ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑΜΕ καμμία φωνή καταδίκης τῆς καταστροφῆς τῆς ἀναμνηστικῆς πλάκας γιά τά θύματα τῆς Μαρφίν.
Μόνον ὁ Δῆμος Ἀθηναίων διεβεβαίωσε ὅτι –γιά μίαν ἀκόμη φορά– θά τήν ἀποκαταστήσει. Ἡ κατάστασις ἐνθυμίζει τό μαρτύριο τοῦ Σισύφου.
- Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Μόνον πού ἐν προκειμένῳ δέν τό ἔχει ἐπιβάλει κάποια νέμεσις, ἀλλά οἱ ἀντικοινωνικές διαθέσεις τῶν βανδάλων πού καταφανῶς προέρχονται ἀπό τόν ἀναρχικό-ἀντιεξουσιαστικό χῶρο, ὑπό τήν κάλυψη τῶν παντοειδῶν ἀριστερῶν συνοδοιπόρων τους. Θά ἀποτολμήσουμε μία σύγκριση. Μπορεῖ νά διανοηθεῖ κανείς τί θά εἶχε γίνει, ἄν εἶχε βανδαλισθεῖ ἡ ἀναμνηστική πλάκα γιά τόν Παῦλο Φύσσα; Πόσες φωνές καταδίκης θά ἀκούγονταν; Πόσοι θά ἔβγαιναν στούς δρόμους γιά «ἐπαναστατική γυμναστική» καταγγέλλοντας τούς πάντες;
Εἶναι αὐτές οἱ δύο ὄψεις τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Τά θύματα τῆς Μαρφίν ἦσαν Ἕλληνες νέοι, πού ἐργάζονταν προσπαθῶντας νά διαμορφώσουν ἕνα καλύτερο μέλλον. Οἱ δολοφόνοι τους ἦσαν αὐτοί πού συστηματικῶς ἀμαυρώνουν κάθε λαϊκή κινητοποίηση. Ἀναλόγου φυράματος εἶναι καί αὐτοί πού καταστρέφουν τήν μαρμάρινη πλάκα πού ἔχει τοποθετηθεῖ πρός τιμήν τους. Δέν ἀντέχουν νά βλέπουν τήν ὑπόμνηση τοῦ ἐγκλήματος.
Πρόκειται βεβαίως γιά θλιβερά κατάλοιπα ἄλλων ἐποχῶν πού ἔχουν ξεπερασθεῖ ἀπό τίς ἐξελίξεις. Ὁμοίως ὅμως ἔχουν ξεπερασθεῖ ἀπό τίς ἐξελίξεις τοῦ κόσμου καί τῆς κοινωνίας τά ἀποστεωμένα κόμματα πού θέλουν νά ἔχουν τό μονοπώλιο τῶν κινητοποιήσεων καί σπεύδουν νά «καπελώσουν» κάθε συγκέντρωση, κάθε πορεία καί κάθε διαμαρτυρία.
Πλέον, ὅμως, μένουν τραγικά πίσω. Τά συνθήματα τοῦ 19ου αἰῶνος δέν ἔχουν ἀπήχηση στόν 21ο. Καί κάποιοι πού εἶχαν ψευδαισθήσεις, ὅταν πρό δεκαετίας κατέβαιναν στίς πλατεῖες, γνωρίζουν πλέον ὅτι δέν μποροῦν νά περιμένουν λύσεις ἀπό τήν ἀριστερά. Ἡ ὁποία ὅταν δέν εἶναι παρωχημένων ἀντιλήψεων, εἶναι ἄκρως ὑποκριτική.
Ὑπόσχεται τά πάντα, κατά τρόπο δημαγωγικό, χωρίς ἐν τέλει νά κάνει τίποτε σωστό, ἤ ἔστω τίποτε ἀπό ὅσα ὑπόσχεται. Διατηρεῖ ὅμως τήν τέχνη τῆς προπαγάνδας, τήν ὁποία ἀξιοποιεῖ γιά νά συσκοτίζει τά πράγματα. Πλέον ὅμως πολύ λιγώτεροι πολῖτες ἐξαπατῶνται.
