ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ νά γνωρίσεις καλά τόν χαρακτῆρα τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη καί νά παρατηρήσεις πῶς…
… ἀντιδρᾶ ὅταν πρέπει νά λάβει ἀποφάσεις ὑπό πίεση, δέν ἔχεις νά κάνεις πολλά. Ἀρκεῖ νά τόν πετύχεις σέ ἕνα γήπεδο μπάσκετ ἤ σέ ἕνα γήπεδο 5×5, συνήθως τοῦ Κολλεγίου ὅπου ἀθλεῖται τακτικά ἀκόμη καί ὡς Πρωθυπουργός μαζί μέ τούς φίλους του. Κάθισε σέ μιά γωνιά καί κοίτα. Ἄλλοι πού τόν ἔχουν συναντήσει νά κάνει ὁλομόναχος δύσκολες καί ἀπαιτητικές διαδρομές μέ τό ποδήλατό του (mountain bike) στίς ἀνηφόρες τοῦ Τατοΐου πρός Κατσιμίδι, ὑποστηρίζουν ὅτι ἐκεῖ θά καταλάβεις ἀκόμη περισσότερα. Παρατηρώντας τό πεῖσμα του. Δέ συμφωνῶ. Ἡ ἀγωνιστική του συμπεριφορά μπροστά σέ μιά μπασκέτα ἤ σέ μιά ἑστία ποδοσφαίρου ἀπέναντι σέ συμπαῖκτες καί ἀντιπάλους σέ ὁμαδικά σπόρ ὁδηγεῖ σέ ἀσφαλέστερα συμπεράσματα. Ὅσοι τόν ἔχουν δεῖ λοιπόν ἀπό κοντά συμφωνοῦν ὅτι ὁ Πρωθυπουργός εἶναι ἀτομιστής ὅταν πρόκειται νά κερδίσει ἐκεῖνος τήν δόξα καί ἐκβιάζει τήν πάσα προκειμένου νά σκοράρει αὐτός. Ζητᾶ ἀποδοχή. Εἶναι ἐργάτης καί διακρίνεται στίς μεταβιβάσεις ὅταν ἡ ὁμάδα του ὑπολείπεται. Τότε γίνεται συλλογικός. Τζαρτζάρεται γενικῶς, καί τοῦ ἀρέσει νά «παίρνει» καμμιά φορά καί κανένα σφύριγμα. Ἡγούμενος μιᾶς χώρας πού δυσκολεύεται πολύ νά κερδίσει καλές διαιτησίες ἀπό τόν διεθνῆ παράγοντα, δέ λέει ὄχι ἄν κάποιος κάνει τά «στραβά μάτια» σέ τυχόν μικροπαράβασή του. Τό σπουδαιότερο πού μπορεῖ νά ἀνακαλύψει κανείς ὅμως παρακολουθώντας τούς ποδοσφαιρικούς καί μπασκετικούς ἀγῶνες τοῦ Μητσοτάκη εἶναι πώς μπορεῖ ἄνετα νά γίνει «βρώμικος» ἄν ὁ ἀντίπαλος γίνει βρώμικος. Χωρίς τόν παραμικρό δισταγμό. Θά τήν ρίξει τήν ἀγκωνιά του κάτω ἀπό τήν ρακέττα ἄν ὁ ἀντίπαλος ἐπιχειρήσει νά λάβει θέση καί νά τοῦ πάρει τό ριμπάουντ κατά τρόπο ἀντικανονικό. Θά σπρώξει βίαια αὐτόν πού θά τολμήσει νά τοῦ τραβήξει τήν φανέλλα γιά νά ἀποτρέψει τό τέτ-α-τέτ του μέ τόν τερματοφύλακα. Καμμιά φορά τό παρακάνει μάλιστα. Ἡ γενική εἰκόνα εἶναι πάντως αὐτή. Ὅποιος τόν προκαλέσει πιστεύοντας ὅτι οἱ καλοί του τρόποι θά τόν ἀποτρέψουν ἀπό τό νά ἀντιδράσει στό τέλος τοῦ ἀγῶνα «παίρνει» ὡς ἐνθύμιο μιά δυνατή ἀγκωνιά.
