Ἀρχίζει, ὅπου νά ’ναι, τό πανηγύρι τῶν δημοτικῶν ἐκλογῶν. Ὄχι, δέν εἶναι εἰρωνεία ἡ χρήση τοῦ ὅρου «πανηγύρι». Πάντα οἱ τοπικές ἐκλογές, εἶχαν –καί θά ἔπρεπε νά ἔχουν ἀκόμη– τόν χαρακτῆρα τῆς γιορτῆς, καθώς οἱ τοπικές κοινωνίες ἐπιλέγουν τούς κυβερνῆτες τους.
Δυστυχῶς, ὅμως, ἐνῶ θά περίμενε κανείς ἡ Μεταπολίτευση νά φέρει τόν «νέο ἀέρα» στόν θεσμό τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως, ἐπιστρέψαμε στήν πρό τῆς δικτατορίας κατάσταση, στούς «λαϊκο-μετωπικούς» δηλαδή δημάρχους. Ἔτσι εἴδαμε στήν Ἀθήνα νά ἐκλέγεται ὁ Ι. Παπαθεοδώρου, ἐκλεκτός τοῦ «λαϊκοῦ μετώπου» καί στόν Πειραιᾶ ὁ Τάσος Βουλόδημος, ἐπίσης ὡς «ἀντιδεξιό μέτωπο». Συμπαθέστατοι καί οἱ δυό –ἔχουν ἐκδημήσει ἀπό χρόνια– ἀλλά ἀπό ἔργο, μηδέν!
Ἡ ραγδαία φθορά τήν ὁποία ὑπέστη τό ΠΑΣΟΚ κατά τήν δεύτερη τετραετία Παπανδρέου ἔφερε τήν νίκη τῶν ὑποψηφίων τῆς Νέας Δημοκρατίας στούς τρεῖς «μεγάλους» Δήμους. Ὁ Μιλτιάδης Ἔβερτ στήν Ἀθήνα, ὁ Σωτήρης Κούβελας στήν Θεσσαλονίκη καί ὁ Ἀνδρέας Ἀνδριανόπουλος στόν Πειραιᾶ. Ἦταν μία ἀπολύτως εὐφυής κίνηση τοῦ Κων. Μητσοτάκη, ἡ ὁποία ἀπεδείχθη καταλυτική γιά τήν συνέχεια καί σταμάτησε τήν «μετωπική» κυριαρχία στήν Αὐτοδιοίκηση.
Ὁ κόσμος, σιγά-σιγά, ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν στείρα κομματική ἀντιπαράθεση καί ἐστράφη σέ λύσεις ὑπερκομματικές καί, σέ γενικές γραμμές, μακριά ἀπό τίς «ἐντολές» καί τίς «ἐπιθυμίες» τῶν κομμάτων. Αὐτή τήν φορά οἱ ἐκλογές θά γίνουν μέ τό σύστημα τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς, τό ὁποῖο –πονηρῶς σκεπτόμενος καί ποιῶν– ἔφερε ὁ ΣΥΡΙΖΑ, καί ψήφισε ἡ Βουλή.
Μέ τό ἐν λόγω σύστημα, πού ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται «δίκαιο», εἶναι πολύ δύσκολο –σχεδόν ἀκατόρθωτο– νά ἐξασφαλίσει ἕνας συνδυασμός τήν ἀπόλυτη πλειοψηφία σέ ἀριθμό δημοτικῶν συμβούλων ἀπό τόν πρῶτο γῦρο, κυρίως στούς μεγάλους καί στούς μεγαλύτερους Δήμους. Μοιραῖα, λοιπόν, ἀνοίγει ἡ πόρτα στό «ἀλισβερίσι», στό «δῶσε μου αὐτά γιά νά πάρεις ἐκεῖνα» καί στήν –μέ ὅποιον τρόπο– συναλλαγή.
Στούς μικρούς καί μικρότερους Δήμους, μιά «καλή παρέα», μπορεῖ –ἄν τό ἐπιθυμήσει– νά καταστεῖ ὁ ρυθμιστής τῆς καταστάσεως, ἀποσπώντας ἕνα «λογικό» ποσοστό καί νά κάνουν τόν δήμαρχο νά πεῖ «τόν Δεσπότη Παναγιώτη»! Δέν λέω, ἀπό μιά πλευρά τό σύστημα δείχνει «δίκαιο» καί ἀπό τήν ἄλλη φαίνεται πώς «ἔχει τήν πλάκα του». Ἴσως πάλι νά ἀποβεῖ καλό, ἀφοῦ θά κάνει ἀναγκαστικές τίς συνεργασίες τῶν παρατάξεων, προκειμένου νά διοικηθεῖ ὁ Δῆμος. Εἶναι, ὅμως, οἱ δικές μας τοπικές κοινωνίες ὥριμες γιά συνεργασίες ἤ ὅλος ὁ «σαματάς» δημιουργήθηκε γιά νά ἐξασφαλίσουν «λόγο» οἱ παρατάξεις οἱ ὁποῖες πρόσκεινται στόν ΣΥΡΙΖΑ καί ἀναμένεται νά «πιάσουν» μικρά ποσοστά;
Νά μέ συμπαθᾶτε, ἀλλά δέν νομίζω ὅτι οἱ κυβερνῶντες ξύπνησαν ἕνα πρωί καί εἴπαν «πᾶμε νά φτιάξουμε τόν θεσμό τῆς Αὐτοδιοικήσεως καί νά φέρουμε κάτι τό νέο». Εἶμαι βέβαιος ὅτι σκέφτηκαν: «Πῶς θά κάνουμε ὅσο γίνεται πιό δύσκολα τά πράγματα γιά τά κόμματα, τά ὁποῖα μᾶς ἀντιπολιτεύονται καί τά ὁποῖα ἀναμένεται νά ἔχουν τόν πρῶτο λόγο στίς τοπικές ἐκλογές;». Καί ἔφεραν τόν Νόμο μέ τήν «ἁπλή ἀναλογική», κάνοντας σύνθετο τό ἤδη μεγάλο πρόβλημα τῆς διοικήσεως τῶν Δήμων. Ἡ συνέχεια στήν κάλπη, τόν Μάιο…
