Η ΤΟΥΡΚΙΑ ξέρει νά ἀπειλεῖ καί νά μπλοφάρει. Μετά τόσες δεκαετίες «διαφορῶν» καί ἀντιπαραθέσεων θά ἔπρεπε νά τό εἴχαμε ἐμπεδώσει.
τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Στήν ἴδια λογική κινεῖται καί ὁ Χουλουσί Ἀκάρ, ὁ ὁποῖος ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τοῦ τέλους τοῦ ἔτους ἐπανέλαβε τήν ἀπειλή πολέμου (casus belli), στήν περίπτωση κατά τήν ὁποία ἡ Ἑλλάς θά ἀπεφάσιζε νά ἐπεκτείνει τά χωρικά της ὕδατα στό Αἰγαῖο.
Ἡ ἔκπληξις δέν εἶναι οἱ δηλώσεις τοῦ Ἀκάρ. Εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ Ἑλλάς κάθεται καί τόν ἀκούει καί δέν προβαίνει στήν ἄμεση ἐπέκταση τῶν χωρικῶν της ὑδάτων. Διότι τότε θά καταδεικνυόταν ἡ κενότης τῶν τουρκικῶν ἀπειλῶν. Νά θυμίσουμε ὅτι ἡ ἀπόφασις τῆς τουρκικῆς ἐθνοσυνελεύσεως γιά τό casus belli ἐλήφθη περί τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’80, μέ τήν βεβαιότητα ὅτι ἡ Ἑλλάς δέν θά τολμοῦσε νά κάνει τό βῆμα τῆς ἐπεκτάσεως τῶν χωρικῶν της ὑδάτων. Ταυτοχρόνως διατυπωνόταν ἡ ἀπαίτησις γιά τήν διχοτόμηση τοῦ ἐναερίου χώρου τοῦ Αἰγαίου καί γιά τόν ἐπαναπροσδιορισμό τῶν περιοχῶν εὐθύνης γιά τήν ἔρευνα καί διάσωση, ἐνῶ λίγα χρόνια ἀργότερα εἴχαμε τήν ἐμφάνιση τῆς θεωρίας τῶν «γκρίζων ζωνῶν». Σήμερα ἔχουμε φθάσει μέχρι τήν ἀπαίτηση ἀποστρατιωτικοποιήσεως μεγάλων νησιῶν! Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά. Ὅτι ἡ Τουρκία, ἄλλοτε διά στόματος Ἐτσεβίτ καί Ντεμιρέλ, τώρα διά στόματος Ἐρντογάν καί Ἀκάρ, συνεχίζει μεθοδικά τά βήματα τῶν διεκδικήσεών της. Ὅσο δέν παίρνει ἀπάντηση, θά συνεχίζει. Μέ ἐπίσημες δηλώσεις θά θέτει ζητήματα ὥστε νά μπορεῖ νά τά ἐπικαλεσθεῖ στήν ἀπευκταία περίπτωση κατά τήν ὁποία θά δεχόμαστε τήν ἔναρξη διαλόγου μαζί της.
Προσοχή ὅμως, ἡ Τουρκία μένει στίς δηλώσεις χωρίς νά προχωρεῖ σέ πολεμικές ἐνέργειες, τίς ὁποῖες θεωρεῖ παρακινδυνευμένες. Καί ἄν ὁ Χουλουσί Ἀκάρ εἶχε ἐξουσιοδοτήσει τίς προκλητικές κινήσεις πολεμικῶν του πλοίων τό καλοκαίρι τοῦ 2020, ἔκανε πίσω ὅταν εἶδε τά σχέδιά του νά βουλιάζουν στόν βυθό τοῦ Αἰγαίου ἀπό μιά κινητοποίηση τοῦ ἑλληνικοῦ Στόλου. Μιά κινητοποίηση πού δέν φανταζόταν ὅτι μποροῦσε νά γίνει μετά μία δεκαετία οἰκονομικῆς κρίσεως. Τόν μάθαμε ὅμως ὅτι ὁ Στόλος δέν εἶναι τά «σίδερα». Εἶναι τά πληρώματα καί ἡ ἡγεσία. Ἄς τό λάβουν αὐτό ὑπ’ ὄψιν στήν Ἀθήνα, ὅταν κάνουν τίς ἐπικείμενες κρίσεις ἀξιωματικῶν.
Μένει λοιπόν ἡ Τουρκία στίς παγιωμένες προκλήσεις τῆς καθημερινῆς παραβάσεως τοῦ FIR Ἀθηνῶν καί τῆς παραβιάσεως τοῦ ἐθνικοῦ ἐναερίου χώρου. Τίς διαπράττει καθημερινῶς ἡ τουρκική Ἀεροπορία χωρίς νά λαμβάνει ἀπάντηση. Ὁπότε καί συνεχίζει. Ἔτσι συνεχίζει τήν προκλητική ρητορική του ὁ Ἀκάρ καί ὁ κάθε Ἀκάρ, ὅσο δέν λαμβάνει ἀπάντηση. Ἀπάντησις δέν εἶναι ἡ ἐπίκλησις τοῦ διεθνοῦς δικαίου, ὅπως ἀπάντησις στίς παραβιάσεις δέν εἶναι ἡ ἀναγνώρισις καί ἀναχαίτισις τῶν τουρκικῶν μαχητικῶν «συμφώνως πρός τό διεθνές δίκαιο καί κατά πάγια τακτική». Ἄν αὐτή ἡ πάγια τακτική δέν ἀλλάξει καί δέν γίνει πιό δυναμική, οὔτε ἡ ἐπιθετική ρητορική θά ἀνακοπεῖ οὔτε οἱ προκλήσεις θά σταματήσουν. Ὅσο γιά τά 12 μίλια, ἡ μελέτη ἔχει γίνει ἀπό τό 1991. Πῶς τά χωρικά μας ὕδατα θά ἐπεκταθοῦν μέ ταυτόχρονη κήρυξη διαύλων ἐλευθέρας ναυσιπλοΐας καί διαβεβαίωση πρός τούς τότε Σοβιετικούς γιά τόν σεβασμό τῶν ἀγκυροβολίων τους στίς ἑλληνικές θάλασσες. Γιά ἀνεξήγητους λόγους δέν τό κάναμε. Μήπως εἶναι καιρός νά «ξεσκονίσουμε» τούς σχετικούς φακέλλους τῆς Ὑδρογραφικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ ΠΝ καί νά τούς ἐπιδείξουμε στόν Ἀκάρ; Διότι σέ ἀντίθεση πρός τίς φοβίες πού ἐκφράζουν κάποιοι ἀδαεῖς, δυναμική ἀντίδρασις δέν σημαίνει κατ’ ἀνάγκην πόλεμο. Τόν ὁποῖο πόλεμο ὅλοι οἱ Ἀκάρ καί ὅλοι οἱ Ἐρντογάν τῆς Τουρκίας τόν φοβοῦνται ὅσο δέν τόν φοβᾶται ὁ πλέον φοβικός πολιτικός στήν Ἑλλάδα. Ἁπλῶς αὐτοί ξέρουν νά μπλοφάρουν.
