Παρακολουθῶ τήν Βουλή, διαβάζω ὅλες τίς ἐφημερίδες, περιδιαβαίνω καθημερινῶς τό διαδίκτυο
Δέν εἶναι μόνο τό ὅτι πρέπει, εἶναι καί ὅτι δέν μπορῶ νά μένω χωρίς ἐνημέρωση.
Θά ἤθελα, πάντως, νά ἐπισημάνω τό μῖσος, τήν κακία, τίς ἀπαράδεκτες ἐκφράσεις, τόν πόλεμο (ναί, πρόκειται γιά ἕναν φοβερό καί χωρίς οἶκτο πόλεμο) πού διεξάγεται καθημερινά στό διαδίκτυο.
Ὀφείλω ἐπίσης νά ἐπισημάνω τίς θωπεῖες ὅλων τῶν κομμάτων τῆς ἀντιπολιτεύσεως πρός τό λεγόμενο «ἀντιεμβολιαστικό κίνημα», καθώς ὅλοι ἔχουν ταχθεῖ «ὑπέρ τοῦ ἐμβολιασμοῦ», ἀλλά κλείνουν τό μάτι στούς πιστεύοντες στά τσιπάκια. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὑποθάλπουν ἕνα κίνημα ὑβριστῶν, οἱ ὁποῖοι –χωρίς κανέναν ἐνδοιασμό– δέν διστάζουν νά καθυβρίζουν, νά ἀπειλοῦν καί νά βωμολοχοῦν ἐναντίον ὅσων ἔχουν διαπράξει τό «ἀδίκημα» νά ἐμβολιασθοῦν. Ἄκουσα καί τίς ὁμιλίες τῶν ἀρχηγῶν στήν Βουλή. Τζίφος! Μπάφα! Λάδι στήν φωτιά! Ἀντί νά ὑπάρχει τάση πρός κατευνασμό τῶν πνευμάτων, οἱ ἀρχηγοί τά ἔψαλαν ὁ ἕνας στόν ἄλλον καί συνέτειναν στήν παγίωση ἑνός διχαστικοῦ, πολεμικοῦ κλίματος στήν κοινωνία.
Πρός ὅλους, λοιπόν, τούς πολιτικούς μας, ἀλλά καί τούς ἀγρίους τοῦ διαδικτύου, μιά μικρή ἐξομολόγηση τοῦ μεγάλου Νέλσον Μαντέλα:
«Ὅταν εἶχα γίνει Πρόεδρος, ζήτησα ἀπό κάποια μέλη τῆς σωματοφυλακῆς μου νά πᾶμε βόλτα στήν πόλη. Μετά τόν περίπατο, πήγαμε νά γευματίσουμε σέ ἕνα ἑστιατόριο. Καθίσαμε σέ ἕνα ἀπό τά κεντρικότερα, καί ὁ καθένας μας ἑτοιμάστηκε νά παραγγείλει. Ἔπειτα ἀπό σύντομη ἀναμονή, ἐμφανίστηκε ὁ σερβιτόρος πού ἔφερε τά μενού μας. Τότε, συνειδητοποίησα ὅτι στό τραπέζι ἀκριβῶς ἐμπρός ἀπό τό δικό μας καθόταν ἕνας μοναχικός ἄνθρωπος πού περίμενε νά τόν σερβίρουν.
Ὅταν ἐξυπηρετήθηκε, εἶπα σέ ἕναν ἀπό τούς φρουρούς μου νά τοῦ ζητήσει νά ἔλθει νά καθίσει μαζί μας. Ὁ φρουρός τοῦ διεβίβασε τήν πρόσκλησή μου. Ὁ ἄνθρωπος στάθηκε ὄρθιος, πῆρε τό πιάτο του καί κάθισε δίπλα μου. Ἐνῶ ἔτρωγε, τά χέρια του ἔτρεμαν συνεχῶς καί δέν σήκωνε τό κεφάλι του ἀπό τό φαγητό. Ὅταν τελειώσαμε, μέ χαιρέτησε χωρίς κἄν νά μέ κοιτάξει. Τοῦ ἔσφιξα τό χέρι καί ἀπομακρύνθηκε!
“Κύριε Πρόεδρε, αὐτός ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά εἶναι πολύ ἄρρωστος γιατί παρατήρησα τά χέρια του, δέν σταμάτησαν νά τρέμουν ἐνῶ ἔτρωγε” μοῦ εἶπε ὁ φρουρός. “Καθόλου! Ὁ λόγος εἶναι ἄλλος” ἀπάντησα. Μέ κοίταξαν περίεργα καί τούς εἶπα: “Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁ φύλακας τῆς φυλακῆς πού ἤμουν κρατούμενος. Συχνά, μετά τά βασανιστήρια πού μοῦ ἔκαναν, οὔρλιαζα καί ζητοῦσα νερό. Ἐκεῖνος, ἤθελε νά μέ ταπεινώσει, γέλασε μαζί μου καί ἀντί νά μοῦ δώσει νερό οὔρησε στό κεφάλι μου. Δέν ἦταν ἄρρωστος, φοβήθηκε μήπως τώρα πού εἶμαι Πρόεδρος τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς, θά τόν ἔστελνα φυλακή καί θά ἔκανα τό ἴδιο πρᾶγμα πού ἔκανε ἐκεῖνος, βασανίζοντας καί ταπεινώνοντάς τον. Αὐτή ἡ συμπεριφορά, ὅμως, δέν εἶναι τοῦ χαρακτῆρα μοο, οὔτε τῆς ἠθικῆς μου. Τά μυαλά πού ζητοῦν ἐκδίκηση καταστρέφουν τά κράτη, ἐνῶ ἐκεῖνα πού ζητοῦν συμφιλίωση χτίζουν Ἔθνη!»…
Ἄς ἔχουν ὑπ’ ὄψιν τους τίς παρακαταθῆκες τοῦ Μαντέλα οἱ πολιτικοί μας ἡγέτες. Δέν εἶναι καιρός γιά διχασμό, ἀλλά γιά συμφιλίωση καί κοινούς ἀγῶνες.
