Πίνακας τοῦ Ραφαήλ μέ τήν Σχολή τῶν Ἀθηνῶν ἀπεκαλύφθη χθές στό Κοινοβούλιο
ΠΑΛΛΕΤΑΙ καί ἐκεῖ πλέον ἡ καρδιά τῆς αἰωνίου Ἑλλάδος. Τῆς Ἑλλάδος τοῦ πνεύματος τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς φιλοσοφίας. Μπορεῖ νά εἶναι ἐκτός τῶν στενῶν γεωγραφικῶν ὁρίων τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους. Εἶναι ὅμως μιά ἠχώ τῶν λόγων τοῦ Περικλέους πού θέλει τούς ἐπιφανεῖς ἄνδρες νά κατοικοῦν σέ ὅλη τήν γῆ. Στήν αἴθουσα τῆς ὁλομελείας τῆς Γαλλικῆς Ἐθνοσυνελεύσεως δεσπόζουν καί πάλι οἱ μορφές τοῦ Πλάτωνος καί τοῦ Ἀριστοτέλους. Οἱ δύο μεγάλοι διανοητές, πνευματικοί ἀρχηγέτες τῶν αἰώνων, μαζί μέ ἄλλες μορφές τῆς ἀρχαιότητος, τόν Ἡράκλειτο, τόν Εὐκλείδη καί τούς μαθητές τους, ἀποτυπώνονται στόν διάσημο πίνακα τοῦ Ραφαήλ. Τήν «Σχολή τῶν Ἀθηνῶν». Ἀντίγραφο τοῦ πίνακος αὐτοῦ, σέ ταπισερί διαστάσεων τεσσάρων ἐπί ἐννέα μέτρων, κοσμεῖ πλέον τήν Ἐθνοσυνέλευση τῆς Γαλλίας. Σέ κεντρική θέση. Ἐπάνω ἀπό τά ἕδρανα τοῦ προεδρείου. Οἱ ἐργασίες συντηρήσεως τοῦ ἔργου ὁλοκληρώθηκαν, καί ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης καί οἱ ἄλλοι μεγάλοι τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος ξαναπῆραν τίς θέσεις τους.
Εἶναι αὐτή μία ἀναγνώρισις τοῦ φωτοβόλου ἀστέρος τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, τό ὁποῖο ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ζωοδότης γιά τήν σημερινή Εὐρώπη. Μία ἀναγνώρισις πού φέρνει ἐμᾶς, τούς Νεοέλληνες, ἀπέναντι στίς ἱστορικές μας εὐθύνες. Δέν ἀρκεῖ νά εἴμεθα οἱ ἀπόγονοι τῶν μεγάλων ἐκείνων ἀνδρῶν. Πρέπει νά ἀναδεικνυόμεθα σέ ἀξίους ἀπογόνους τους. Πρέπει νά συνεχίζουμε νά καθηγούμεθα τῆς πνευματικῆς Εὐρώπης. Ἀλήθεια, πόσο ἀναδεικνύουμε τόν χῶρο τῆς Σχολῆς τῶν Ἀθηνῶν; Ὑπάρχει μιά συνοικία πού λέγεται Ἀκαδημία Πλάτωνος καί εἶναι μᾶλλον ὑποβαθμισμένη καί ἐλάχιστα ἀναδεδειγμένη. Θά μποροῦσε ὅμως νά εἶναι μία δεύτερη Ἀκρόπολις καί νά προβάλλεται ὡς ὁ φυσικός χῶρος τῆς Σχολῆς, ἡ ὁποία ἀπεικονίζεται στήν γαλλική Ἐθνοσυνέλευση.
Ὁ πίνακας αὐτός ὅμως ἐμπεριέχει καί μία βαθύτερη διάσταση τῆς συνεχείας τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος. Εἶναι ἕνας πίνακας ἀναγεννησιακός. Δημιούργημα ἑνός ζωγράφου πού ἤκμασε στήν Εὐρώπη ἡ ὁποία ἀναβαπτιζόταν στά νάματα τοῦ ἑλληνικοῦ παρελθόντος καί ξεπερνοῦσε τό σκότος τοῦ Μεσαίωνος.
Στόν Πλάτωνα ἔχει δοθεῖ τό πρόσωπο τοῦ Λεονάρντο ντά Βίντσι. Στόν Ἡράκλειτο αὐτό τοῦ Μιχαήλ Ἀγγέλου. Πρόκειται γιά μία συνειδητή ἐπιλογή τοῦ καλλιτέχνου πού ἀναδεικνύει τήν διαχρονικότητα καί τήν συνέχεια τῆς Εὐρώπης. Τό δημιούργημά του, ἔργο τοῦ 1511, ἀποτίνει φόρο τιμῆς στούς φιλοσόφους τῆς ἀρχαιότητος καί τῆς Ἀναγεννήσεως πού προσπάθησαν στό ἔργο τους νά προσδιορίσουν τίς ἀρχέγονες αἰτίες τοῦ κάθε προβλήματος γιά νά καταλήξουν στόν ὀρθό λόγο τοῦ Ἀριστοτέλους πού εἶναι τό κεντρικό πρόσωπο στήν νωπογραφία. Τήν προσήλωση σέ αὐτές τίς ἀρχές δηλώνει ἡ γαλλική Ἐθνοσυνέλευσις ἀναρτώντας σέ περίοπτη θέση τήν Σχολή τῶν Ἀθηνῶν. Ὅμως δέν εἶναι στό Παρίσι τό μοναδικό νομοθετικό σῶμα πού τιμᾶ τήν Ἑλλάδα. Στήν Βουλή τοῦ Βελγίου ἐτιμήθη ἡ σημερινή Ἑλλάς ἡ ὁποία κρατεῖ τά προπύργια τῶν εὐρωπαϊκῶν συνόρων. Τό νεώτερο μέλος τοῦ κοινοβουλίου στίς Βρυξέλλες, ὁ Ντριέ βάν Λάγκενχοβ, εἶχε ἀνέβει στό βῆμα μέ τήν ἑλληνική Σημαία, ρωτῶν: «Γνωρίζετε αὐτή τή σημαία; Αὐτοί, οἱ Ἕλληνες, φρουροῦν τά σύνορά μας. Αὐτοί εἶναι οἱ πραγματικοί σύμμαχοί μας». Ὁ ἴδιος εἶχε παρομοιάσει τίς συμφωνίες μέ τήν Τουρκία μέ τό νά δίδονται τά κλειδιά ἑνός σπιτιοῦ σέ διαρρήκτη, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι πληρώνοντας θά τόν ἀπέτρεπαν ἀπό τό νά κλέψει… Εὐτυχῶς πού τόν σταματοῦν οἱ σημερινοί Ἕλληνες.
