Μαζί, στό ἴδιο γραφεῖο, 1974-1981
Μιά δυνατή τριπλέτα στό ρεπορτάζ (Γιῶργος Τράγκας, Μάκης Γεωργίου καί ἡ ἀφεντιά μου) μέ ἀρχισυντάκτη τόν Σαράντο Σαραντάκο. Ξενύχτια ἀτελείωτα στό κυνῆγι τῆς εἴδησης. Μιά ἐποχή πού δέν μποροῦν οὔτε νά τήν φανταστοῦν οἱ σημερινοί νέοι δημοσιογράφοι…
Ὁ Τράγκας ἀδιαφοροῦσε γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ἔφτανε στήν ἐπιτυχία. Καί, τό κυριότερο, δέν εἶχε πρόβλημα νά μπουκάρει στήν κρεβατοκάμαρα τῆς χήρας τοῦ ἐργάτη πού εἶχε μόλις πρίν ἀπό λίγες ὧρες γίνει κιμᾶς στήν πρέσα καί νά βουτήξει τήν φωτογραφία τοῦ γάμου! Τότε τό ρεπορτάζ χωρίς φωτογραφία ἦταν «μηδέν». Κι ὁ Τράγκας γύριζε πάντα μέ φωτογραφία!
Μάθαμε τό ρεπορτάζ ἐκεῖ, στήν Πειραιῶς 9-11. Ἐκεῖνος τό παράμαθε. Τό ’81 ἔφυγα γιά τό «Ἔθνος», ἔχοντας γίνει «μπίλιες» μέ τόν Σαραντάκο. Ξανασμίξαμε τό ’87. Ὁ Ἀνδρέας Ἀνδριανόπουλος, σέ μιά σύσκεψη μέ τόν Μάριο Νότα καί τόν Ἀλέξανδρο Βέλλιο, ἔριξε τήν ἰδέα τοῦ Τράγκα. Ἀνέλαβα νά τόν βολιδοσκοπήσω. Κι ἔτσι ἄρχισε τήν ραδιοφωνική του καρριέρα. Στό Κανάλι Ἕνα 90,6 τό 1987. Ἐγώ παρουσίαζα τήν δημοσιογραφική ζώνη 7-10 τό πρωί κι ἐκεῖνος τήν ἀντίστοιχη ζώνη 10-12. Ἐγώ ἄρχιζα τό πρωινό μέ Βιβάλντι κι ἐκεῖνος τό «δεκατιανό» μέ κύμβαλα ἀλαλάζοντα! Ἤμασταν «δύο ἄλλοι κόσμοι», ἀλλά αὐτό, ὅπως ἔδειξαν οἱ …διαφημίσεις (μετρήσεις δέν εἴχαμε τότε), ἄρεσε στό ἀκροατήριο! Σιγά-σιγά ἔμαθε τό ραδιόφωνο καί τό ἀγάπησε πολύ.
Νομίζω ὅτι ἔφτιαξε (καλῶς ἤ κακῶς) τήν δική του «Σχολή» στήν ἑλληνική ραδιοφωνία. Ἔφυγε ἀπό τόν Πειραιᾶ τό 1990 καί ἀπό τότε ἄρχισε τήν περιπλάνησή του σέ ΟΛΟΥΣ τούς ραδιοφωνικούς καί τηλεοπτικούς σταθμούς καί σέ πολλές ἐφημερίδες. Τόν «πλάκωσε στό ξύλο» ὁ Ζιάγκας καί τόν κυνηγοῦσε στούς κήπους τοῦ Χέρφιλντ ὅταν ὁ Γιῶργος «ἔβγαζε εἰδήσεις» γιά τόν ἀσθενοῦντα Ἀνδρέα. Τότε ἦταν ρεπόρτερ στόν «Ἐλεύθερο Τύπο» καί ὑμνοῦσε τόν Μητσοτάκη. Ἀργότερα, τόν καθύβριζε ἀπό τόν «Σκάι» τῶν Ἀλαφούζων. Καί δέν ἦταν μόνο τό «σάκχαρο» πού τόν ἔκανε εὐμετάβλητο!
Συγκρουσιακός, μονολιθικός, λάτρης τῆς συνωμοσιολογίας, ἀλλά πάντα ὁρμητικός, καλός χειριστής τῆς γλώσσας, ἄριστη πέννα, κάποια στιγμή συναντήθηκε καί μέ τήν οἰκονομική ἐπιτυχία. Ἄποψή μου εἶναι ὅτι ὅταν παράγινε «ἐπαγγελματίας», ἄρχισε νά χάνει τήν στίλβη τῆς δημοσιογραφίας. Ἔβγαλε ἐφημερίδες καί λεφτά, ἔστησε καί ραδιοφωνικούς σταθμούς, πάντα μέ τό ἴδιο «ἀντί» μοτίβο. Ἔκανε καί κόμμα. «Κόλλησε» μέ τό «ἀντί» καί νομίζω ὅτι τό πλήρωσε μέ τήν ζωή του. Τοῦ ἄρεσε τό ρίσκο καί τό πῆγε μέχρι τέλους.
Μιλήσαμε πρίν λίγο καιρό, ὅταν ἔγραψε κάποια ἄρθρα στήν «δημοκρατία». Τοῦ εἶπα «νά βάλει μυαλό ἔστω καί τώρα καί νά ἐμβολιαστεῖ». Μοῦ ἀπάντησε ὅτι «τό ἄτιμο τό σάκχαρο τόν προβληματίζει». Πιστεύω ὅτι δέν ἦταν σέ θέση νά ἀνεχθεῖ ὅτι τελείωνε ἡ καρριέρα του καί δέν θά ἦταν «παρών». Ἔτσι, προσπάθησε νά συνεχίσει νά «ὑπάρχει» μέσα ἀπό ἕνα πολιτικό κόμμα. Ἀπό τίς ἐπιλογές του, φάνηκε ὅτι εἶχε κάνει μιά λανθασμένη «ἐπένδυση». Ἄς εἶναι καλά κι ἄς ἡσυχάσει ἐκεῖ πού ταξίδεψε…
