Ἦταν μία ἁπλή κηδεία, τό τελευταῖο «ἀντίο» στόν φίλτατο Ρόμπερτ Οὐίλιαμς…
… στήν ἀγγλικανική -λιτή- ἐκκλησία τῆς Ἀθήνας, πλάι στήν ρωσσική, στήν ὁδό Φιλελλήνων, στό Σύνταγμα.
Λίγος -σχετικά- ὁ κόσμος (εἶναι καί περίοδος διακοπῶν), στεφάνια τοῦ Πρωθυπουργοῦ, τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ, τῆς ΟΝΝΕΔ. Φίλοι παλιοί ἀπό τόν χῶρο τῆς μουσικῆς, ὁ Κώστας Τουρνᾶς, ὁ Πασχάλης, ἡ Μπέσσυ Ἀργυράκη, ὁ Γιῶργος Πολυχρονιάδης καί ὁ Λάκης Τζιορτνανέλλι, μέ τούς ὁποίους συνεργαζόταν τά τελευταῖα χρόνια ὁ ἐκλιπών, ὁ Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ὁ Κωστῆς Χατζηδάκης, ὁ Μανώλης Κεφαλογιάννης, ὁ Θόδωρος Δαμιανός μέ τήν σύζυγό του. Εἶδα καί κάποιους παλιούς φίλους, μουσικούς, ἀλλά δέν εἶδα ἐκείνους πού ἔπρεπε νά εἶναι ἐκεῖ. Γιατί ὁ Ρόμπερτ Οὐίλιαμς, ἕνας ἄνθρωπος ἤπιος, σοβαρός καί, κυρίως, ἐλεύθερος, ἔθεσε σέ κίνδυνο τήν καρριέρα του (ὁπωσδήποτε τήν ζημίωσε ἀφάνταστα) γράφοντας μουσική καί στίχους γιά τήν «Νέα Δημοκρατία», τῆς ὁποίας ὑπῆρξε μέλος!
«Τόν Σεπτέμβρη τοῦ ’82 ἔγραψα ἕνα τραγούδι μέ τίτλο “Οἱ κόκκινοι σκότωσαν τήν Εἰρήνη” καί γινόταν ἀναφορά σ’ ἕνα τζάμπο πού ἔρριξαν οἱ Ρῶσσοι μέ πυραύλους. Τό πρωτόπαιξα στό φεστιβάλ τῆς ΟΝΝΕΔ στό Παγκράτι καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἔφτιαξα καί ἄλλα τραγούδια τά ὁποῖα τά ἔδωσα σ’ ἕνα παραγωγό γιά νά δεῖ ἄν θά μποροῦσαν νά στηρίξουν ἕνα δίσκο. Αὐτός ἦταν πού μοῦ ἔρριξε τήν ἰδέα νά γράψω ἕνα τραγούδι, τό ὁποῖο θά μποροῦσε νά χρησιμοποιηθεῖ ἐπικοινωνιακά ὡς ὕμνος τῆς Νέας Δημοκρατίας. Καί ἔτσι γράφτηκε τό τραγούδι “Νέα Δημοκρατία”. Δέν ἔχει τραγουδηθεῖ ἀπό ἐμένα. Τό τραγούδησε ὁ Βίκτωρ Πολυδώρου μέ τήν Λία Βίσση. Ἐγώ μέ κάποιους ἄλλους ἔκανα φωνητικά. Ἤμουν μέλος τῆς ΕΡΕ ἀπό τό 1963, στή συνέχεια ἦρθε ἡ δικτατορία, καταργήθηκαν τά κόμματα, καί ἀπό τό 1974 εἶμαι μέλος τῆς Νέας Δημοκρατίας. Δέν εἶχα ἐνοχλήσει πολιτικά κανένα χῶρο, ὅμως μέ τήν ἔλευση τοῦ ΠΑΣΟΚ τό 1981 σταμάτησε κάθε τρόπος ἐπικοινωνίας μου μέ τό κοινό καί ταυτόχρονα ὅλοι οἱ δίσκοι μου, πού βρίσκονταν στίς δισκοθῆκες τῆς ΕΡΤ καί τῆς ΥΕΝΕΔ, καταστράφηκαν. Μοῦ ἔκαναν πόλεμο, καί δέν κατάλαβα ποτέ τό γιατί. Δέν ἔχω μετανιώσει πού ἔγραψα τόν ὕμνο καί θά τό ξαναέκανα. Οὐσιαστικά ἡ καλλιτεχνική μου καρριέρα, ἀπό τό 1983 καί μετά, τελείωσε διότι δέν εἶχα βῆμα ἐπειδή μέ θεωροῦσαν δεξιό!»…
Ὁ Ρόμπερτ, μέ τόν ὁποῖο μέ συνέδεε μακρόχρονη φιλία καί ἀλληλοεκτίμηση, δέν ὑπολόγισε τήν καρριέρα του, μπροστά στήν ἐπιθυμία νά βοηθήσει τήν παράταξη τήν ὁποία πίστευε καί -μέσῳ αὐτῆς- τήν πατρίδα του. Οὐδέποτε ζήτησε κάτι ἀπό τήν Νέα Δημοκρατία. Καί, φυσικά, δέν πῆρε ὁτιδήποτε! Γι’ αὐτό, χθές, ἡ Νέα Δημοκρατία ὤφειλε νά εἶναι σύμπασα ἐκεῖ! Χωρίς ἀπουσίες! Νά σταθεῖ -ἐπί τέλους γιά μία φορά- δίπλα σέ ἕναν ἀπό τούς -πολλούς- ἀνθρώπους πού τήν στήριξαν -πιστεύοντας σέ μιά κοσμοθεωρία ἐλευθερίας καί δημοκρατίας- καί πού πλήρωσαν ἀκριβά αὐτή τους τήν πίστη! Χθές, ἦταν σάν νά τόν ἔβλεπα νά τραγουδᾶ: «Κάτι ἀκόμα πρίν νά κλείσω, τήν Κυριακή θά σοῦ χαρίσω./ Καί ’γώ ψηλά σ’ ἕνα βουνό, γιά σένανε θά πολεμῶ καί θά ’σαι μάρτυς./ Καί ’γώ ψηλά στόν οὐρανό, θά τραγουδῶ γιά τό Θεό. Δέν θά ’σαι μάρτυς…/».
