Προελαύνει ἡ δικτατορία τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος – Μετά τό κλείδωμα λογαριασμῶν τοῦ Facebook, τούς ἀποκλεισμούς κομμάτων μέ νόμο, ἡ σκυτάλη στούς τραπεζῖτες – Ἡ πρόβα Τρυντώ στόν Καναδᾶ
Η ΕΙΔΗΣΙΣ ἔχει περάσει μέχρι στιγμῆς «στά ψιλά». Μιά ἰδιωτική τράπεζα τῆς Βρεταννίας, ἡ Coutts & Co, «ἔκλεισε» τόν λογαριασμό τοῦ Νάιτζε Φαράτζ. Τοῦ πρώην ἡγέτου τοῦ κόμματος Ἀνεξαρτησίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου (UKIP). Τοῦ πολιτικοῦ πού εἶχε πρωτοστατήσει στό Brexit καί στήν ἀποχώρηση τῆς Βρεταννίας ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Φαίνεται κάποιοι δέν τοῦ τό συγχώρησαν. Ὁ ἴδιος προέβη σέ σχετική ἀνακοίνωση μέσῳ ἀναρτήσεως στά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως πρίν ἀπό λίγες ἑβδομάδες. Ὅμως τά συστημικά μέσα ἐνημερώσεως ἠγνόησαν τήν εἴδηση, τήν ἐξηφάνισαν ἤ ἀκόμη τήν ἐχλεύασαν σάν «μία ἀκόμη γραφικότητα τοῦ Φαράτζ.» Ἐν συνεχείᾳ ὑπῆρξαν πληροφορίες, ὅτι ὁ λογαριασμός ἔκλεισε, διότι δέν πληροῦσε τά κριτήρια τῆς τραπέζης, δηλαδή οἱ κινήσεις του ἦσαν χαμηλώτερες ἀπό τό ὅριο πού ἔχει θέσει ἡ Τράπεζα γιά τούς πελάτες της. Φαίνεται ὅμως ὅτι τά πράγματα δέν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι. Μέ νέα ἀνάρτησή του ὁ Φαράτζ ἐπανῆλθε: «Τώρα ἔχω ἀποδείξεις ὅτι ἡ Coutts μοῦ εἶπε ψέματα» ἀνέφερε σέ νέα του ἀνάρτηση στήν ὁποία συνεχίζει: «Σέ ἕνα ἐκρηκτικό κείμενο 40 σελίδων τό Brexit ἀναφέρεται 86 φορές καί ἡ Ρωσσία 144 φορές. Ἡ ὑποστήριξις πρός τόν Τράμπ καί οἱ ἀπόψεις γιά τήν μετανάστευση καί τά ἐμβόλια ἀναφέρονται ὡς λόγοι πού μέ ἐκδιώκουν. Παραδέχονται ὅτι ὁ λογαριασμός μου εἶναι ἐμπορικῶς βιώσιμος».
Στό ἔγγραφο τῆς Τραπέζης ὁ Φαράτζ χαρακτηρίζεται «ρατσιστής» καί «ξενοφοβικός», ἐνῷ μνημονεύεται καί ἡ φιλική σχέσις του μέ τόν Σέρβο τεννίστα Νόβακ Τζόκοβιτς, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστόν εἶναι ἀρνητής τῶν ἐμβολίων. Χρειάζεται νά σχολιάσει κανείς περισσότερο; Εἶναι συμπεριφορά τραπέζης αὐτή; Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο λειτουργοῦν πλέον στήν ὑποτιθεμένη φιλελεύθερη Δύση τά χρηματοπιστωτικά ἱδρύματα; Ἡ δουλειά τῶν τραπεζῶν ἦταν, ὅπως ἐκλαϊκευμένα τό ἔλεγε παλαιός ἐπιχειρηματίας, νά «πουλᾶνε λεφτά». Νά συμβάλλουν κατά τόν τρόπο αὐτόν στήν οἰκονομική ἀνάπτυξη. Δέν προορίζοντο νά γίνουν ὀργουελικοῦ τύπου «ἀστυνομία τῆς σκέψεως». Καί ὅμως ἐκεῖ ἔχουμε φθάσει. Γιά τόν Νάιτζελ Φαράτζ δέν θέτει ἡ τράπεζα ζητήματα φερεγγυότητος, ἄν καί ὁ πρώην πολιτικός ἀρχηγός δέν τῆς ἐζήτησε δάνειο! Τά χρήματά της εἶχε καταθέσει. Εὐθέως ὅμως τόν κατηγορεῖ γιά τίς πολιτικές θέσεις του, τήν κοινωνική στάση του καί τίς προσωπικές φιλίες του. Καί αὐτό τόν ἀποπέμπει ὑποστηρίζοντας ὅτι ἐγείρονται θέματα «φήμης» τῆς τραπέζης (reputational considerations).
