Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 14 Ἰανουαρίου 1923
Ἡ Τύχη ἔρχεται εἰς τόν ἄνθρωπον ἀπ’ ἐκεῖ ποῦ δέν τήν περιμένει. Διά μυριοστήν φοράν ἡ παλιά κοινοτοπία ἐβεβαιώθη προχθές εἰς μίαν μακρυνήν συνοικίαν τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου αἱ γυναῖκες, φαίνεται, ἐξακολουθοῦν ἀκόμη νά ζηλεύουν τούς ἄνδρας των.
Εἰς τήν συνοικίαν, λοιπόν, αὐτήν κἄποιο ἄτεκνον ζεῦγος εἶχε τό ἰδιόκτητον σπιτάκι του, τοῦ ὁποίου ἐνοικίαζεν ἕνα περισσεῦον δωμάτιον. Τό δωμάτιον αὐτό εἶχε κενωθῇ πρό ὀλίγων ἡμερῶν καί οἱ νέοι ἐνοικιασταί δέν ἤργησαν νά παρουσιασθοῦν. Μεταξύ τῶν πρώτων ἦτο καί μία πτωχή γρῃούλα, ἡ ὁποία δέν εἶχε κανένα εἰς τόν κόσμον καί ἀπετέλει, ἑπομένως, τό ἰδεῶδες ἐνοικιαστοῦ, διά τήν ἡσυχίαν τῶν συνοίκων καί τήν καλήν συντήρησιν τοῦ ἀκινήτου. Ἀλλά ἡ γρῃούλα δέν εἶχε τά μέσα νά ἀντικρύσει τό ὑπερήφανον ἐνοίκιον τοῦ ταπεινόφρονος δωματίου.
-Δέν κάνει λιγώτερα, κυρία μου;
-Οὔτε πεντάρα, κυρά μου.
Καί ἡ γρῃούλα ἐπῆρε τό ραβδί της καί ἀπεμακρύνθη, ἀναστενάζουσα.
Σέ λιγάκι ἡ θύρα ἐξανακτύπησε.
-Μπορῶ νά ἰδῶ τό δωμάτιον ποῦ ἐνοικιάζεται;
Τήν φοράν αὐτήν δέν ἦτο τό ἄθλιον τό γῆρας, ποῦ ἔκρουε τήν θύραν. Ἦτο ἡ νεότης καί ἡ χάρις.
-Πολύ εὐχαρίστως, δεσποινίς! Περάστε!
Ἐπί τῆς ὑποδοχῆς τώρα εἶχε τύχει ὁ σύζυγος, ὁ ὁποῖος εἰς τήν θέαν τῆς ἐπισκέπτριας ἠσθάνθη λ’ ὤ ντάν λά μπούς, ὅπως λέγουν οἱ Γάλλοι.
-Ξεύρετε, εἶμαι διδασκάλισσα στό γειτονικόν σχολεῖον καί θά ἤμην πολύ εὐτυχής νά εὕρισκα ἕνα δωμάτιον στή γειτονιά.
-Κ’ ἐμεῖς ἄλλο τόσο, δεσποινίς.
-Εἶνε ἀκριβό τό δωμάτιον;
-Γιά σᾶς, δεσποινίς, θά εἶνε πολύ φθηνό. Νά τό ἰδῆτε πρῶτα!
Ἐγκαίρως ὅμως ἔφθασεν ἡ σύζυγος, ἡ ὁποία, ἀντί νά αἰσθανθῇ τό «ὕδωρ εἰς τό στόμα», ὅπως λέγουν οἱ Γάλλοι, ᾐσθάνθη νά τῆς ἀνακατεύωνται τά ἔντερα, ὅπως λέγουν οἱ Ἕλληνες. Καί, παρεντεθεῖσα μεταξύ τοῦ συζύγου της καί τῆς ξένης, ἀνέλαβεν ἡ ἰδία νά συνεχίσῃ τάς διαπραγματεύσεις.
-Καί πόσον ζητεῖτε, παρακαλῶ, δι’ αὐτό τό δωμάτιον; εἶπε γλυκύτατα ἡ ξένη πρός τόν σύζυγον.
Ἡ κυρία ἐπενέβη.
