Εἶναι ἀκόμη μεσημέρι
Στίς 19.07, ὅπως ἀναφέρουν τά τρία μηνύματα sms πού ἔχω λάβει καί τά ἰσάριθμα e.mail, θά ἐμβολιαστῶ στό ἐμβολιαστικό κέντρο τοῦ Τζαννείου Νοσοκομείου, στόν Πειραιᾶ. Τό εἶχα γνωστοποιήσει σέ ἀρκετούς φίλους καί χθές, «ἔσπασαν» τά τηλέφωνα. «Τελικά θά πᾷς νά τό κάνεις;» μέ ρώτησε παλιά, καλή φίλη. «Καί βέβαια θά πάω καί θά τό κάνω! Ὑπάρχει λόγος νά μήν πάω;» ἀπάντησα. «Μά, δέν διαβάζεις τί γράφουν; Ὑπῆρξαν παρενέργειες, ἡ Γερμανία περιορίζει τό ΑstraΖeneca σέ συγκεκριμένες ἡλικίες. Πέθανε καί μιά γυναίκα ἀπό ἐπιπλοκές!» μοῦ λέει, πραγματικά θορυβημένη. «Ἔλα, βρέ παιδί μου! Νομίζω ὅτι θά μοῦ χορηγήσουν τό Pfizer» διότι ἡ δεύτερη δόση θά γίνει σέ εἴκοσι μία ἡμέρες ἀπό σήμερα, ἀλλά σέ βεβαιῶ ὅτι καί τῆς Astra καί τῆς «ἄστρα μή μέ μαλώνετε» θά ἔκανα, ἄν αὐτό εἶχε προταθεῖ. Τό θέμα εἶναι νά ἐμβολιαστοῦμε ἐγκαίρως καί ὅσο γίνεται περισσότεροι, ὥστε νά διασφαλιστεῖ μία σοβαρῆς μορφῆς ἀνοσία καί νά ἀρχίσουμε νά μπαίνουμε στόν κανονικό τρόπο ζωῆς» τῆς ἀπαντῶ. Κι ἐδῶ ἔρχεται ἡ δόση πού σέ κάνει ἔξαλλο. «Ἔμ’ βέβαια, ἐσεῖς, οἱ δεξιοί τί θά πεῖτε!»…
Καί ἀρχίζεις νά ἀναρωτιέσαι ἄν ὑπάρχει ἐμβόλιο γιά τήν ἠλιθιότητα, ἄν εἶναι δυνατόν νά βρεθεῖ τρόπος νά ἐξαφανισθεῖ αὐτό τό εἶδος τῶν ἀνθρώπων, πού ἀνάγει τό κάθε τί σέ κομματικό, πού θεωρεῖ μέχρι καί τά ἐμβόλια «δεξιά» καί «ἀριστερά», πού πιστεύει ὅτι θά μποροῦσε ἕνας σκεπτόμενος ἄνθρωπος νά ὑποβληθεῖ σέ ὁποιαδήποτε δοκιμασία γιά τήν ὑγεία του, ἐπειδή θά τήν πρότεινε ἡ πολιτική παράταξη στήν ὁποία πρόσκειται ἤ τό ἀντίθετο!
«Εἶσαι μέ τά καλά σου; Τί ἦταν αὐτό πού εἶπες τώρα; Δηλαδή τό ἐμβόλιο κατά τοῦ covid 19 εἶναι θέμα ἰδεολογίας καί παρατάξεως;» τῆς λέω. Καί μέ ἀφήνει «παγωτό»! «Καί βέβαια εἶναι! Δέν ἔχεις ἀκόμη ἀντιληφθεῖ ὅτι κανείς δέν σέ διαβεβαιώνει ὅτι μετά ἀπό ἕνα-δύο χρόνια δέν θά ἀρρωστήσεις ἀπό ἕνα σοβαρό, ἀνίατο νόσημα καί θά σοῦ ποῦν “μᾶς συγχωρεῖτε, ἀλλά τότε δέν γνωρίζαμε ὅτι τό ἐμβόλιο θά εἶχε τόσο σοβαρές παρενέργειες”; Πῶς εἶσαι βέβαιος ὅτι τά ἐμβόλια εἶναι ἕνα τρόπος γιά νά μειώσουν ριζικά τόν πληθυσμό τῆς γῆς ἐπειδή ὁ πλανήτης δέν μᾶς χωρᾷ ὅλους πλέον;»…
Εἶπα ἕνα «καλά, ἐντάξει, γειά» καί ἔκλεισα τό τηλέφωνο, ἀλλά χτυποῦσε ἤδη τό «σταθερό». Φίλος, ἀπό τά παλιά, καλός ἐπιστήμων καί πρᾶος ἄνθρωπος. «Θά πᾷς νά τό κάνεις τό ρημάδι;» μοῦ λέει. «Ἄν ἐννοεῖς τό ἐμβόλιο καί βέβαια θά πάω καί μή μοῦ τό κακολογεῖς!» τοῦ ἀπαντῶ. «Καλά, δέν διάβασες τόν Παυλάκη πού ἔγραψε ὅτι συγγενής του, ἐμβολιασμένος, ἔπαθε κορωνοϊό καί πάπαλα;» μοῦ λέει.
«Τόν διάβασα καί πάω νά κάνω τό ἐμβόλιο μήπως καί γλυτώσω καί ἀπό ἐσένα!» τοῦ λέω καί βγάζω τό τηλέφωνο ἀπό τήν πρίζα. Κλείνω καί τό κινητό καί ξαπλώνω νά χαλαρώσω. Ἄν δεῖτε ὅτι δέν θά ὑπάρχει τό χρονογράφημα αὔριο, νά ξέρετε ὅτι κάτι θά ἔχω πάθει. Ὄχι ἀπό τό ἐμβόλιο, φυσικά. Ἀπό τά νεῦρα!
