Ὁ σταυρός τῆς Ἄννας Μαρίας, ὁ σεβασμός τῶν παιδιῶν στούς γονεῖς καί τό γονάτισμα στό φέρετρο, τό θεμέλιο τῆς οἰκογενείας, τό τυπικό τῆς ὀρθόδοξης ἐξοδίου ἀκολουθίας, ἡ ἀγάπη γιά τήν Σημαία καί τόν ἐθνικό ὕμνο
ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ἦσαν συγκινητικές. Ἀνεδείκνυον τήν Ἑλλάδα. Ὁ τελευταῖος Βασιλεύς, ἡ ζωή τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε μέχρι τέλους ὑπόδειγμα ἀξιοπρεπείας καί σεβασμοῦ πρός τήν Ἑλλάδα καί τούς θεσμούς της, ὁδηγήθηκε στήν τελευταία του κατοικία μέ τόν βηματισμό πού καθιστοῦσε ἀργό τό βάρος τῆς ἱστορίας. Τό φέρετρο κεκαλυμμένο μέ τήν ἑλληνική Σημαία, σήκωσαν στούς ὤμους τους τά παιδιά καί τά ἐγγόνια του, ὅταν στό Τατόι ὁδηγεῖτο πρός τήν ταφή. Στήν Μητρόπολη σύσσωμος ἡ Ἱερά Σύνοδος κατά τρόπον, ὥστε πέρα ἀπό τό θρησκευτικό τελετουργικό ἀντανακλοῦσε τόν ἀδιάσπαστο δεσμό τῆς Πατρίδος μέ τήν Ὀρθοδοξία.
Τόν σημαντικό ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στήν δημοσία ζωή. Καί γύρω ἀπό τήν Μητρόπολη, χιλιάδες Ἕλληνες. Ἕλληνες πού ἐνωρίτερα ἐπερίμεναν ὑπομονετικά μέχρι καί τρεῖς ὧρες νά προσκυνήσουν τήν σορό τοῦ ἐκλιπόντος. Ἕλληνες πού ἦσαν παρόντες μέ τίς σημαῖες τους. Τίς ἐθνικές σημαῖες, πού διένειμε ἡ «Ἑστία», ἀλλά καί τίς σημαῖες τίς ὁποῖες κάποτε σήκωναν οἱ ὁπλαρχηγοί πού ὁδηγοῦσαν τόν ἀγῶνα γιά τήν ἐλευθερία. Ἕλληνες πού αὐθόρμητα ἔψαλλαν τόν ἐθνικό ὕμνο, καθώς ὁ νεκρός διήρχετο τήν πύλη τῆς μεγάλης ἐκκλησίας.
Ἦταν ἕνα μάθημα ἑλληνοπρεπείας καί σεμνότητος. Ἕνα μάθημα πού ἔδωσαν στήν οἰκουμένη ὅλοι οἱ παρόντες. Οἱ ἐπίσημοι πού εὑρίσκοντο μέσα στόν μητροπολιτικό ναό. Οἱ Ἕλληνες πού εἶχαν γεμίσει τόν περιβάλλοντα χῶρο. Καί πάνω ἀπό ὅλα ἡ βασιλική οἰκογένεια τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἄννα Μαρία μέ τόν σταυρό στό στῆθος της. Τόν ἴδιο ἐκεῖνο διαμαντένιο σταυρό πού φοροῦσε καί στόν γάμο της. Σύμβολο αὐτό τῆς οἰκογενείας, τήν ὁποία μνημόνευσε καί ὁ πρωτότοκος υἱός τοῦ Βασιλέως, Παῦλος, στόν ἐπικήδειο πού ἐξεφώνησε. Τά λόγια του ἀντηχοῦσαν ξεχασμένους κώδικες τιμῆς, γιά τήν πατρίδα καί τό καθῆκον. Θύμισε τήν παρακαταθήκη τοῦ Βασιλέως Παύλου πρός τόν Κωνσταντῖνο καί αὐτοῦ πρός τά παιδιά του: «Ἐνθυμοῦ πάντοτε πώς προτιμώτερο εἶναι νά ὑποφέρει ὁ βασιλεύς παρά ὁ λαός καί ἡ χώρα. Ἡ παρακαταθήκη τοῦ παπποῦ μας πρός ἐσένα πού δέσμευσε ἐμένα, τά ἀδέρφια μου, τά ἐγγόνια σου, ἀγαπητέ πατέρα. Εἶναι σύμβολο τιμῆς ἕνας ἱερός κανόνας συμπεριφορᾶς γιά ἐμᾶς, τόν τίμησες ἐσύ, σέ ὅλη σου τή ζωή».
