«Πῶς περάσατε τά Χριστούγεννα;» μέ ρώτησε φίλη στό τηλέφωνο.
Τά περάσαμε ὅπως κάθε χρόνο, στό σπίτι! Μέ τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς νά ἀνακατεύεται σέ ἕνα μέρος τῆς μαγειρικῆς τῶν Χριστουγέννων, μέ τήν νοικοκυρά νά φωνάζει στούς ἄντρες «ὅποτε μαγειρέψετε γίνεται ὁ χαμός καί τά ἀφήνετε ἀμάζευτα», μέ τό σί-ντί νά παίζει τήν «Missa Criolla» στήν ἐξαίσια διασκευή τοῦ Ξαρχάκου, μέ τήν ἐγγονή μας νά ἀπορεῖ «ποιός θά τά φάει ὅλα αὐτά» καί τόν πατερά της νά θυμίσει ὅτι «αὔριο εἶναι ἡ παγκόσμια μέρα τῶν φαγητῶν πού περίσσεψαν»… Καί τήν ἑπομένη, πάλι στό σπίτι, τραπέζι, μέ τόν υἱό νά ἔχει τήν φαεινή νά φτιάξει γιά ὅλους «κλάμπ σάντουιτς» μέ ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπό τό τραπέζι τῶν Χριστουγέννων!
Κι ὕστερα «Uno» καί «Μονόπολη» μέ τήν μικρή νά σαρώνει τούς πάντες! Θά μοῦ πεῖς «ναί, ἀλλά δέν εἶχε καί ἄλλες ἐπιλογές»! Καί ὅταν τίς εἴχαμε, ἀγαπητοί, ἔτσι τά περνούσαμε. Στό σπίτι, οἰκογενειακῶς. Ἄντε νά ἐρχόταν καί κάποιος συγγενής… Ἔτσι θά κυλήσουν οἱ μέρες μέχρι καί τήν Πρωτοχρονιά, τήν ὁποία ἐπίσης θά περάσουμε, ὅπως πάντα, σπιτικά. Ἔτσι μάθαμε καί δέν θέλουμε νά ξεμάθουμε. Δέν εἴμαστε Νεοϋορκέζοι νά γιορτάζουμε στήν Times Square τήν ἀλλαγή τοῦ χρόνου. Κι ὅσοι δήμαρχοι προσπάθησαν νά βγάλουν τόν Ἕλληνα ἀπό τό σπίτι του τήν Παραμονή τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἀπέτυχαν! Εὐτυχῶς ἐφέτος δέν θά ἔχουμε ἐκεῖνες τίς εἰκόνες τοῦ δημάρχου τῶν Ἀθηναίων νά μιλάει μπροστά στίς χιλιάδες τῶν «ἐπενδυτῶν»… Σπίτι μας, ὅπως μάθαμε. Στήν Ἑλλάδα οἱ μεγάλες γιορτές (Πάσχα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά) εἶναι τοῦ σπιτιοῦ! Κι αὐτό δέν ἀλλάζει, ὅσο κι ἄν διάφοροι κουφιοκεφαλάκηδες πασχίζουν νά μᾶς κάνουν Ἀμέρικα ἤ Ντουμπάι! Καί ἐφέτος εἴχαμε καί τό καλύτερο χριστουγεννιάτικο δῶρο. Τό ἐμβόλιο! Βεβαίως, ἡ σημερινή βαβυλωνιακή κατάσταση πού ἐπικρατεῖ στό κόσμο ἐξ αἰτίας τῆς ἀχαλίνωτης λαγνείας τῶν «μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης» δέν ἐπιτρέπει νά γίνει ἀντιληπτή ἡ σπουδαιότητα αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, τῆς παρασκευῆς, δηλαδή, τοῦ ἐμβολίου κατά τῆς πανδημίας τοῦ «covid 19».
Εἶναι βέβαιο ὅτι ἄν στήν ἐποχή τοῦ Φλέμινγκ λειτουργοῦσε τό ἴντερνετ, θά εἶχε ἀκούσει τά μύρια ὅσα ὁ μέγας εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ πενικιλίνη του θά εἶχε δεχθεῖ ἀμέτρητες ἐπιθέσεις καί θά εἶχε γίνει ἀντικείμενο χλευασμοῦ καί συνωμοσιολογίας! Ἔχουμε, δυστυχῶς, φθάσει στό σημεῖο νά χλευάζουμε ἀκόμη καί τήν σωτηρία μας. Νά μετατρέπουμε σέ πολιτικό (καί ἐν πολλοῖς κομματικό) ἐργαλεῖο ἀκόμη καί τό ἐμβόλιο στό ὁποῖο στηρίζουμε τίς ἐλπίδες μας γιά καλύτερες μέρες… Τή μιά μᾶς ἐνοχλεῖ πού τό ἐμβόλιο μεταφέρθηκε μέ αὐτοκίνητο καί ὄχι μέ ἀεροσκάφος, τήν ἄλλη ἐκφράζουμε ἀμφιβολίες γιά τήν ἐπάρκεια καί τήν πιστότητα τῶν ψυγείων πού χρησιμοποιοῦνται γιά τήν μεταφορά του.
Κάποιοι, μάλιστα, ἐπενδύουν πολιτικά ἤ οἰκονομικά στήν δυσφήμηση τοῦ ἐμβολίου καί προσπαθοῦν νά ἐκμεταλλευθοῦν τήν –ἐν μέρει δικαιολογημένη– ἐπιφύλαξη τοῦ κόσμου ἀπέναντι σέ κάθε τι νέο… Πολύ καλά ἔκαναν οἱ πολιτικοί μας ἀρχηγοί, πού ἐπέλεξαν νά ἐμβολιασθοῦν «σέ κοινή θέα». Στήν σημερινή παγκόσμια κοινωνία, ὅπου ἡ σύγχυση ἤ ἡ σκόπιμη δημιουργία της ἀποτελοῦν καθημερινότητα, κάποιοι πρέπει νά βγαίνουν μπροστά.