Τί μέ ἔπιασε καί τά γράφω τώρα ὅλα αὐτά τά παραπολιτικά; Νά σᾶς πῶ. Ἀποτελοῦν εἶδος μηνύματος στήν ἀπέναντι πλευρά πού ποντάρει στήν ἐκτίμηση, ὅτι ὁ Πρωθυπουργός θά καθίσει ἑκών ἄκων στό τραπέζι τοῦ διαλόγου ὑπό τήν ἀπειλή ἑνός θερμοῦ ἐπεισοδίου στό Καστελλόριζο. Χωρίς νά ἀντιδράσει. Φοβᾶμαι πώς οἱ γείτονές μας δέν κάνουν σωστούς ὑπολογισμούς. Ὅπως ἔχω γράψει καί ἄλλη φορά, ὁ Κυριάκος δέν εἶναι Μητσοτάκης. Ἀπέχει πολύ ἀπό τόν πατέρα του Κωνσταντῖνο, ὁ ὁποῖος δεσμευόταν ἀπό τίς πολεμικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις τῆς γενιᾶς του τίς ὁποῖες δέν ἤθελε νά ξαναζήσει. Ὅπως ἔχουν ἔρθει τά πράγματα (ὁ Κυριάκος τό εἶχε πεῖ ἄλλως τε καί στόν Τράμπ στήν ἐπίσκεψή του στίς ΗΠΑ τόν Ἰανουάριο τοῦ 2020), κανείς, μέσα καί ἔξω ἀπό τήν χώρα, νά μήν ὑποτιμᾶ τήν πιθανότητα τοῦ νά ρίξει «ἀγκωνιά» καί στήν γείτονα. Κοινῶς νά «πυροβολήσει». Ἡ Ἑλλάς δέν εἶναι failed state μέ αὐτά πού συνήθως τά βάζει ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος στήν Συρία, στήν Λιβύη, στό Ναγκόρνο-Καραμπάχ γιά νά ὑπομείνει ἀπαθῶς τήν μοῖρα της. Ἡ Ἑλλάδα ἔχει ὀργανωμένο καί ψυχωμένο στρατό ὅπως εἶχαν τήν εὐκαιρία νά διαπιστώσουν οἱ Τοῦρκοι καί στόν Ἕβρο καί στό Καστελλόριζο τό καλοκαίρι. Προφανῶς καί δέν εἶναι στίς προθέσεις τοῦ Ἕλληνα πρωθυπουργοῦ ὁ πόλεμος. Σταθερά ἡ πυξίδα του πρός τήν εἰρήνη. Ὅποιος νομίζει ὅμως ὅτι τόν ἔχει «μετρήσει» καλά, τόν ἔχει «ζυγίσει» καλά σωστά καί πιστεύει πώς θά καταπιεῖ ἀδιαμαρτύρητα τήν παρουσία τοῦ Ὀρούτς Ρέις στά 6,5 μίλια ἀπό τό Καστελλόριζο, φοβᾶμαι ὅτι λογαριάζει χωρίς τόν ξενοδόχο. Ὁ Μητσοτάκης θά πυροβολήσει μιά φορά, ἄν χρειαστεῖ, ἐντελῶς ἀπροειδοποίητα. Καί τό κτύπημα δέν θά εἶναι τακτικό. Θά εἶναι στρατηγικό καί παραλυτικό. Ἔχει τά μέσα γιά νά τό κάνει.
Κοντολογίς: Χωρίς αὐτή νά εἶναι ἡ βασική του ἐπιλογή δέν πρόκειται νά καθίσει σέ μεγάλο τραπέζι διαπραγματεύσεων χωρίς νά προηγηθεῖ μάχη. Γιά νά ἐπιστρέψουμε στήν ψυχολογία Μητσοτάκη μέ τήν ὁποία ἀρχίσαμε: Πῶς ἄραγε αἰσθάνεται ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἐνῶ ἀπό τήν ἀρχή τῆς πρωθυπουργίας του κάνει διαρκῶς χειρονομίες καλῆς θελήσεως καί ὑποχωρήσεις, ἀναδιατυπώνει τίς πάγιες ἐθνικές θέσεις, δέχεται διαρκῶς προσβολές προσωπικές καί ἐθνικές καί ὁ ἀντίπαλός του ὄχι μόνο δέν ἱκανοποιεῖται ποτέ ἀλλά θέλει καί ἄλλα καί ἄλλα καί ἄλλα;
Ἔρχεται μιά ὡραία πρωία πού λέει «Ὥς Ἐδῶ» –γιά νά μήν πῶ τίποτε χειρότερο καί ἔχουμε ἱστορίες πάλι– καί παίρνει τίς ἀποφάσεις του. Οἱ ὁποῖες συμπυκνώνονται –ἐκτιμῶ– σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση στήν ἑξῆς σκέψη: «Ὑπομονή-ὑπομονή ἀλλά ἄν τό “ξευτελίσεις” καί τό παρατραβήξεις δέν ἔχω πολλά περιθώρια: Θά ἀπαντήσω». Γιά νά μήν δημιουργηθοῦν πεπλανημένες ἐντυπώσεις, αὐτές δέν εἶναι φράσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ. Τό διευκρινίζω. Οὔτε βεβαίως διαβάζω τήν γυάλινη σφαῖρα γιά νά γνωρίζω. Θεωρῶ ὅμως ὅτι ἔχω καλά ἐργαλεῖα γιά νά διαβάζω τήν ἀτμόσφαιρα. Ἡ ἀτμόσφαιρα αὐτή εἶναι αὐτή τήν στιγμή. Ἡ πιθανότης νά ἀντιδράσει ὁ Πρωθυπουργός μέ τόν τρόπο πού ἀντιδρᾶ κάτω ἀπό μιά μπασκέτα ὅταν διεκδικεῖ μιά μπάλλα καί νά ρίξει ἀγκωνιά στήν Τουρκία δέν εἶναι καθόλου ἀμελητέα. Καί στήν κατάσταση πού βρίσκεται ἡ οἰκονομία τῆς γείτονος τό ριμπάουντ πού θά χάσει ἡ ἡγεσία της ἴσως νά εἶναι καί τό μοιραῖο. Δέν θά ὑπεισέλθω σέ λεπτομέρειες. Ἐπαναλαμβάνω λοιπόν τό μήνυμα γιά ὅση ἀξία ἔχει: Μήν παίζετε μέ τήν Ἑλλάδα, μήν παίζετε μέ τίς Ἔνοπλες Δυνάμεις της, μήν παίζετε μέ τόν λαό της, μήν δοκιμάζετε καί μήν ὑποτιμᾶτε τόν Πρωθυπουργό της. Στό τέλος, ὑπό προϋποθέσεις, ἴσως νά δοκιμαστεῖτε καί ἐσεῖς καί ἐμεῖς! Ὅλοι μαζί.
