Ὅ,τι καί νά λέμε, πάντως, τό χάλι τῶν γειτόνων μας –πολιτικά– δέν τό ἔχουμε.
Ἐδῶ, ἄντε, νά στενοχωρηθεῖ κανένας «μεγάλος» ὑποψήφιος στίς δημοτικές ἐκλογές πού δέν πῆρε ὅσες ψήφους ἤθελε ἤ πού δέν πῆραν ἀρκετές –ὥστε νά ἐκλεγοῦν– κάποιοι φίλοι του καί νά «ἀλλάξουν κάποια πράγματα» στήν ἐπανακαταμέτρηση! Ἀλλά μέχρι ἐκεῖ! Ὄχι νά χάσει τίς ἐκλογές ὁ ἐκλεκτός σου καί νά τίς ἀκυρώσεις, γιά νά ξαναγίνει ἀπό τήν ἀρχή ἡ διαδικασία. Διότι –γιά νά μήν χάνουμε τό δάσος καί κοιτάζουμε μόνο τό δένδρο– τό αἶσχος τῆς ἐπαναλήψεως τῶν ἐκλογῶν στήν Κωνσταντινούπολη δείχνει ὅτι ἡ γειτονική μας χώρα κυβερνᾶται ὁλοκληρωτικά καί ὅτι ὁ μανδύας τῆς «δημοκρατίας» τόν ὁποῖο –κακῶς, κάκιστα– ἀνέχονται οἱ δυτικές χῶρες, δέν εἶναι παρά μία κακοφτιαγμένη λεοντῆ!
Καί φέρων τήν λεοντῆ αὐτή ὁ ξεδοντιασμένος ἀπό καιρό «σουλτάνος» φωνασκεῖ καί ἀσχημονεῖ, εἰσβάλλει σέ ζωτικό χῶρο ἄλλων χωρῶν, παραβιάζει μέ τό «ἔτσι μοῦ γουστάρει» τό διεθνές δίκαιο καί ἀπολαμβάνει μιᾶς περίεργης ἀνοχῆς. Διότι ὅλα αὐτά τά λεκτικά καί τά «κάτσε καλά, παιδί μου, γιατί θά ὑποχρεωθῶ νά σέ μαλώσω», ἐμεῖς τά ἀκοῦμε βερεσέ!
Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ διπλανή μας εἶναι ἡ χώρα μέ τούς περισσότερους πολιτικούς κρατουμένους στήν Εὐρώπη (στήν Εὐρώπη φέρεται νά ἀνήκει ἡ Τουρκία, ἄν δέν κάνω λάθος) καί μέ τό πλέον ἀνελεύθερο καθεστώς. Ἀρκεῖ νά φταρνιστεῖς σέ ἦχο πού δέν θά ἐγκρίνει ὁ σουλτάνος γιά νά σέ μπαγλαρώσουν, καί νά σέ χάσει ἡ μάνα καί τά ἀδέλφια σου!
Μόνο μέ τήν ἀλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τῆς Βασίλισσας στήν «Ἀλίκη στή χώρα τῶν θαυμάτων» μπορεῖς νά συγκρίνεις τό φέρσιμο τοῦ μονάρχη τῆς Τουρκίας. Καί ὅμως, ἐνῶ σέ ἄλλες περιπτώσεις ἡ Δύση σπεύδει νά λάβει μέτρα καί νά ἐπιβάλει κυρώσεις, στήν Τουρκία περιορίζεται μόνο σέ ἀπειλές καί σέ λεκτικά σχήματα.
«Εἴμαστε τεράστια ἀγορά, μήν ἀνησυχεῖτε, δέν θά μᾶς κάνουν τίποτε» λέει ὁ σουλτάνος, καθώς γνωρίζει ὅτι οἱ Γερμανοί ἔχουν ἐπενδύσει τεράστια κονδύλια στήν χώρα του καί δέν θά τολμήσουν νά θίξουν «δικά τους» συμφέροντα. Ἔτσι, ἐν μέσω ἀπειλῶν, οἱ ὁποῖες μένουν «στά λόγια» καί ὑπό τήν ἀπειλή «μελλοντικῶν ἐνεργειῶν, τά βαπόρια τοῦ σουλτάνου ἀρχίζουν νά τρυποῦν στόν βυθό ξένης χώρας καί νά ἀνακοινώνουν ὅτι «θά τρυπήσουν κι ἀλλοῦ».
Φυσικά, δέν χρειάζεται νά εἶναι κανείς τέρας εὐφυΐας γιά νά ἀντιληφθεῖ «ποῦ τό πάει» ὁ σχεδόν ἀπελπισμένος σουλτάνος. Γνωρίζει ὅτι «παρακάθισε» στόν θρόνο (καί τόν αὐχένα τῶν συμπατριωτῶν του), γνωρίζει ὅτι πάντα κάτι καινούριο ξεπροβάλλει στήν πολιτική καί τό παλιό –ὅσο ἰσχυρό κι ἄν εἶναι– πάει περίπατο καί βλέπει ὅτι στήν Κωνσταντινούπολη ἀναδύεται τό «διαφορετικό». Δέν γνωρίζω, ἀγαπητοί, ἄν ὁ πραγματικός νικητής τῶν ἐκλογῶν στήν Κωνσταντινούπολη εἶναι καλύτερος ἤ λιγότερο καλός «γιά ἐμᾶς». Βεβαίως καθόλου δέν μοῦ ἀρέσει πού οἱ ἔννοιες «Ἕλληνας» καί «Πόντιος» ἀπευθύνονται στόν ἄνθρωπο αὐτό ὡς βαριές ὕβρεις καί κατηγορίες. Ἐκεῖνο, ὅμως, πού φαίνεται πλέον καθαρά εἶναι ὅτι τά «ψωμιά» τοῦ σουλτάνου τελειώνουν. Ἀλλά θά κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιά νά φάει ὅσο γίνεται περισσότερα!