Εἶναι σοβαρά πράγματα αὐτά; Δυστυχῶς εἶναι. Πολύ πιό σοβαρά ἀπό ὅτι ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνονται. Πόσῳ μᾶλλον πού συμβαίνουν σέ μία χώρα στήν ὁποία οἱ «ἀγορές» ὑπεχρέωσαν σέ παραίτηση τήν Λίζ Τράςς, μιά Πρωθυπουργό πού παρουσίασε πρόγραμμα φοροελαφρύνσεων ἀνάλογο μέ αὐτό στό ὁποῖο εἶχε στηρίξει τήν ἀναγέννηση τῆς ἀμερικανικῆς οἰκονομίας ὁ Ρόναλντ Ρήγκαν. Καί ἀντ’ αὐτῆς ἐπέβαλαν τόν Ρίσι Σούνακ, κατά τρόπον πού ἐγείρει ζητήματα δημοκρατίας. Ὁ Σούνακ ὅμως ἀπεδείχθη «πειθαρχικός» στά κελεύσματα τῆς νέας τάξεως πραγμάτων. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού οἱ τράπεζες ἐπιστρατεύονται. Κατά τέτοιον τρόπο. Τόν Φεβρουάριο τοῦ 2022, στόν Καναδᾶ, ὁ αὐτοπροβαλλόμενος σάν φιλελεύθερος Τζαστίν Τρυντώ εἶχε ἐπιβάλει τό πάγωμα τῶν τραπεζικῶν λογαριασμῶν ὅσων διεδήλωναν κατά τῶν ὑποχρεωτικῶν ἐμβολίων. Ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδεικνύεται ὅτι ἦταν μία γενική δοκιμή. Μία πρόβα. Τώρα προχωροῦν στό ἑπόμενο βῆμα. Οἱ Τράπεζες «αὐτονομοῦνται» καί κινοῦνται ἐξ ἰδίας πρωτοβουλίας ἐναντίον τῶν «ἀνεπιθυμήτων» ἐξ αἰτίας τῶν ἀπόψεών τους. Εἶχαν προηγηθεῖ ἀποκλεισμοί λογαριασμῶν πολιτικῶν μέ κορυφαῖο παράδειγμα τόν Ντόναλντ Τράμπ, τόν ὁποῖον ἀπέκλεισε τό Twitter, ὑπό τήν παλαιά ἰδιοκτησία του. Οἱ μηχανισμοί πού κάποτε προεβάλλοντο σάν θεσμοί τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, ἐξελίσσονται σέ θεσμούς καταπιέσεως τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως.
Ἤδη στούς ἐργασιακούς τομεῖς, τόσο στίς δημόσιες ὑπηρεσίες ὅσο καί σέ ἰδιωτικές ἑταιρεῖες, ἡ κατάστασις ἐκτραχύνεται. Ὁ ὅρος «ρατσισμός» ἔχει γενικευθεῖ κατά τρόπον πού ἀποτελεῖ «βιασμό» τῆς ἐτυμολογίας τῆς λέξεως. Ἔχει καταστεῖ εὔκολη δικαιολογία γιά ἀποπομπές στελεχῶν καί ἀπολύσεις ἐργαζομένων. Στίς πολυεθνικές ἔχει ἐπινοηθεῖ καί ὁ ὅρος «ὁμοφοβία» ὡς δικαιολογία γιά τήν ἐπιβολή καταστάσεων ἀνατροπῆς τῆς ἀξιοκρατίας. Οἱ ὑπερβολές τοῦ MeToo φαίνονται ἤδη «πταίσματα» μπροστά σέ αὐτά πού διαφαίνεται πώς θά συμβοῦν στό πολύ κοντινό μέλλον. Ὁ σεβασμός ἐξοβελίσθηκε ἀπό τίς ἀνθρώπινες σχέσεις. Ἐξέλιπε ἀπό τόν πολιτικό διάλογο. Ἀντικατεστάθη ἀπό ἄναρθρες κραυγές καί πεπλεγμένες αἰτιάσεις σάν αὐτές πού διάβαζε ὁ Νάιτζελ Φαράτζ στό πολυσέλιδο ἔγγραφο τῆς τραπέζης πού ἔκλεινε τόν λογαριασμό του…
