Πόσοι, ἀλήθεια, γνωρίζουν ὅτι τήν τρίτη Κυριακή κάθε Ἰουνίου τιμᾶται, παγκοσμίως, ἡ «Ἑορτή τοῦ πατέρα»;
Ναί, γιά ὅσους δέν τό γνωρίζουν, χθές ἦταν ἡ ἑορτή ἡμῶν, τῶν πατεράδων. Βεβαίως, ἦταν καί «Παγκόσμια Μέρα τῆς Μουσικῆς» ἀλλά καί «Παγκόσμια ἡμέρα τοῦ Οὑμανισμοῦ καί «Διεθνής ἡμέρα τῆς Γιόγκα», ὁπότε ἔμεινε καί ὀλίγος χῶρος δι’ ἡμᾶς τούς πατεράδες, οἱ ὁποῖοι –γιά νά εἴμεθα ἐν τάξει– πρέπει νά ὁμολογήσουμε ὅτι «δέν πιάνουμε χαρτωσιά» ἐμπρός στήν ἑορτή τῆς Μητέρας! Διότι δέν εἶδα οὔτε μία (!) ἀφίσα σέ ἀνθοπωλεῖο, δέν εἶδα, γενικότερα, «ἀναταραχή» ἤ οὐρές ἔξω ἀπό τά «λουλουδάδικα». Γενικῶς, δέν ἔχει «γκλάμουρ» ἡ δική μας ἑορτή καί περνᾶ μᾶλλον ἀπαρατήρητη. Ὄχι, δέν εἶναι παράπονο. Ἄλλος ὁ ρόλος τοῦ πατέρα –ὅπως τόν μάθαμε ἐμεῖς, οἱ παλαιότεροι– κι ἄλλος τῆς μητέρας. Μήν κοιτᾶτε πού σήμερα τά πράγματα ἀλλάζουν καί πού μπορεῖ –σέ λίγο καιρό– νά ἔχουμε καί στήν Ἑλλάδα παιδιά πού θά τά γεννοῦν μέν γυναῖκες ἀλλά… δέν θά ἔχουν μαμά, ἀλλά δύο μπαμπᾶδες! Ὁ κόσμος προχωρᾶ μπροστά καί ἀλλάζει. Ἀλλά πολύ φοβοῦμαι ὅτι οἱ ἐν λόγῳ οἰκογένειες κάποια δυσκολία τήν «Ἡμέρα τοῦ πατέρα» θά τήν ἔχουν! Στήν ἐποχή, ὅμως, τοῦ «ὅλοι εἴμαστε διαφορετικοί καί ὅλοι εἴμαστε ἴσοι», τά πολλά λόγια εἶναι φτώχεια…
Νά σᾶς πῶ τήν ἀλήθεια, ἐμένα ἡ μητέρα μου ἐργαζόταν ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού τήν θυμᾶμαι! Ἀνήκω σέ μιά οἰκογένεια ὅπου ἡ μητέρα διηύθυνε ὁλόκληρη ἐπιχείρηση καί ὁ πατέρας ἐργαζόταν, ὡς ἰατρός, στό ΙΚΑ καί στόν «Οἶκο τοῦ Ναύτου». Ἔτσι, ὁ πατέρας ἦταν ἐκεῖνος πού ἐπέστρεφε πρῶτος τό μεσημέρι καί πού ἔφευγε ἀργότερα τό πρωί! Θυμᾶμαι τήν μητέρα μου νά φεύγει στίς ἑπτά παρά τέταρτο κι ἐμεῖς, τά παιδιά, νά παίρνουμε τό πρωινό (γάλα μέ ψωμί «παπάρα» δηλαδή) στίς ἑπτά μέ τόν πατέρα μας. Καί τό μεσημέρι, πού γυρίζαμε σπίτι, βρίσκαμε τό φαγητό πού εἶχε ἑτοιμάσει ἡ «ψυχοκόρη» τῆς οἰκογένειας, ἡ Γιαννούλα ἤ ὁ πατέρας μας, ἄν εἶχε ἐπιστρέψει νωρίς (ἦταν σπουδαῖος μάγειρος).
Ὅποτε πήγαινα σέ σπίτια συμμαθητῶν ἤ φίλων, σπανίως βρισκόταν ἐκεῖ ὁ πατέρας τους. Οἱ περισσότεροι φίλοι μου εἶχαν πατεράδες ναυτικούς πού τότε ταξίδευαν καί δύο καί τρία χρόνια, καί ἡ μάνα τους ἦταν καί πατέρας! Κι ὅταν ἐπέστρεφε, πάντα θά μᾶς φώναζαν οἱ φίλοι στό σπίτι γιά νά μᾶς δείξουν τά δῶρα πού τούς εἶχε φέρει! Ἤμουν πολύ τυχερός, γιατί οἱ ναυτικοί ἔστελναν πολλά γράμματα στίς οἰκογένειές τους καί μοῦ ἔδιναν τά γραμματόσημα γιά τήν συλλογή μου! Ἔχω γραμματόσημα, ἀπό χῶρες πού δέν ὑπάρχουν πιά! Κυπριακά, μαλτέζικα καί γραμματόσημα ἀπό Ἄντεν, μέ τό πρόσωπο τῆς Ἐλισάβετ, γραμματόσημα τῆς «Ἡνωμένης Ἀραβικῆς Δημοκρατίας». Καμμιά φορά ζήλευα πού δέν εἶχα κι ἐγώ πατέρα ναυτικό, καθώς ὅλοι μου οἱ φίλοι δέν εἶχαν τόν αὐστηρό δικό μου πατέρα στό κεφάλι τους καί πάντα κουμαντάριζαν μέ «μαλαγανιές» τή μάνα τους…
«Ἑορτή τοῦ πατέρα», ὅμως, δέν εἴχαμε. Μόνο τῆς μητέρας, καί μάλιστα τήν γιορτάζαμε στό σχολεῖο, μέ ποιήματα καί τραγούδια. Τώρα, μέ τήν «Ἰσότητα», μᾶς βλέπω νά κερδίζουμε πόντους! Καί θά ψάχνουμε νά βροῦμε ποιήματα καί τραγούδια! Στήν ὑγειά μας…