Τό κακό εἶναι ὅτι σέ ἐπίπεδο ἐπικοινωνιακῆς διαχειρίσεως μένει καί ἡ Κυβέρνησις. Διόλου περίεργο ἀφοῦ οἱ ἐπικοινωνιακοί της σύμβουλοι προέρχονται ἀπό τήν ἀριστερά καί τήν κεντροαριστερά. Εἶναι οἱ ἴδιοι προφανῶς σύμβουλοι πού ὤθησαν τόν Κυριάκο Μητσοτάκη νά ἐξοργίσει τόν πυρῆνα τῶν ψηφοφόρων τῆς ΝΔ δηλώνοντας ὅτι «τιμᾶ τήν ἀριστερά γιά τούς ἀγῶνες της»! Ποιούς ἀγῶνες, ἄραγε;
Ἐν τέλει, τόσο ἡ κεντροδεξιά (πραγματική Δεξιά δέν ὑπάρχει στήν Ἑλλάδα) ὅσο καί ἡ ἀριστερά συνθλίβονται κάτω ἀπό τό τραῖνο (κυριολεκτικῶς καί μεταφορικῶς.) Ὁ λόγος τους δέν ἔχει ἀπήχηση στόν κόσμο τοῦ 21ου αἰῶνος, πού ἀπαιτεῖ νά μήν ὑποτιμοῦν τήν νοημοσύνη του. Καί τό πρόβλημα εἶναι, ὅτι σέ ἕνα πολιτικό σύστημα πού ἐπί σειράν ἐτῶν ἐκφυλίζεται, δέν ὑπάρχουν πλέον παρά ἐλάχιστες ἀξιόπιστες φωνές. Καί αὐτές, μεμονωμένες. Γιά τήν μεγάλη πλειονότητα τῶν πολιτῶν, κόμμα μέ ἀξιόπιστο λόγο δέν ὑπάρχει. Στίς ἐπερχόμενες ἐκλογές, κάποιοι θά σκεφθοῦν τήν ἀνάγκη γιά «σταθερότητα» καί θά κατευθύνουν πρός ἕνα κόμμα τήν ψῆφό τους. Κάποιοι ἄλλοι θά ἀκολουθήσουν μιά πεπατημένη ὑποστηρίζοντας τό κόμμα πού πάντα ἐψήφιζαν. Πάρα πολλοί ὅμως δέν θά εὕρουν πολιτική παράταξη πού νά τούς ἐκφράζει.
Εἶναι πολύ πιθανόν λοιπόν νά μήν ἐνδώσουν στούς ἐκβιασμούς τῶν κομμάτων καί νά ἀπόσχουν τῶν προσεχῶν ἐκλογῶν. Ὁμιλοῦμε γιά ἐκβιασμό, διότι κανένα κόμμα σήμερα δέν ἀρθρώνει θετικό λόγο. Ὅλα ζητοῦν τήν ψῆφο τῶν Ἑλλήνων, προκειμένου νά μήν ἔλθουν οἱ «ἄλλοι», οἱ «χειρότεροι». Οὐδείς τολμᾶ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι εἶναι «καλός». Ἄλλως τε, ὅ,τι καί νά ὑποστηρίζουν οἱ ἐπικοινωνιακοί σύμβουλοι, τήν ζοφερή πραγματικότητα οἱ Ἕλληνες τήν βιώνουν. Πρέπει νά ἐθελοτυφλεῖ κανείς γιά νά πιστεύει ὅτι μπορεῖ μετά τίς ἐκλογές τά πράγματα νά βελτιωθοῦν. Ποιό κόμμα θά μποροῦσε νά πείσει τούς νέους Ἕλληνες πού ξενιτεύθηκαν τά τελευταῖα χρόνια, ὅτι ἀξίζει νά ἐπιστρέψουν καί νά προσπαθήσουν γιά ἕνα ἑλληνικό μέλλον; Βλέποντας τίς κυβερνήσεις καί τίς ἡγεσίες τῶν κομμάτων, πείθονται μᾶλλον ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίς.
Ὅτι ὅσες προσπάθειες καί ἄν καταβληθοῦν, ἀπό μεμονωμένους καλούς Ἕλληνες, εἶναι καταδικασμένες. Τό ἐγνώριζαν αὐτό βεβαίως καί ἀπό πρίν. Τό δυστύχημα τῶν Τεμπῶν διέλυσε τίς ψευδαισθήσεις ὅσον ἀφορᾶ στόν θρυλούμενο ἐκσυγχρονισμό τοῦ Κράτους καί τῶν ὑποδομῶν του. Ἡ ἑπομένη δέ τῆς τραγωδίας διέλυσε τίς ψευδαισθήσεις ὅσον ἀφορᾶ στίς προθέσεις καί τίς δυνατότητες τῶν κομμάτων. Τά ὁποῖα ἔχουν παύσει πρό καιροῦ νά εἶναι θεσμοί δημοκρατίας, ὅπως θά ἔπρεπε.