-Οἱ ἄνδρες, δεσποινίς, δέν ξεύρουν ἀπ’ αὐτές τῇς δουλειές. Θά συμφωνήσωμεν μαζῆ.
Καί ἐπρόφερεν ἕνα τερατώδη ἀριθμόν.
-Δέν εἶνε πολλά;
-Δυστυχῶς, δέν μποροῦμε νά τό ἀφήσωμεν ὀλιγώτερα.
-Θά σκεφθῶ καί θά σᾶς ἀπαντήσω.
-Νά σκεφθῆτε! Ἄν παρουσιασθῇ ὅμως ἄλλος ἐνοικιαστής, ἐννοεῖτε…
-Πολύ καλά! Χαίρετε!
Ὁ σύζυγος, ἐπῆρε τό καπέλλο του καί ἔφυγε, πνέων μένεα.
-Ὅπως πᾶς ἐσύ, γυναῖκα, θά μᾶς μείνῃ ξενοίκιαστο τό δωμάτιο.
Δέν εἶχε ἀπομακρυνθῇ δέκα βήματα ἀπό τό σπίτι καί ἡ κυρία ἐφοροῦσε βιαστικά τό καπέλλο της διά μίαν ἐπείγουσαν ἔξοδον.
-Μήπως εἶδες, παιδί μου, ἀπό ποῦ πῆγε μιά γρῃούλα ποῦ βγῆκε ἀπό τό σπίτι μας; ἠρώτησε τήν ὑπηρέτριαν τοῦ ἀντικρυνοῦ σπιτιοῦ, ποῦ ἔπλενε τό πεζοδρόμιον.
-Ἀποδῶ ἔστριψε, κυρία μου.
Ἡ κυρία ἐτράπη εἰς καταδίωξιν τῆς γρῃᾶς. Καί, διά τήν καλήν της τύχην, τήν συνάντησε σταματημένην εἰς τήν θύραν ἑνός γειτονικοῦ παντοπωλείου.
-Κυρούλα, ἔλα νά πιάσῃς τό δωμάτιον! Ἐπειδή εἶσαι γρῃά σέ λυπᾶμαι.
-Εὐχαριστῶ, κυρία μου. Πόσο θά μοῦ τ’ ἀφήσῃς;
-Τίποτε! Χάρισμα θά σέ βάλω. Γιά τήν ψυχή τῶν γονέων μου.
-Ὁ Θεός νά τούς ἀναπάψῃ, καλή μου κυρία.
-Μέ μία συμφωνία ὅμως! Ὥς τό μεσημέρι νά μετακομίσῃς, μήν ἔρθῃ κανένας ἄλλος καί στό πιάσῃ.
-Ἀμέσως. Τήν κασέλα μου θά πάρω καί τό στρωμάτσο μου κ’ ἔφθασα.
Πρίν κτυπήσουν ᾑ καμπάνες τοῦ μεσημεριοῦ ἡ γρῃούλα εἶχεν ἐγκατασταθῇ εἰς τό δωμάτιον. Καί ὁ σύζυγος, ἐπιστρέψας τό μεσημέρι μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι ἡ δεσπονίς, εἰς τήν ὁποίαν εἶχε κάμει τό μάτι, κατά τήν ὥραν τῶν διαπραγματεύσεων, θά εἶχε σκεφθῇ καί θά εἶχεν ἐπανέλθῃ, εὑρέθη πρό τετελεσμένου γεγονότος.
-Ποιός εἶνε μέσα στό δωμάτιο; εἶπε, φανταζόμενος ὅτι ἡ καρδιά τῆς ὡραίας ἔπαλλεν ἤδη ὑπό τήν αὐτήν στέγην μέ τήν ἰδικήν του.
-Ἔβαλα τή γρῃά! τόν ἐπληροφόρησε ξηρότατα ἡ σύζυγος.
-Τή γρῃά; Καί πόσο συμφωνήσατε γιά τό νοίκι;
-Τίποτε! Τήν ἔβαλα χάρισμα. Γιά τήν ψυχή τῶν γονέων μας. Ἐμεῖς παιδιά-σκυλλιά δέν ἔχουμε. Ἄς κάνουμε κ’ ἕνα ψυχικό!
Ὁ σύζυγος ὡρκίσθη νά ἐκδικηθῇ ὁπωσδήποτε.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
