Πρέπει νά ἦταν στίς ἀρχές τοῦ ’60
Θά πήγαινα στήν τετάρτη τοῦ Δημοτικοῦ, δηλαδή μόλις εἶχα ἀρχίσει νά σχηματίζω ἄποψη γιά τά πράγματα. Στό σπίτι μας ἐπικρατοῦσε ἐκεῖνο πού δέν ἀρέσει σέ κάθε μικρό παιδί. Τάξη! Ὅλα ἔπρεπε νά εἶναι στή θέση τους! Ἔπρεπε νά καθαρίζεις τά παπούτσια πρίν περάσεις τήν πόρτα, ἔπρεπε νά τά βγάλεις καί νά φορέσεις τά παντοφλάκια σου, ἔπρεπε νά πατήσεις στά «πατάκια» γιά νά μπεῖς στό καλογυαλισμένο «παρκέ» τοῦ σαλονιοῦ, ἔπρεπε νά ρωτήσεις τόν πατέρα ἤ τή μητέρα προκειμένου νά βγάλεις τά παιγνίδια σου γιά νά παίξεις. Καί ὅταν ἔπαιζες, ἔπρεπε νά τά μαζέψεις καί νά τά βάλεις στή θέση τους, στά κουτιά τους.
Ὅπως ἦταν φυσικό, ἀσφυκτιοῦσα μέσα σέ τόση «τάξη», καί μιά μέρα, ἐπαναστάτησα καί τόλμησα νά πῶ στόν πατέρα μου.
«Μά, τί θά γίνει ἄν δέν βάλω τά παπούτσια στήν παπουτσοθήκη, ἄν δέν πατήσω στά “πατάκια”, ἄν ἀφήσω τό τραινάκι ἔξω ἀπ’ τό κουτί;»…. Ἐκεῖ, λοιπόν, ἦταν πού ἦλθα πρώτη φορά πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τήν λογική.
«Γιά ἔλα τώρα νά μιλήσουμε οἱ δυό μας» μοῦ εἶπε ὁ γιατρός καί πήγαμε στό γραφεῖο του, στό ἰσόγειο τοῦ σπιτιοῦ.
«Ἀπό τήν ὥρα πού δέν ζεῖ κάποιος μόνος του, ἀπό τήν στιγμή πού ζεῖ σέ μιά οἰκογένεια ἤ σέ μιά ὁμάδα, ὀφείλει νά σκέπτεται μερικά πράγματα. Ναί, ἕνα ζευγάρι παπούτσια ἔξω ἀπό τήν παπουτσοθήκη δέν εἶναι πρόβλημα.
Ἀλλά ἄν τά ἀφήσεις ἐσύ, θά τά ἀφήσουν καί τά ἀδέλφια σου, ἡ μάνα σου, μπορεῖ κι ἐγώ, ἀφοῦ τό ἕνα φέρνει τό ἄλλο στήν ζωή.
Ναί, ἕνα τραινάκι ἔξω ἀπό τό κουτί μπορεῖ νά μήν εἶναι πρόβλημα. Ἀλλά ὁ Πλάτων (ὁ μικρότερος ἀδελφός μου) μπορεῖ νά πεῖ “γιατί νά μήν ἀφήσω κι ἐγώ ἔξω ἀπ’ τό κουτί τά αὐτοκινητάκια μου;” καί τότε θά γεμίσει τό σαλόνι κουτιά καί κουτάκια.
Ναί, δέν θά χαλάσει ὁ κόσμος ἄν δέν πατήσεις στά “πατάκια” γιά νά μπεῖς στό σαλόνι, ἀλλά ἄν τό κάνουμε ὅλοι αὐτό, δέν θά ὑπάρχει παρκέ, πού τόσο ἀρέσει στή μάνα σου, ἐνῶ ἐμένα δέν μοῦ πολυαρέσει. Ἀλλά στά θέματα τοῦ νοικοκυριοῦ, κουμάντο κάνει ἡ μάνα σου.
Ναί, δέν θά ὑπάρξει μεγάλη ἀταξία ἄν δέν πᾶς στόν νεροχύτη τήν κούπα σου ὅταν πιεῖς τό γάλα σου, ἀλλά ἄν ἀφήνουμε ὅλοι τίς κοῦπες μας στό τραπέζι, ἐκτός τοῦ ὅτι κάποιος θά πρέπει νά τίς μαζέψει καί ἡ μάνα σου φεύγει στίς ἑπτά γιά τό Σχολεῖο, κάποια θά πέσει κάτω καί θά σπάσει!» μοῦ εἶπε καί τά θυμᾶμαι ἀκόμη.
Τά σκέπτομαι αὐτά, καθώς εἶδα τό πολύ καλό καί τρυφερό μήνυμα σχετικά μέ τήν «ἄμυνα» πού πρέπει νά κρατήσουμε, ὅλοι μαζί, σάν ὁμάδα, ἀπέναντι στόν κορωνοϊό, τήν ὁποία παρουσιάζει ὁ ὑπέροχος Γιάννης Ἀντετοκοῦνμπο.
Ναί, ἔτσι πρέπει νά λειτουργήσουμε! Σάν ὁμάδα! Πολύ σωστά μίλησε τό Ἑλληνόπουλο πού διαπρέπει στό ΝΒΑ. Ἑλληνόπουλο, δίχως ἀμφιβολία. Ὅταν τόν ρώτησαν «πῶς ἀποφάσισε νά μείνει στήν ὁμάδα του», ἀπάντησε ἀφοπλιστικά καί ἑλληνικά: «Ρώτησα τή μάνα μου»!
