«Μιά φορά καί ἕναν καιρό ἦταν ἕνας κότσυφας πού τόν λέγαν Σταῦρο.
Ἀπέκτησε φωλιά καί κοτσυφόπουλα καί τόσο περήφανος αἰσθάνθηκε, πού βγῆκε καί κάθονταν στήν κορυφή, καμαρωτός-καμαρωτός. Ἀπό μακριά, ἔρχονται ὅλα τά πουλιά τοῦ δάσους, μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, ἀηδόνια, τσαλαπετεινοί καί παγώνια, ἀπό μακρυά τόν χαιρετᾶνε καί ἀπό κοντά τοῦ λένε:
– Γειά σου, Σταῦρο!
– Δέν μέ λένε Σταῦρο, μόν’ μέ λένε Σταῦρο καί κυρ-Σταῦρο καί ἀφέντη τσουτσουλομύτη!
Ἀλλάζει ὅμως ὁ καιρός, νά βροχές, νά χαλάζια, νά κεραυνοί, πάει ἡ φωλιά, πᾶν’ τά κοτσυφόπουλα, πᾶν’ ὅλα, βγῆκε καί κάθονταν στό κλαρί, μονάχος. Καί ἀπό μακριά ἔρχονται ὅλα τά πουλιά τοῦ δάσους, μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, ἀηδόνια, τσαλαπετεινοί καί παγώνια, ἀπό μακριά τόν χαιρετᾶνε καί ἀπό κοντά τοῦ λένε:
– Γειά σου, Σταῦρο καί κυρ-Σταῦρο καί ἀφέντη τσουτσουλομύτη!!!
– Δέν μέ λένε Σταῦρο καί κυρ-Σταῦρο καί ἀφέντη τσουτσουλομύτη, μόνο Σταῦρο μέ λένε, μόνο Σταῦρο»…
Ὅλα τά ἔχει τραγουδήσει ὁ μεγάλος τραγουδοποιός καί ποιητής τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Διονύσης Σαββόπουλος. Ὁ «ἀφέντης τσουτσουλομύτης» εἶναι αὐτήν τήν στιγμή ὅ,τι πιό ἐπίκαιρο ἔχει ἀκουστεῖ καί ἀφορᾶ σέ ὅσα βιώνουμε σήμερα. Οἱ πολιτικοί ἔχουν μέσα τους ἔμφυτη τήν ἀλαζονεία. Τό συναίσθημα αὐτό ἐνισχύεται καί κορυφώνεται ὅταν κάποιος ἀπό αὐτούς ἀρχίσει νά ἀνεβαίνει. Ἡ ἄνοδος αὐτομάτως προκαλεῖ δυσκολία στό νά προλάβεις καί κυρίως νά προβλέψεις τίς ἐξελίξεις.
Θά θυμίσω καί πάλι τόν ἐξαιρετικό πρωθυπουργό τῆς Ἀγγλίας Χάρολντ ΜακΜίλλαν, ὁ ὁποῖος ὅταν τερμάτισε τήν σταδιοδρομία του ἐπέστρεψε ταπεινός στόν ἐκδοτικό του οἶκο. Λίγο λοιπόν πρίν περάσει γιά πρώτη φορά τήν εἴσοδο τῆς Dowing Street 10, τόν πλησίασαν οἱ δημοσιογράφοι καί τόν ρώτησαν: «Τί εἶναι ἐκεῖνο πού φοβᾶστε περισσότερο, κ. πρωθυπουργέ;». Ἐκεῖνος τούς κοίταξε μέ ἕνα αἰνιγματικό χαμόγελο καί ἀπάντησε: «Events, my dear, events!». (Τά γεγονότα, ἀγαπητοί μου, τά γεγονότα.)
Δέν ὑπάρχει πιό ὕπουλο πρᾶγμα στήν πολιτική ἀπό τά γεγονότα. Ποῦ εἶναι τώρα ὁ «πατήρ Ἀντώνιος»; Ποῦ εἶναι τώρα τό «Χαμόγελο τοῦ Παιδιοῦ»; Ποῦ εἶναι τώρα ἡ δωδεκάχρονη τοῦ Κολωνοῦ; Ποῦ εἶναι τώρα ἡ «κυρία τῶν Πατρῶν»;
Θυμηθεῖτέ το. Εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ παπαγάλοι οἱ ὁποῖοι μονοπωλοῦσαν τά μεσημέρια καί τά βράδια μας μέ τά τόσο σοβαρά αὐτά θέματα, θά εἶναι οἱ πρῶτοι πού θά γυρίσουν τήν πλάκα καί θά βάλλουν ἐναντίον ἐκείνων πού πρό ὀλίγου ἐπαινοῦσαν. Αὐτή εἶναι, δυστυχῶς, ἡ πολιτική.
Ἀκοῦμε μέ ἔκπληξη διάφορους αἰφνιδιασμένους νά διερωτῶνται ποιός καί γιατί διόρισε τόν μοιραῖο καί ὑπεύθυνο ἐν πολλοῖς γιά τήν τραγωδία σταθμάρχη.
Ἐλᾶτε, καλέ!
Ἐκεῖνοι, ὅλοι ἐκεῖνοι, πού διορίζουν ἑνδεκαμελῆ διοικητικά συμβούλια στά νοσοκομεῖα, ἐκεῖνοι πού διορίζουν διοικητές νοσοκομείων «τά δικά μας παιδιά», ἐκεῖνοι πού διορίζουν γενικούς γραμματεῖς ἀποτυχημένους πολιτευτές.
Ἐκεῖνοι πού ἔκλεισαν τά μάτια καί τά στόματά τους ὅταν οἱ ὀλετῆρες τοῦ δημοσίου κατήργησαν ἀπό τά ὑπουργεῖα τούς γενικούς διευθυντές, τούς ἔμπειρους, δηλαδή, ὑπαλλήλους καρριέρας, οἱ ὁποῖοι διοικοῦσαν τό δημόσιο ἀνεξαρτήτως κυβερνήσεων καί τούς ἀντικατέστησε μέ «δικά μας παιδιά».
Ἄς μή ἐκπλησσώμεθα, λοιπόν. Ὄχι μόνο δέν ἀντιδράσαμε καί δέν ἀντιδροῦμε, ἀλλά χειροκροτούσαμε καί χειροκροτοῦμε.
Καί ἕνα τελευταῖο ἐρώτημα: Πόσες ὀγκώδεις διαδηλώσεις ἔγιναν μετά τίς τραγωδίες στήν Μάνδρα καί στό Μάτι;
