Τό σινεμά δέν πρόκειται νά σβήσει ποτέ

Ὅποτε βρίσκω ἐλεύθερο χρόνο, ἀπολαμβάνω τίς παλιές ἑλληνικές ταινίες. Κυρίως τίς ἀσπρόμαυρες, διότι οἱ περισσότερες «ἔγχρωμες» εἶναι «μιούζικαλ», τοῦ Δαλιανίδη, πού δέν ἔχουν τόσο γέλιο ὅσο οἱ ἄλλες, τῶν ἀπίθανων διαλόγων.

Δέν εἶναι, φυσικά, τυχαῖο ὅτι οἱ παλιές αὐτές ταινές, ὅταν προβάλλονται ἀπό τά «κανάλια» τῆς τηλεοράσεως, σημειώνουν μεγάλη τηλεθέαση. Ἀπό ποῦ νά ἀρχίσεις;

Ἀπό τόν Λογοθετίδη, τόν Βέγγο, τόν Σταυρίδη, τόν Γκιωνάκη, τόν Αὐλωνίτη, τόν Φωτόπουλο, τήν Βλαχοπούλου, τόν Κωνσταντάρα, τόν Κωνσταντίνου, τήν Λάσκαρη, τόν Γεωργίτση, τούς Γιάννη καί Γιάννη Βογιατζῆ, τήν Καραγιάννη, τόν Παράβα, τήν Μαρούδα, τήν Λιβυκοῦ, τόν Μουστάκα, τήν Βουγιουκλάκη, τόν Παπαμιχαήλ, τόν Μαλλοῦχο, τόν Νικολαΐδη, τόν Εὐθυμίου, τόν Λειβαδίτη, τήν Βασιλειάδου, τόν Ἠλιόπουλο, τόν Μπάρκουλη, τόν Παπαγιαννόπουλο, τήν Καρέζη, τόν Ρίζο, τόν Μανέλη, τήν Στυλιανοπούλου καί ἄλλους, πολλούς, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, ὡς τόν Ξανθόπουλο, τήν Βούρτση, τήν Κουράκου, τόν Κακκαβᾶ, τόν Κατράκη, τόν Κούρκουλο, τήν Μαυροπούλου καί ἄλλους, πού διακρίθηκαν κυρίως στίς δραματικές ταινίες, ὅλοι τους ἦταν ὑπέροχοι!

«Μά, πῶς σκεφτόσασταν ὅλους αὐτούς τούς καταπληκτικούς διαλόγους;» εἶχα ρωτήσει τόν Ἀλέκο Σακελλάριο, ὁ ὁποῖος ἔκανε, στά τέλη τοῦ ΄80, ἐκπομπή στό «Κανάλι Ἕνα» τοῦ Πειραιᾶ καί γινόταν κάθε Κυριακή «λαϊκό προσκύνημα».

«Μά, οἱ περισσότεροι διάλογοι ἦταν δικοί τους. Δηλαδή τί νά ἔλεγες στόν Σταυρίδη πού δέν πιανόταν στό “λακριντί”; Τί νά ἔλεγες στόν Αὐλωνίτη καί τόν Φωτόπουλο πού πάνω στήν κουβέντα τους ἔβγαζαν λαυράκια; Δηλαδή πῶς νά δίδασκες στόν Κωνσταντίνου ἐκείνη τήν ἱστορική περιγραφή τοῦ “προφιτερόλ” ἀπό ἕναν πεινασμένο μπατίρη; Τότε, ἀγαπητέ, μιλοῦσαν οἱ ἠθοποιοί ἀπό τήν καρδιά τους!» μοῦ εἶχε πεῖ.

Οἱ παλιές ἑλληνικές ταινίες εἶναι σάν τό παλιό ποδόσφαιρο. Τότε πού οἱ παῖκτες ἔπαιζαν γιά τήν φανέλα καί γιά τόν κόσμο. Σήμερα, τό ποδόσφαιρο ἔχει μπεῖ σέ «καλούπια», οἱ ποδοσφαιριστές εἶναι «πιόνια» καί τά «συστήματα», σέ συνδυασμό μέ τήν πλήρη ἐξαγορά τοῦ ἀθλήματος ἀπό τίς «στοιχηματικές» καί τούς οἰκονομικά ἰσχυρούς, ἔχουν ἀπονευρώσει τό λαϊκότερο ἄθλημα.

Σήμερα, ὁ σκηνοθέτης καί οἱ «χορηγοί» εἶναι ὁ βασικός καμβᾶς τῆς ταινίας. Ὑπάρχουν κανόνες αὐστηροί, οἱ ἠθοποιοί «ἔχουν πολλά στό κεφάλι τους», εἶναι κι ἐκεῖνοι δέσμιοι «χορηγῶν», «καναλιῶν», «διαφημιστικῶν» καί ἴσως γι’ αὐτό ἔχει ἐκλείψει τό «πηγαῖο», τό «αὐθόρμητο».

Σήμερα, ὁ κόσμος ἔχει κλειστεῖ στό σπίτι, ἔχει «home cinema» καί «κατεβάζει ταινίες» ἀπό τίς «πλατφόρμες». Εὐτυχῶς, ὑπάρχουν μερικές ὀάσεις ἀκόμη στήν Ἀθήνα (καί ἐλάχιστες στήν περιφέρεια), δηλαδή κινηματογράφοι, πού μαζεύουν κόσμο στίς προβολές τους. Πήγαμε ἐσχάτως στό «Cinobo Πατησίων», τό πρώην «Αλεξάνδρα», καί είδαμε ὅτι ὑπάρχει ἕνα καλομελετημένο πρόγραμμα προβολῆς ταινιῶν «πού πρέπει νά τίς δεῖ» ὁ κάθε κινηματογραφόφιλος. Ὑπάρχουν ἐπίσης «Κινηματογραφικές Λέσχες», ὅπως τό «Midnight Express», πού προβάλλει ταινίες «cult» σέ μεταμεσονύκτιες σαββατιάτικες προβολές καί γεμίζει τήν αἴθουσα τοῦ «Cinobo» ὅπως καί κάποιες φορές ἐκείνη τοῦ «Σινεάκ», στόν Πειραιᾶ.

Τελευταῖα προβλήθηκε τό «The Rocky Horror Picture Show» καί κατέληξε σέ ἕνα «πάρτυ» τῶν θεατῶν, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων φοροῦσαν κοστούμια ὅμοια μέ ἐκεῖνα τῶν ἠθοποιῶν τῆς ταινίας! Τό σινεμά δέν θά σβήσει ποτέ. Ὅσο κι ἄν οἱ «πλατφόρμες» προσπαθοῦν νά ἐξαφανίσουν τίς αἴθουσες.