Κι ἐκεῖ πού ἔπαιζα μέ τό τηλεκοντρόλ, σταματῶ στό «Σινεμά ὁ Παράδεισος» καί, φυσικά, μένω ἐκεῖ! Τί ταινία, Θεέ μου! Πόσες φορές τήν ἔχω δεῖ καί πόσες φορές ἐπιστρατεύω τά χαρτομάνδηλα, σέ μιά προσπάθεια νά προλάβω τά δάκρυα στά μάτια μου.
Μιά φορά στήν ἱστορία τοῦ σινεμά γυρίζονται τέτοιες ταινίες! Εἶναι ἀπό ἐκεῖνες πού ὁ σκηνοθέτης ἔχει τήν ἔμπνευση, οἱ ἠθοποιοί ντύνονται τήν ὑπόθεση καί ἔρχεται ὁ μάγος, ὁ μοναδικός, ὁ ἕνας Ἔννιο Μορρικόνε νά κλείσει αὐτό τό μοναδικό κινηματογραφικό πακέτο μέ τήν θεσπέσια μουσική του.
Ὅποτε δῶ τήν ταινία, θά θυμηθῶ τόσα, ὅσα δέν μοῦ θυμίζει καμμία ἄλλη. Θά αἰσθανθῶ τυχερός πού ἔζησα τήν ἐποχή, κατά τήν ὁποία τό σινεμά ἦταν ὑψηλῆς ποιότητος ψυχαγωγία καί ἐπιμόρφωση. Θά θυμηθῶ ὅτι τό κοινό συμμετεῖχε στήν προβολή, ὅτι ζοῦσε μέσα στήν ταινία, θά θυμηθῶ τά δικά μας, συνοικιακά σινεμά, μέ τίς γυναῖκες καί τούς ἄνδρες νά σφουγγίζουν μαντήλια ἀπό τό κλάμα στίς δραματικές σκηνές, θά θυμηθῶ τά χρόνια πού ἐκείνη ἡ ὑπέροχη φωτεινή γραμμή διέσχιζε τόν οὐρανό τῆς αἴθουσας καί ἔρριχνε στό πανί τήν πολύμορφη δέσμη φωτός, πού περιεῖχε τόσο πλοῦτο! Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά δῶ τό «Σινεμά ὁ Παράδεισος» καί νά μήν δακρύσω στήν τελευταία σκηνή, πού ὁ Τοτό βλέπει τίς κομμένες σκηνές τίς ὁποῖες τοῦ ἔχει φυλάξει ὁ Φιλίπ Νουαρέ, καθώς τίς ἐξαφάνιζε ἀπό τήν προβολή γιά νά μήν σοκάρει τό κοινό καί –κυρίως– τήν Ἐκκλησία!
Καί, φυσικά, ἀξέχαστες οἱ σκηνές μέ τό σινεμά νά προβάλλεται στήν παραλία καί τούς τζαμπατζῆδες νά παρακολουθοῦν τήν προβολή μέσα ἀπό τίς βάρκες!
Ἀλλά κι ἐκεῖνος ὁ μοναδικός καί ἀνεκπλήρωτος ἔρωτας τοῦ Τοτό! Πόσοι, ἀλήθεια, ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχουμε ζήσει τέτοιους ἔρωτες καί ἴσως μοναδικούς, πού ἀκόμη καί σήμερα ζωντανεύουν πλάι μας μέσα ἀπό τήν ταινία τοῦ Τορνατόρε!
Σινεμά! Μοναδική τέχνη, ὑπέροχη, ἡ ὁποία συνέβαλε τά μέγιστα στήν κοινωνικοποίηση τῶν ἀνθρώπων. Καί πόσο θλίβομαι πού βλέπω τά σινεμά νά πεθαίνουν καί τούς ἀνθρώπους νά ἀδιαφοροῦν γι’ αὐτό!
Πόσο μέ λυπεῖ πού ἡ πόλη μου, ὁ Πειραιᾶς, ἔμεινε μέ ἕνα (!) μόνο κινηματογράφο! Πόσο μέ λυπεῖ πού οἱ πλατφόρμες κρατοῦν πλέον τόν κόσμο μακρυά ἀπό τήν ζεστασιά καί τήν μαζική συμμετοχή τῶν αἰθουσῶν.
Πόσο λάθος κάνουν οἱ Δῆμοι καί οἱ κυβερνῶντες, πού δέν ἐνισχύουν τίς κινηματογραφικές αἴθουσες! Πόσο θά λυπηθῶ πού τό «Ἰντεάλ» τῆς νιότης μου θά κλείσει στίς 31 Δεκεμβρίου!
Καί πόσο μέ πληγώνει τό γεγονός ὅτι ὁ μέγας Ἔννιο Μορρικόνε, τόν ὁποῖο φέραμε στήν Ἑλλάδα γιά πρώτη φορά τό 2005, μέ τόν ἀξέχαστο συνεργάτη Γιάννη Καραχισαρίδη, στό Ἡρώδειο, στό Φεστιβάλ Ἀθηνῶν, γιά δύο μοναδικές συναυλίες, μοῦ ἔστειλε ἕνα ὑπέροχο γράμμα καί μέ πληροφόρησε ὅτι ἦταν πρόθυμος νά συνθέσει ἕνα ἔργο μέ θέμα τήν Ἀθήνα καί νά τό ἑρμηνεύσει μέ τήν ὀρχήστρα του κάτω ἀπό τόν Παρθενῶνα! Δυστυχῶς, ἡ διοίκηση πού μᾶς διεδέχθη, ἄφησε αὐτήν τήν ἐπιθυμία του νά περάσει χωρίς νά τήν ἀξιοποιήσει!
Τά σκεπτόμουν ὅλα αὐτά καί πολλά ἄλλα, βλέποντας τήν ὑπέροχη ταινία τοῦ Τορνατόρε. Ἄν δέν τήν ἔχετε δεῖ, ἀναζητῆστέ την καί ζῆστε τήν μέθη τῆς ὑψίστης Ἑβδόμης Τέχνης!
Μ.Η.Τ. 232122