Ἔβλεπα, ξημερώματα, στήν τηλεόραση τίς εἰκόνες ἀπό τόν σεισμό στήν Ἀλβανία
Ὁ ἀπόλυτος αἰφνιδιασμός! Στίς τέσσερεις τό πρωί, ποιός νά εἶναι ἔξω ἀπό τό σπίτι;
Τρομερός ὁ Ἐγκέλαδος. Ἀπό τή φωτιά μπορεῖς νά φυλαχτεῖς, νά τρέξεις, νά ἁρπάξεις τό «λάστιχο», νά ἀντιδράσεις. Τό ἴδιο καί ἀπό τό νερό. Κάπου νά πιαστεῖς, κάπου νά ἀπαγκιάσεις, κάπου νά βρεῖς ἕνα σημεῖο πού νά μήν σέ βρεῖ τό ποτάμι πού κατεβάζει τό βουνό. Καί στήν θάλασσα ναυαγός, πάλι θά βρεῖς μιά βάρκα, ἕνα ξύλο, μιά στεριά κάπου –ἄν ἀντέξεις…
Ἀπό τόν σεισμό, ὅμως, πῶς νά φυλαχτεῖς; Πῶς νά τρέξεις καί ποῦ νά πᾶς; Καλές καί σωστές οἱ ὁδηγίες πού κάθε τόσο διαβάζουμε στά ἐνημερωτικά ἔντυπα. Ἀλλά πόσο γρήγορα νά τρέξεις ὅταν τό σπίτι σου τινάζεται στόν ἀέρα; Τούς ἔχω ζήσει, δημοσιογραφικά, ὅλους τούς σεισμούς ἀπό τό 1974 κι ἐδῶ. Πρῶτος ἔτρεξα στήν Θεσσαλονίκη γιά τήν «Καθημερινή», στίς 20 Ἰουνίου τοῦ 1978. Γύρισα νωρίς τό πρωί ἀπό τήν Νορβηγία καί, συνεπής ἐργαζόμενος, τηλεφώνησα ἀπό τό ἀεροδρόμιο στήν ἐφημερίδα. «Ποῦ εἶσαι;» μέ ρωτάει ὁ διευθυντής μου Μίμης Παπαναγιώτου. «Στό ἀεροδρόμιο» τοῦ λέω. «Πολύ ὡραῖα, φύγε ἀμέσως γιά Θεσσαλονίκη!» μοῦ ἀπαντᾶ, καί βλέπω στό περίπτερο τούς τίτλους τῶν ἐφημερίδων! Γιά πότε βρέθηκα στήν Θεσσαλονίκη, οὔτε θυμᾶμαι! Κι ἔμεινα δύο ἑβδομάδες, μεταδίδοντας στήν Ἀθήνα ὅσα ζοῦσα ἐκεῖ…
Κι ὕστερα, οἱ φοβερές στιγμές στήν Ἀθήνα, ἀπό τόν σεισμό τῶν Ἀλκυονίδων, τόν Φεβρουάριο τοῦ ’81, πού ἄφησε πίσω του εἴκοσι νεκρούς! Καί τό 1986, τόν Σεπτέμβριο, στήν Καλαμάτα! Κι ἐκεῖ εἴκοσι οἱ νεκροί, κι ἐκεῖ παρών, σέ μιά πόλη πού τελικῶς ἀναγεννήθηκε! Καί τό 1995, τόν Ἰούνιο, στό Αἴγιο, μέ εἴκοσι ἕξι νεκρούς αὐτή τή φορά καί μέ ἐκείνη τή δραματική διάσωση τοῦ μικροῦ Ἀνδρέα νά τσακίζει τά νεῦρα. Καί τό 1999, τόν Σεπτέμβριο, στόν φονικό σεισμό τῆς Πάρνηθας, μέ τούς ἑκατόν σαράντα τρεῖς νεκρούς, μέ τόν ἐφιάλτη τῆς «Ρικομέξ» καί ἄλλων κτιρίων, πού καταπλάκωσαν ἀνύποπτους ἀνθρώπους!
Καί τόν Ἰούλιο τοῦ 2017, πάλι ἐκεῖ, στόν σεισμό, στήν Κῶ, μέ τό λιμάνι νά ἔχει γίνει κομμάτια, ἀλλά μέ τούς Κώους νά μή παίρνουν χαμπάρι. «Θά τά φτιάξουμε ὅλα, ἐμεῖς νά ’μαστε καλά» μοῦ ἔλεγαν οἱ ταξιτζῆδες…
Τούς ἔχω ζήσει ἐκ τοῦ σύνεγγυς ὅλους αὐτούς τούς σεισμούς, ὅπως καί ἐκεῖνον τόν μεγάλο, στήν Κωνσταντινούπολη, τότε πού στείλαμε καί δικούς μας διασῶστες, ἀπό τήν ΕΜΑΚ, τότε πού ὅλοι μιλοῦσαν μέ τά καλύτερα λόγια γιά τήν «διπλωματία τῶν σεισμῶν», ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἀποστολή Τούρκων διασωστῶν στούς δικούς μας σεισμούς, τῆς Πάρνηθας. Τότε ἡ Τουρκία μέτρησε 17.480 νεκρούς! Καί ἦταν μιά ἐποχή πού ἡ «διπλωματία τῶν σεισμῶν», μέ πρωτοστάτη τόν τότε δήμαρχο Ἀθηναίων Δημ. Ἀβραμόπουλο καί τόν δήμαρχο τῆς Πόλης Ταγίπ Ἐρντογάν, ἄφηναν περιθώρια συνεννοήσεως μεταξύ τῶν δύο λαῶν.
Πολύ σωστά ὁ Κυρ. Μητσοτάκης ἀνακοίνωσε ὅτι θά μεταβοῦν ὁμάδες τῆς ΕΜΑΚ στήν Ἀλβανία. Πάνω ἀπό ὅλα ἡ ἀνθρωπιά, μεταξύ τῶν γειτόνων.
