Οἱ «Πανελλήνιες», οἱ σπουδές καί ἡ πραγματικότης

Ἄς μιλήσουμε τώρα γιά τό θέμα «Πανελλήνιες Ἐξετάσεις».

Δηλαδή μία ἀπό τίς (πολλές) αἰτίες πού ἔχουν ὁδηγήσει τήν Ἑλλάδα σέ μιά δίνη σχιζοφρενική, σέ ἕναν γενικῶς ἀδικαιολόγητο κυκεῶνα, ἀπό τόν ὁποῖο κανείς δέν θέλει (;) νά ξεφύγει…

Χιλιάδες νέοι, ἄρχισαν «νά δίνουν ἐξετάσεις γιά τά ΑΕΙ.» Τί θά πεῖ αὐτό; Θά πεῖ ὅτι χιλιάδες –πολλές χιλιάδες– νέοι θά περάσουν τοὐλάχιστον τέσσερα (συνήθως πέντε ἤ ἕξι) χρόνια προκειμένου «νά πάρουν ἕνα χαρτί».

Ἄς δοῦμε τό θέμα ὀλίγον διαφορετικά. Ἐδῶ καί κάποιες ἄγονες δεκαετίες, ἐφαρμόσαμε τήν θεοπάλαβη συνταγή «Κάθε πόλη καί Πανεπιστήμιο», στά πρότυπα ἐκείνης τῆς διαφημίσεως τοῦ Πρό-Πό ἐπί Ἑπταετίας.

«Κάθε πόλις καί στάδιον-κάθε χωριό καί Γυμναστήριον.»

Πηγαίνουν κατά χιλιάδες τά παιδιά «νά πάρουν τό χαρτί» κι ὕστερα –ἄν μπορεῖ ἡ οἰκογένεια νά τά στηρίξει– κάνουν καί ἕνα «Μεταπτυχιακό». Καί ἔχουν γεμίσει οἱ τοῖχοι τῶν οἰκιῶν κορνίζες, μέ πτυχία καί μεταπτυχιακά διπλώματα. Καί, φυσικά, αὐτοί οἱ νέοι, πού παίρνουν «τό χαρτί», θά περιμένουν νά βροῦν ἐργασία, θά περιμένουν νά λάβουν ἕναν ἀξιοπρεπῆ μισθό καί ὅταν αὐτό δέν θά γίνεται, θά ἀρχίσει ἡ ἀπογοήτευση καί ἡ περισυλλογή.

Ἀλήθεια, χρειάζονται τόσα «χαρτιά», τόσα «μεταπτυχιακά»; Καί βέβαια χρειάζονται, ἀλλά κανείς δέν μπορεῖ νά ἐγγυηθεῖ ὅτι ὅλοι ἤ οἱ περισσότεροι κάτοχοί τους θά ἀπορροφηθοῦν ἀπό τήν ἀγορά.

Ταυτοχρόνως, παρατηροῦμε ὅτι «τά πολλά λεφτά» τά κερδίζουν ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν «χαρτιά», ἀλλά ἔχουν ἐξασφαλίσει τεχνική κατάρτιση καί γίνονται ἠλεκτρολόγοι, ὑδραυλικοί, «ἀλουμινάδες», ξυλουργοί, μηχανικοί αὐτοκινήτων, φανοποιοί ἤ «βουλκανιζατέρ». Καί δέν εἶναι ὅπως οἱ παλαιοί «μουντζούρηδες», ἀλλά ἐργάζονται προσαρμοσμένοι στίς νέες τεχνολογίες καί βγάζουν χρήματα τά ὁποῖα οἱ ἐπιστήμονες μέ τά «βαρειά χαρτιά» δέν θά δοῦν ποτέ στήν σταδιοδρομία τους.

«Καί τί νά κάνουμε; Νά ἀπαγορεύσουμε στούς νέους νά σπουδάζουν;» θά σοῦ πεῖ ὁ πολιτικός. Ὄχι, ἀσφαλῶς, ἀλλά νά εἶστε τίμιοι μέ τούς νέους καί νά τούς ξεκαθαρίσετε ὅτι μέ τό νά τελειώσει κάποιος τήν Φιλολογία, τήν Θεολογία ἤ τήν Φυσικομαθηματική, δέν σημαίνει ὅτι θά ἀπορροφηθεῖ ἀπό τό δημόσιο! Καί κάποια στιγμή, νά σοβαρευτεῖ τό ἑλληνικό κράτος καί νά ἀναβαθμίσει τήν Τεχνική Ἐκπαίδευση, νά προσελκύσει νέους στήν Θάλασσα, νά δώσει στά παιδιά νά καταλάβουν ὅτι ὁ σημερινός ὑδραυλικός καί ἠλεκτρολόγος εἶναι –στό εἶδος του– ἐπιστήμων, ὅτι οἱ ἀπολαβές τους εἶναι πέντε ἤ καί περισσότερες φορές ἐπάνω ἀπό ἐκεῖνες τῶν πτυχιούχων ΑΕΙ.

Δέν εἶναι πιά καί γιά θάνατο ἡ «καπιταλιστική» σύνδεση τῆς Ἐκπαιδεύσεως μέ τήν Ἀγορά. Ἄς πληροφοροῦνται οἱ νέοι σωστά, ἄς τούς γίνεται γνωστή ἡ ἐπικρατοῦσα κατάσταση καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα «ἄς κάνουν ὅ,τι τούς φωτίσει ὁ Θεός.»

Ἡ μόρφωση εἶναι σπουδαία ὑπόθεση, ἀλλά κάποια στιγμή θά πρέπει νά «χωνέψουμε» ὅλοι-ὅλοι ὅτι ὁ σημερινός ἄνθρωπος σπουδάζει, πρίν ἀπό ὅλα, γιά τόν ἑαυτό του. Καλά εἶναι τά πτυχία, καλοί οἱ μεταπτυχιακοί τίτλοι, ἀλλά ἄς ἀντιληφθοῦμε καί τί, πράγματι, ἐξασφαλίζουν. Κατά τά ἄλλα, καλή ἐπιτυχία, παιδιά, στίς «Πανελλήνιες», ἀλλά ὑπάρχει ζωή καί ἐργασία καί δίχως αὐτές.