Στεκόμουν χθές τό ἀπόγευμα στό μπαλκόνι μεγάλης ναυτιλιακῆς ἑταιρείας…
… στήν Ἀκτή Μιαούλη, καί κοίταζα μπροστά μου τό λιμάνι. Γεμᾶτοι ὅλοι οἱ προβλῆτες, ἀπό βαπόρια τῆς ἀκτοπλοΐας καί κρουαζιερόπλοια. Ἑκατό χρόνια ζωῆς συμπληρώνει τό 2021 ἡ Ἕνωση τῶν Ἀκτοπλοϊκῶν Ἑταιρειῶν.
Ἑκατό χρόνια πέρασαν ἀπό τότε πού οἱ Ἕλληνες ἀκτοπλόοι ἀποφάσισαν νά δημιουργήσουν τόν δικό τους φορέα, ὥστε νά ἐκπροσωπηθεῖ ὁ κλάδος ἐκεῖνος πού χάραξε καί ἐξακολουθεῖ νά ἐξυπηρετεῖ τούς θαλάσσιους δρόμους πού ἑνώνουν τήν νησιωτική μέ τήν ἠπειρωτική χώρα.
Γιά σκεφθεῖτε τί θά ἦταν τά νησιά μας χωρίς τήν ἀκτοπλοΐα. Γιά σκεφθεῖτε πῶς περίμεναν οἱ νησιῶτες μας τό καΐκι καί ἀργότερα τό ἀτμόπλοιο, πού μετέφερε στό νησί τους τά πολύτιμα ἀγαθά. Γιά σκεφθεῖτε πόσες φορές δέν πάλεψαν τά βαπόρια μέ τά κύματα (καί κάποια νικήθηκαν σέ αὐτό τό πεδίο) ἀψηφώντας κινδύνους καί προβλήματα, μέ μοναδικό σκοπό νά φθάσουν στόν προορισμό τους.
Πόσοι καπεταναῖοι ἐπιστράτευσαν κάθε ἰκμάδα τῶν δυνάμεων τούς καί κάθε ἴχνος ἀπό τήν σκέψη καί τήν τόλμη τοῦ Ὀδυσσέα γιά νά πιάσουν σέ λιμάνι ἀπάνεμο καί νά ξεφορτώσουν τήν πολύτιμη πραμάτεια τούς. Πόσα καί πόσα καράβια χάθηκαν στά νερά τοῦ Αἰγαίου, τοῦ Ἰονίου καί τῶν ἄλλων ἑλληνικῶν θαλασσῶν ἀπό τά πολύ παλιά χρόνια, μεταφέροντας λάδι, κρασί καί καρπούς στά νησιά. Ἀναρίθμητα τά εὑρήματα, πού μαρτυροῦν ὅτι ἡ ἀκτοπλοΐα, ἡ κινούμενη γέφυρα τῶν νησιῶν μέ τήν ἠπειρωτική Ἑλλάδα, εἶναι ἕνα συνεχές θαῦμα, μία ἀέναος ἀναβάπτιση στό γαλάζιο τῶν ἑλληνικῶν κυμάτων.
Καί δέν εἶναι μιά ἱστορία χαρᾶς καί εὐμάρειας ἡ ἱστορία τῆς ἀκτοπλοΐας. Εἶναι μία ἱστορία προσφορᾶς στό κοινωνικό σύνολο, μία ἱστορία παροχῆς ὑπηρεσιῶν ὑπό συνθῆκες ἀντίξοες καί συνήθως ἀσύμφορες σέ κοινωνίες οἱ ὁποῖες ἦταν «ξεχασμένες ἀπό τόν Θεό» καί ἐπέζησαν χάρη στά «ξύλινα τείχη»…
Καί μήν μᾶς πεῖτε γιά τήν ἀεροπορική ἐξυπηρέτηση τῶν νησιῶν, γιατί οἱ μεταφορές ἀγαθῶν ἀπό καί πρός τά νησιά γίνεται ἀποκλειστικά διά θαλάσσης! Τώρα, δέ, μέ τήν πανδημία, πού τά ἀεροσκάφη καθηλώθηκαν, ἡ ἀκτοπλοϊκή σύνδεση παρέμεινε στίς ἐπάλξεις παρά τά προβλήματα καί τίς ἀπαγορεύσεις. Ἑκατό χρόνια, ζωῆς, λοιπόν, συμπληρώνει σέ λιγότερο ἀπό δύο μῆνες ἡ πρώτη Ναυτιλιακή Ἕνωση πού ἱδρύθηκε στήν Ἑλλάδα (ἀκολούθησε ἡ «Ἕνωσις Ἑλλήνων Ἐφοπλιστῶν»). Ἑκατό χρόνια γεμᾶτα ἀγωνίες καί δοκιμασίες. Ἀρκεῖ νά σκεφθεῖ κανείς ὅτι ὅλος σχεδόν ὁ ἑλληνικός ἀκτοπλοϊκός στόλος βυθίστηκε στό λιμάνι τοῦ Πειραιῶς ὅταν αὐτό βομβαρδίστηκε τόσο ἀπό τούς Γερμανούς ὅσο καί ἀπό τούς Συμμάχους!
Δέν λέμε, ὡραῖες οἱ ἐκπομπές τῆς ΕΡΤ καί οἱ «μυθοπλασίες», ἀντιγραφές ἀπό ξένες σειρές, λές καί χάθηκε ἡ ἑλληνική ἔμπνευση.
Ἀλλά μήπως θά ἔπρεπε ἡ δημόσια (κρατική) τηλεόραση νά ἑτοιμάζει ἀπό τώρα ἕνα ντοκυμανταίρ-ἀφιέρωμα στά 100 χρόνια τῆς Ἑλληνικῆς Ἀκτοπλοΐας καί τῆς Κρουαζιέρας; Τόσα καί τόσα χιλιάρικα δαπανῶνται (τά περισσότερα καλῶς δαπανῶνται) γιά νά προβάλουμε γεγονότα καί πρόσωπα ἀμφιλεγόμενα. Μήπως τώρα πρέπει νά διατεθοῦν κάποια χρήματα γιά μία (ἐσωτερική) παραγωγή τῆς ΕΡΤ γιά νά γνωρίζουν οἱ Ἕλληνες τήν προσφορά τῆς ἀκτοπλοΐας καί τήν σημασία τῶν ἀκτοπλοϊκῶν συνδέσεων γιά τήν βελτίωση τῆς ζωῆς τῆς νησιωτικῆς Ἑλλάδος;