Καί βεβαίως ἡ ἀναφορά στίς «εὐλογημένες» Ἔνοπλες Δυνάμεις:
«Εἶναι ὀδυνηρή αὐτή ἡ ἡμέρα ἀποχωρισμοῦ γιά τήν ἀγαπημένη σου βασίλισσα καί μητέρα μας, γιά μᾶς, τά παιδιά καί τά ἐγγόνια σου. Γιά ὅλους ὅσους ἦρθαν σήμερα νά σέ ἀποχαιρετίσουν γιά τελευταία φορά, ἀλλά καί γιά ὅλους πού τιμοῦν τή μνήμη σου καί ἦταν ἀδύνατον νά εἶναι σήμερα μαζί σου.
»Ὅμως δέν εἶναι αὐτό τό τέλος, πατέρα, θά ζεῖς πάντα στή σκέψη μας καί στήν καρδιά μας. Ὅπως συμβαίνει σέ κάθε ἑλληνική οἰκογένεια πού χάνει ὅ,τι πιό ἀγαπητό καί ὅ,τι πιό πολύτιμο ἔχει ἕνας ἄνθρωπος στή ζωή του. Στερήθηκες πολύ νέος τόν πατέρα σου, τόν ἀείμνηστο βασιλέα Παῦλο, τόν παπποῦ μου, τήρησες ὅμως πάντα τήν παρακαταθήκη του, πού ἄφησε, ὅταν ἔγινες 18 χρονῶν καί ἀνέλαβες τήν εὐθύνη τοῦ διαδόχου τοῦ ἑλληνικοῦ θρόνου, καί παρέλαβες τό ξίφος τοῦ ἀξιωματικοῦ τῶν εὐλογημένων Ἐνόπλων Δυνάμεων τῆς Ἑλλάδος».
Ὅλα αὐτά δεμένα στό τυπικό τῆς ὀρθόδοξης κηδείας, ἡ δύναμις τοῦ ὁποίου ἀναδεικνύεται κάθε φορά πού οἱ Ἕλληνες τιμοῦν τούς ἐκδημοῦντες. Μέ σεβασμό πού δέν ὑπάρχει στούς μοντερνισμούς τῶν ἀποτεφρώσεων. Καί πολύ χαρακτηριστικά, ἀφοῦ ἡ οἰκογένεια γονάτισε πρό τοῦ φερέτρου ὁ Παῦλος ἀσπάσθηκε τήν δεξιά τῆς μητέρας του, ὁλοκληρώνοντας τόν ἐπικήδειο, περιλαμβάνοντας σέ μία κίνηση τόν σεβασμό, τήν οἰκογένεια, τήν πατρίδα καί τήν θρησκεία.
Καί ὅλοι βεβαίως μέ σεβασμό καί μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ σέ στιγμές βαθείας κατανύξεως. Πόση ἀντίθεση, πράγματι, μέ εἰκόνες τῆς σημερινῆς ἀρχηγοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους πού κάνει τόν σταυρό της προσχηματικῶς καί «μέ τό ζόρι». Γιά αὐτό, θά ἦταν παραφωνία. Ὅπως παραφωνία συνιστοῦσαν καί οἱ ἀποδοκιμασίες εἰς βάρος τῶν ἐκπροσώπων τῆς Κυβερνήσεως τοῦ κ. Πικραμμένου καί τῆς κ. Μενδώνη. Ἡ κηδεία πάντως ἔγινε διεθνές θέμα. Τηλεοπτικοί σταθμοί ἀπό ὅλον τόν κόσμο ἀναμετέδιδαν ἀπ’ εὐθείας τήν τελετή. Ὑποχρεώνοντας καί τά ἑλληνικά κανάλια «νά τρέχουν ἀπό πίσω τους.» Καί ὅλα αὐτά γιά μιά κηδεία πού ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις τήν ἤθελε «ἰδιωτική»…
