Ἐπειδή πρό ἡμερῶν ἀναφερόμενος στό θέμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐμπορικῆς Ναυτιλίας ἐξέφρασα τήν ἄποψη ὅτι…
… κάποια στιγμή θά ἔπρεπε νά ὑπάρχει στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν καί μία «ἕδρα» γιά τήν Ναυτιλία μας, κάποιοι φίλοι μέ ρώτησαν ἄν εἶχα στό μυαλό μου ἐπιχειρηματίες τοῦ χώρου. Ἀσφαλῶς καί δέν ἀναφερόμουν σέ συγκεκριμένες προσωπικότητες. Ἀλλά μέ τό θέμα «Ναυτιλία» δέν ἔχουν ἀσχοληθεῖ μόνον ἐπιχειρηματίες. Ἔχουν ἀσχοληθεῖ ἱστορικοί, δημοσιογράφοι (ἀναφέρω δύο σπουδαίους, πού ἔχουν φύγει ἀπό τήν ζωή, τόν Δημήτριο Κωττάκη, ἱδρυτή τοῦ περιοδικοῦ «Ναυτικά Χρονικά», πού διεδραμάτισε ἀποφασιστικό ρόλο στήν ἐξέλιξη τῆς Ναυτιλίας μας καί τόν Εὐστάθιο Μπάτη, ἱδρυτή τοῦ περιοδικοῦ «Ἀργώ», πού καί αὐτό συνέδραμε τήν Ναυτιλία μας σέ δύσκολους καιρούς.) Θυμᾶμαι μέ ἀγάπη τόν καθηγητή τῆς Βιομηχανικῆς Πειραιῶς (σημερινοῦ Πανεπιστημίου Πειραιῶς) Ἐλευθέριο Γεωργαντόπουλο, προερχόμενο ἀπό τό Λιμενικό Σῶμα. Ἀλλά ὑπῆρξαν καί ἐφοπλιστές-λόγιοι καί συγγραφεῖς, ὅπως ὁ Ἀνδρέα Λαιμός, ὁ Ἰωάννης Χατζηπατέρας.
Ἀναφέρθηκα σέ ἐκδημήσαντες γιά νά μή νομισθεῖ ὅτι «προτείνω» κάτι ἤ κάποιον συγκεκριμένο. Ἀλλά σέ μιά ἐποχή πού ἡ Ναυτιλία μας διδάσκεται πλέον σέ Πανεπιστήμια, πού ἡ Νομική ἐπιστήμη ἔχει ἀφιερώσει ἰδιαίτερο καί λίαν ἐνδιαφέροντα κλάδο στά «Ναυτιλιακά», γιατί νά μήν ἀπασχολήσει καί αὐτός ὁ δυναμικός καί ἀποδοτικός γιά τήν Οἰκονομία καί τήν φήμη τῆς χώρας μας τήν Ἀκαδημαϊκή μας Κοινότητα;
Ἔγραψα, λοιπόν, πρό ἡμερῶν, μεταξύ ἄλλων: «Γιατί δέν ἔχουμε ἀκόμη δεῖ μεταξύ τῶν Ἀκαδημαϊκῶν μας ἕναν ἐκπρόσωπο τῆς Ναυτιλίας; Ἡ Ναυτιλία ἀποτελεῖ –ἐκ τῆς φύσεώς της– τέχνη, ἀλλά μπορεῖ πλέον νά θεωρηθεῖ καί ἐπιστήμη, καθώς διδάσκεται στά Πανεπιστήμια.» Ἡ Ναυτιλία –ἐκπροσώπους τῆς ὁποίας ἔχει βραβεύσει ἡ Ἀκαδημία– θά πρέπει νά ἀποκτήσει καί «Ἀκαδημαϊκή» ὑπόσταση. Εἶναι μιά ὀφειλόμενη –κατά τήν ἄποψή μας– ἀναγνώριση στόν κλάδο ὁ ὁποῖος πρωτοπορεῖ παγκοσμίως καί «ταξιδεύει» τήν Ἑλλάδα σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τοῦ πλανήτη. Ὅπως ἐπιλέγονται προσωπικότητες ἀπό ὅλους τούς τομεῖς τῆς κοινωνίας τῶν τεχνῶν καί τῶν ἐπιστημῶν, θά ἔπρεπε νά ἐπιλέγεται καί μιά προσωπικότητα ἀπό τόν κλάδο ὁ ὁποῖος ἔχει συγκεράσει τήν τέχνη μέ τήν ἐπιστήμη καί ἐκπροσωπεῖ ἐπαξίως τήν χώρα μας σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Τῆς τό ὀφείλουμε, ὡς Ἑλλάς… Ἐπιτρέψτε μου νά ἐπιμείνω στήν ἄποψή μου. Ἄν ἡ Ἀκαδημαϊκή κοινότης «ψάξει», θά βρεῖ, ὁπωσδήποτε, ἀνθρώπους πού ἔχουν ἀφιερώσει τήν ζωή τους στήν Ναυτιλία, πού ἀσχολήθηκαν ἐπισταμένως μέ τό ἀντικείμενο, πού τό δίδαξαν ἤ τό διδάσκουν σέ Πανεπιστήμια ἐδῶ καί στό ἐξωτερικό. Ἔχει κάτι τό μοναδικό ἡ Ναυτιλία. Διδάσκεται μέν στά Πανεπιστήμια, ἀλλά παραμένει καί τέχνη! Καί μάλιστα δύσκολη καί ἀπαιτητική. Στέλεχος σέ μιά μεγάλη Ναυτιλιακή ἐπιχείρηση, σημαίνει διοίκηση, πρόβλεψη, διορατικότητα, σπουδαῖα ἀνακλαστικά. Κάποιοι τά διδάσκουν ὅλα αὐτά, νομίζω. Καί κάτι τελευταῖο. Ἐπαινοῦμε τήν ἐπιλογή τῆς Ἄννας Διαμαντοπούλου ὡς πρόταση γιά τόν ΟΟΣΑ. Νά θυμηθοῦμε, ὅμως, ὅτι τό ὑψηλότερο διεθνές ἀξίωμα πού κατέλαβε σήμερα Ἕλληνάς μας ἦλθε ἀπό τήν Ναυτιλία καί τό Λιμενικό Σῶμα; Ὁ Εὐθύμιος Μητρόπουλος, Γενικός (καί σήμερα ἐπίτιμος) Γραμματέας τοῦ Διεθνοῦς Ναυτιλιακοῦ Ὀργανισμοῦ (ΙΜΟ), τοῦ «ΟΗΕ τῆς Νατυιλίας». Αὐτά, πρός τό παρόν…
