Οἱ εἰκόνες ἦταν ἀποκρουστικές. Διάφοροι τύποι, στά ρηχά τῆς Χαλκίδας, νά κυνηγοῦν καί νά χτυποῦν ἀλύπητα ἕναν μικρό ξιφία (κατ’ ἄλλους «βασιλική ζαργάνα»), μέχρι πού τόν σκότωσαν!
Ἕνα ὄμορφο ψάρι, πού βρέθηκε στά ρηχά (προφανῶς ἔχασε τόν προσανατολισμό του) καί ἔπεσε σέ κάποιους ἄξεστους, πού θεώρησαν καλό νά τό κυνηγήσουν, νά τοῦ πετάξουν ἀντικείμενα, μέχρι πού τό ψάρι, πανικόβλητο, χτύπησε στήν προκυμαία καί κατέληξε…
Τί καλύτερο θά μποροῦσε κανείς νά περιμένει σέ μιά χώρα ὅπου ἡ ζωοφιλία εἶναι σχεδόν ἄγνωστη ἔννοια; Ἐδῶ κάποιοι κυνηγοῦν ἀκόμη τά ἀδέσποτα χάριν παιδιᾶς, ἄλλοι παίρνουν σκυλάκια στό σπίτι καί τά ἐγκαταλείπουν στόν δρόμο γιά νά πᾶνε διακοπές, ἄλλοι δοκιμάζουν τό κυνηγετικό τους ὅπλο στά γατάκια τῆς γειτονιᾶς, ἄλλοι προβαίνουν σέ ἀκατονόμαστες ἐνέργειες εἰς βάρος τῶν ζώων.
Τί πιό ἁπλό ἀπό τό νά ὁδηγήσουν οἱ «λουόμενοι» τόν ξιφία (ἤ ζαργάνα ἤ ὅ,τι ἄλλο) μέ τίς κινήσεις τους στά βαθειά; Τί πιό ὄμορφο ἀπό τό νά διασώσουν ἕνα ὡραῖο ψάρι πού κινδύνευε νά χαθεῖ; Ἀλλά ὅλα αὐτά ἀπαιτοῦν ἀγωγή, ἀπαιτοῦν προετοιμασία, ἀπαιτοῦν πολιτική, ἀπαιτοῦν ἐκπαίδευση.
Θά μοῦ πεῖτε ἐδῶ, οἱ «πολιτισμένοι» λαοί στήν Ἄπω Ἀνατολή ἀλλά καί στήν Σκανδιναβία δολοφονοῦν ἀκόμη τίς φάλαινες «γιά νά τηρεῖται ἡ παράδοση», καί ἐμεῖς κάνουμε θέμα γιά ἕναν μικρό ξιφία ἤ μιά βασιλική ζαργάνα;
Ναί, τό κάνουμε θέμα, ἐπειδή τό βίντεο τό ὁποῖο (εὐτυχῶς) ἀναρτήθηκε στό διαδίκτυο δείχνει νέα παιδιά ἀλλά καί ἐνήλικες νά μετέχουν μέ ἐμφανῆ εὐχαρίστηση στό κυνήγι καί τελικά στήν ἐξόντωση τοῦ συγκεκριμένου ζώου.
Δέν εἶδα καί δέν ἄκουσα στό βίντεο ἕναν ἀπό τούς ἐνήλικες προγάστορες, πού μετεῖχαν στό κυνήγι τοῦ ψαριοῦ, νά φωνάξει «Ἔ, τί κάνετε ἐκεῖ;», νά πεῖ κάτι, τέλος πάντων, γιά νά σταματήσει ἐκεῖνο τό ἀποτρόπαιο παιγνίδι θανάτου.
Θά μοῦ πεῖτε τώρα «Μά, τρελάθηκες; Δέν βλέπεις τί παρακολουθοῦν καθημερινά τά παιδιά καί οἱ νέοι στήν τηλεόραση; Βία καί πάλι βία. Βία στα “καρτούν”», πού εἶναι γεμᾶτα ἄγρια μουσική, κραυγές καί ἀλύπητο ξύλο, βία στίς ταινίες, στίς ὁποῖες ἄν ἀρχίσεις νά μετρᾶς τούς φόνους καί τούς πυροβολισμούς θά χάσεις τό μέτρημα, βιασμούς, σκοτωμούς, ἀπαγωγές, «σοῦπερ ἥρωες» ἀλλά καί «σοῦπερ κακούς», καί βία πάνω στή βία!
Ἡ βία, δυστυχῶς, ἔγινε τρόπος ζωῆς, ἡ βία, δυστυχῶς, διδάσκεται καθημερινά, ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐπικοινωνίας, ἡ βία, δυστυχῶς, βιώνεται καθημερινά ἀπό τίς τεταμένες σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀβάσταχτη οἰκονομική ἀνέχεια, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ πολλές φορές σέ ἐκρήξεις.
Κι ἐμεῖς, στήν χώρα μας, ἀπό βία ἄλλο τίποτε. Ἀπό τούς διαλόγους τῶν πολιτικῶν, ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκφέρουν τόν λόγο οἱ ἄνθρωποι τῆς τηλεοράσεως, ἀπό τήν βίαιη μουσική πού συνοδεύει τίς «εἰδήσεις», ἀπό τό «μπούλινγκ» στά σχολεῖα, ἀπό τά βράδυα γύρω ἀπό τό Πολυτεχνεῖο.
Ἡ βία, δυστυχῶς, ἔγινε στοιχεῖο τῆς καθημερινότητάς μας. Καί δύσκολα θά μπορέσουμε νά ξεφύγουμε ἀπό αὐτήν. Θά τήν γλύτωνε ἕνας ξιφίας ἤ μιά βασιλική ζαργάνα; Κομμάτι δύσκολο…
