο ὑποβάλλονταν κάθε καλοκαίρι σέ «διαγωνισμούς». Κάποιοι ἔμεναν στήν ἴδια τάξη. Μερικοί, πού δέν συνέχιζαν, πήγαιναν σέ ἀνώτερες τεχνικές σχολές. Γιά μηχανικοί καί καπεταναῖοι, ἠλεκτρολόγοι, ἀσυρματιστές. Ὅταν φθάναμε στήν τελευταία τάξη τοῦ Γυμνασίου, δίναμε ἐξετάσεις (ἄν εἴχαμε προαχθεῖ) γιά τά Πανεπιστήμια. Πολλοί κόβονταν, χωρίς καί πάλι νά ὑπάρχει Κεραμέως! Μέ τό ἀπολυτήριο τοῦ Γυμνασίου, μποροῦσαν νά ἐργασθοῦν, σέ θέσεις μεσαίας εὐθύνης ἤ νά πᾶνε ἔξω γιά ἀνώτερες σπουδές.
Ὅσοι σπούδαζαν, ὅμως, ἔβγαιναν ἐπιστήμονες.
«Σήμερα βγαίνουν ὅλοι μέ πτυχία, καί δέν ἔχουμε τεχνῖτες, ἄσε δέ πού πολλά ἀπό τά πτυχία εἶναι χωρίς οὐσιαστικό περιεχόμενο ἐκείνων πού τά παίρνουν!» μοῦ λέει ὁ παρ’ ὀλίγον καπετάνιος, πού ἀπό τήν γέφυρα τοῦ πλοίου ἀσχολήθηκε μέ μιά γέφυρα τῆς στοματικῆς μου κοιλότητος!
«Καταλήγουμε λοιπόν στό νά ἔχουμε πληθώρα πτυχιούχων, οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ὁποίους δύσκολα θά σταδιοδρομήσουν καί πλήρη ἀπουσία τεχνιτῶν. Παράγουμε ἐπιστήμονες χωρίς ἐπαρκεῖς γνώσεις (ξέρουμε τί γίνεται στά Πανεπιστήμια) καί βολευόμαστε μέ τεχνῖτες εἰσαγωγῆς καί ἀμφιβόλου ποιότητος» μοῦ λέει.
Συμφωνήσαμε νά μιλήσουμε σύντομα γιά τό πῶς ἕνας καπετάνιος ἀφήνει τόν τροχό τοῦ πηδαλίου καί πιάνει ἐκεῖνον τοῦ ὀδοντιατρείου.
Μέχρι στιγμῆς, ὅλα μιά χαρά μέ τήν γέφυρά μου!
