Παρακολουθήσαμε μέ μεγάλη προσοχή τήν συνέντευξη τῆς Εἰσαγγελέως τοῦ Ἀρείου Πάγου. Εὐχάριστη ἔκπληξη τό ὅτι εἴδαμε ἀνώτατη δικαστικό νά ἀπαντᾶ σέ ἐρωτήσεις.
Γιά ἐμᾶς, τούς παλαιότερους, πού ὑπηρετήσαμε ἐπί μία δεκαετία τό ρεπορτάζ τῶν ἀνωτάτων Δικαστηρίων καί τοῦ ὑπουργείου Δικαιοσύνης, ἦταν ἔξω ἀπό κάθε σκέψη ἡ δυνατότητα νά μᾶς παραχωρήσει συνέντευξη ἕνας ἀνώτατος δικαστικός. Μιλούσαμε, βεβαίως, μαζί τους, ἀλλά πάντοτε «off the record», τό ὁποῖο τηρούσαμε μέ εὐλάβεια.
Βεβαίως, ἡ Εἰσαγγελεύς περιορίσθηκε στά σχεδόν τυπικά, ὑπογραμμίζοντας τά ὅρια καί τίς ἁρμοδιότητες τίς ὁποῖες παρέχει στήν Δικαιοσύνη τό Σύνταγμα. Παραδέχθηκε τίς ἀδυναμίες τοῦ θεσμοῦ, ὑπενθύμισε τήν ρήση τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου, ὅτι «καί οἱ κρίνοντες κρίνονται» καί ἀντέκρουσε τά ὅσα περί «συγκαλύψεως» λέγονται καί γράφονται σχετικῶς μέ τήν τραγωδία τῶν Τεμπῶν.
Ἐδῶ πού τά λέμε, τώρα, σέ πολλά θέματα –καί σέ αὐτό τῆς σιδηροδρομικῆς τραγωδίας– ἔχουν ὑπάρξει ὑπερβολές. Ἀλλά ἀπό τήν στιγμή πού ἡ χώρα βρίσκεται σέ προεκλογική περίοδο, τίποτε δέν θά πρέπει νά μᾶς ἐκπλήσσει.
Καλά μᾶς τά εἶπε, λοιπόν, ἡ Εἰσαγγελεύς, μέ ἠρεμία καί σοβαρότητα, ὅπως ἁρμόζει στό ἀξίωμά της. Ἔχουμε κάθε λόγο νά πιστέψουμε τά λεχθέντα, ἀλλά, δυστυχῶς, ἔχουμε καί ἄποψη, γιά τό τί συμβαίνει στούς κόλπους τῆς ἑλληνικῆς Δικαιοσύνης ὅταν ὁποιαδήποτε ὑπόθεση ἀποκτήσει πολιτική χροιά.
Τά ἔχουμε ζήσει, τά ἔχουμε ὑποστεῖ καί τά ὑφιστάμεθα. Καί ὅσο κάποια πράγματα δέν ξεκαθαρίζουν, θά κυριαρχεῖ πάντοτε στούς πολῖτες ἡ ἄποψη, ὅτι ὑπάρχει ὁ ἐναγκαλισμός τῶν ἀνωτάτων βαθμίδων τῆς Δικαιοσύνης μέ τήν πολιτική ἐξουσία.
Τά εἴδαμε αὐτά, στά πενῆντα χρόνια τῆς Μεταπολιτεύσεως. Θυμόμαστε ἀνώτατο δικαστικό, συγγενῆ μας, ὁ ὁποῖος, ὅταν τό ΠΑΣΟΚ ὅρισε βουλευτή Ἐπικρατείας τόν δικαστή ὁ ὁποῖος προήδρευσε στήν δίκη τῶν πρωταιτίων τῆς 21ης Ἀπριλίου, μᾶς εἶπε: «Σέ κακό μονοπάτι μπαίνουμε». Ἔκτοτε, εἴδαμε πολλά καί ἀκούσαμε περισσότερα.
Εἴδαμε ὑπουργούς νά παρεμβαίνουν ἀπροκάλυπτα στό ἔργο τῆς Δικαιοσύνης, εἴδαμε νά γίνονται βουτιές στήν ἐπετηρίδα προκειμένου νά ἐπιλέξουμε τόν δικό μας, εἴδαμε ἀνωτάτους δικαστικούς σέ βεγγέρες πολιτικῶν, κάτι πού παλαιότερα ἦταν ἀδιανόητο. Στήν διάρκεια τῆς θητείας μας στό ρεπορτάζ, τύχαμε σέ τηλεφώνημα ὑπουργοῦ μέ τόν τότε πρόεδρο Ἀνωτάτου Δικαστηρίου καί ἀκούσαμε τόν πολιτικό νά λέει «θά κάνεις αὐτό πού σοῦ εἶπα καί δέν θέλω διάλογο.» Καί, φυσικά, ἔγινε «ἐκεῖνο πού τοῦ εἶπε».
Ὡστόσο ὀφείλουμε νά διευκρινίσουμε ὅτι ἐλάχιστοι ἦταν ἐκεῖνοι πού ἀνταποκρίνονταν στίς ἀγκαλιές μέ τήν ἑκάστοτε κυβερνῶσα παράταξη. Γνωρίσαμε δικαστικούς πού δέν σήκωναν τό τηλέφωνο ἐνῷ χαρακτηριστική ἦταν ἡ συμπεριφορά τοῦ Χρήστου Σαρτζετάκη, ὁ ὁποῖος, ὅταν χτυπούσαμε τήν πόρτα γιά νά μποῦμε στό γραφεῖό του, μᾶς ἔγνεφε, εὐγενικά, ἀλλά μέ αὐστηρό ὕφος, νά περάσουμε ἔξω, καθώς ἦταν τυπολάτρης καί ἀπέφευγε τήν δημοσιότητα.
Ἡ συνέντευξη τῆς Εἰσαγγελέως ἦταν μία καλή εὐκαιρία νά φανεῖ δημοσίως «τό πρόσωπο τῆς Δικαιοσύνης». Καλό θά εἶναι ἐφεξῆς τό πρόσωπο αὐτό νά τύχει τοῦ ἀπαιτουμένου σεβασμοῦ ἀπό τήν πλευρά τῶν πολιτικῶν καί ἡμῶν τῶν δημοσιογράφων.
Φυσικά, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν πρέπει νά ἀσκεῖται κριτική. «Ἄλλο, ὅμως, ἡ κριτική καί ἄλλο ἡ μηχανή τοῦ κιμᾶ», πού ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος πρόεδρος Θεμιστοκλῆς Κουρουσόπουλος.
