Εἶδα προχθές τήν ἐκπομπή τῆς ΕΡΤ «Ἕνα τραγούδι γιά τήν Οὐκρανία»…
… τήν ὁποία ὀργάνωσε ὁ ἐξαιρετικός μουσικός Νῖκος Πορτοκάλογλου. Τήν παρακολούθησα ἀπνευστί καί εἶχα τήν εὐκαιρία νά κάνω ὁρισμένες πολύ σημαντικές διαπιστώσεις. Διαπίστωση πρώτη: Ὁ Διονύσης Σαββόπουλος, ἰδέα τοῦ ὁποίου ἦταν ἡ διοργάνωση τῆς ἐξαιρετικῆς, ὁμολογουμένως, βραδιᾶς, ἡ ὁποία σκοπό εἶχε τήν συγκέντρωση χρημάτων γιά νά δοθοῦν ὡς βοήθεια στούς Οὐκρανούς, πού ὑφίστανται τίς τραγικές συνέπειες τῆς βάρβαρης καί ἀπρόκλητης εἰσβολῆς ἀπό τήν Ρωσσία, παραμένει ὁ ἀδιαφιλονίκητος μπροστάρης τῆς γενιᾶς μας!
Ὁ Διονύσης, πού δέν μπόρεσε νά εἶναι παρών στό στούντιο, ἔστειλε, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε καί ἡ Τζόαν Μπαέζ, τό δικό του, ἀφτιασίδωτο καί δίχως ἴσες ἀποστάσεις μήνυμά του. «Τί μᾶς φέρνει ἀπόψε τόσο κοντά, τόσους πολλούς, στήν ἐκπομπή τοῦ Νίκου, λές καί ἤτανε διαδήλωση; Κάποιος θυμός; Κάποια ὀργή; Ὄχι, μᾶς φέρνει ἁπλούστατα ἡ βαθιά συγκίνηση γιά τόν πανέμορφο λαό τῆς Οὐκρανίας καί γιά τή γενναία ἡγεσία του. Ζητᾶμε νά σταματήσει αὐτός ὁ Ἀρμαγεδδών. Διότι, ὅπως ὅλοι, ἀγαποῦμε κι ἐμεῖς τήν εἰρήνη, τόν ἄνθρωπο καί τά λοιπά καί τά λοιπά. Καί ὀφείλουμε σάν ἐνήλικοι πού εἴμαστε –καί ὄχι σάν «αἰώνιοι ἔφηβοι», ἔχει καταντήσει ἐντελῶς μπανάλ αὐτό τό κλισέ. Σάν ἐνήλικοι λοιπόν, ὀφείλουμε, κάθε φορά νά κατονομάζουμε τόν ἑκάστοτε βομβαρδιστή τῆς εἰρήνης, τοῦ ἀνθρώπου, τῶν λαῶν. Ὅσο γιά τήν ἡγεσία τοῦ Κρεμλίνου, αὐτή ἀποδείχτηκε ἐν τέλει, χωρίς νά τό καταλάβει, χωρίς νά τό ξέρει, σέ τρομερή μάγισσα. Πῶς τά κατάφερε καί ἔκανε ἕναν λαό, τόν οὐκρανικό, ἥρωα ἐπικῶν διαστάσεων. Οἱ Οὐκρανοί, ὅπως ὅλοι μας δηλαδή, κοίταζαν τή ζωούλα τους, τίς δουλειές τους, τήν οἰκογένειά τους –καί ξαφνικά ἀπέκτησαν ἐπική συνείδηση. Διότι μόνο μέ ψυχολογία ἔπους μπορεῖς νά πᾶς καί νά πεθάνεις γιά αὐτά τά ὑψηλά πράγματα, πού ὅμως εἶναι καί πολύ ἁπτά, καί λέγονται πατρίδα, ἐλευθερία, δημοκρατία. Καλή εἶναι ἡ εὐημερία, καλή εἶναι καί ἡ σχετική ξεγνοιασιά της. Ἀλλά φαίνεται πώς τήν κρίσιμη στιγμή ὁ δρόμος πού σώζει τόν κόσμο εἶναι πάντα ὁ ἴδιος καί εἶναι ἕνας: ἡ θυσία. Ἡ Οὐκρανία σήμερα ὑποφέρει γιά ὅλους μας. Ἀκολουθῆστε τόν δρόμο τῆς καρδιᾶς. Τό οὐκρανικό αἷμα διασώζει σήμερα αὐτό πού κανένας ὁλοκληρωτισμός ποτέ δέν θά νικήσει. Τό μεγαλεῖο τῆς ζωῆς. Ἡ Οὐκρανία, γιά ἐμᾶς, ἔχει νικήσει!»
Διαπίστωση δεύτερη. Πόσα ὑπέροχα τραγούδια μᾶς στεροῦν σήμερα (πλήν τῶν κρατικῶν καί τῶν δημοτικῶν) τά ραδιόφωνα! Ὑπέροχα τραγούδια, ὑπέροχοι τραγουδοποιοί, ὑπέροχοι ἑρμηνευτές, ὑπέροχη αἴσθηση! Γιατί πρέπει τά περισσότερα ἰδιωτικά ραδιόφωνα νά μεταδίδουν μόνο βαρβαρότητα κάθε μορφῆς; Ἐκεῖνο τό ὑπέροχο «Ἔρχεται κρύο» τοῦ Λάκη Παπαδόπουλου καί τοῦ Κυριάκου Ντούμου, τό ὁποῖο ἀνέσυρε ἀπό τήν μουσική του φαρέτρα ὁ Φοῖβος Δεληβοριᾶς, ἦταν ἕνα ὑπέροχο, ἀναπάντεχο δῶρο!
Διαπίστωση τρίτη: Γιατί τόσο ἴσες ἀποστάσεις ἀγαπητοί Ἕλληνες καλλιτέχνες (οἱ περισσότεροι, δηλαδή ἀπό ὅσους ἐμφανίσθηκαν); Τόσο μεγάλο κακό ἔχει κάνει ὁ κομματισμός στήν κοινωνία μας, πού ἀκόμη καί οἱ καλλιτέχνες διστάζουν νά μιλήσουν τήν γλῶσσα τῆς ἀλήθειας; Ναί, συγχωροῦνται ὅλα ἔπειτα ἀπό τήν χθεσινή ὑπέροχη βραδιά. Ἀλλά, ἄν δέν κάνουμε λάθος, ἡ Ρωσσία εἰσέβαλε σέ μιά τρίτη χώρα! Καί σκοτώνει κόσμο! Αὐτό δέν ἀλλάζει. Καί ὅταν δέν τό φωνάζεις, εἶσαι, αὐτομάτως, φάλτσος! Θεόφαλτσος!
