Ὁ πρώην Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Νῖκος Κοτζιᾶς ἀποκαλύπτει στό βιβλίο του γιατί ὁ Ἀλέξης Τσίπρας ἔκανε πίσω τό 2018 – Τόν φόβισαν συνεργάτες του
ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ πού ὁδήγησε στήν ἐθνικῶς ἀπαράδεκτη ἀναβολή τῆς ἐπεκτάσεως τῶν χωρικῶν ὑδάτων τῆς Ἑλλάδος στά 12 μίλια στό Ἰόνιο Πέλαγος ἀποκαλύπτει στό τελευταῖο του βιβλίο πού φέρει τόν τίτλο Ἡ Λογική τῆς Λύσης (Gutenberg) ὁ πρώην Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν ἐπί ΣΥΡΙΖΑ Νῖκος Κοτζιᾶς. Συμφώνως πρός τόν κύριο Κοτζιᾶ, ἀπό τό 2018 ἦταν ἕτοιμα τά Προεδρικά Διατάγματα ἐπεκτάσεως τῶν χωρικῶν ὑδάτων, ἀλλά «ὁ Τσίπρας ἔκανε πίσω διότι τόν φόβισαν οἱ συνεργάτες του, ὅτι μιά τέτοια ἀπόφαση δέν θά ἄρεσε στούς Τούρκους» (!!!). Καταγγέλλει δέ ὅτι τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ὁδήγησε στήν ἔξοδο, ἐκδικητικῶς, μετά τήν παραίτηση τοῦ ἰδίου ἀπό τό ἀξίωμα, τόν ὑπάλληλο πού εἶχε ἐκπονήσει τά Προεδρικά Διατάγματα. Ἡ «Ἑστία» παρά τίς σοβαρότατες διαφωνίες πού ἔχει μέ τό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου τοῦ κυρίου Κοτζιᾶ γιά τό Μακεδονικό στίς ὁποῖες θά ἀναφερθεῖ ἀκροθιγῶς ὅταν ἐπέλθει ὁ καιρός ἀξιολογεῖ ὡς ἐξόχως σημαντική τήν πρωτογενῆ μαρτυρία του γιά τά γεγονότα ἐκείνης τή ἐποχῆς κατά τήν ὁποία ἡ Ἑλλάς ἔχασε σπάνια εὐκαιρία νά ἐπεκτείνει τά χωρικά ὕδατά της. Γι’ αὐτό καί ἐν ὄψει τῆς σημερινῆς συνεδριάσεως τῆς Διαρκοῦς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν καί Ἀμύνης παραθέτει τήν διήγησή του ἀτόφια. Ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Πρότεινα στόν Πρωθυπουργό Τσίπρα νά προχωρήσουμε στήν ὁριοθέτηση τῆς αἰγιαλίτιδας ζώνης στά ἀνατολικά μας, μέχρι καί τήν Κρήτη, προκειμένου αὐτόματα νά λύσουμε τό πρόβλημα “τῆς γαρίδας”. Μέ αὐτό τόν τρόπο θά λύναμε καί τά “χέρια” τοῦ Τζεντιλόνι.
Ὁ Τσίπρας ἀνέλαβε νά μιλήσει ὁ ἴδιος μέ τόν Ἰταλό Πρωθυπουργό. Συμφώνησαν νά ἀποσύρει ἡ Ἰταλία τίς διεκδικήσεις της, πού ἦταν καί παράνομες. Ὡς ἀντάλλαγμα ἡ Ἑλλάδα θά ὑποστήριζε τήν ἰταλική ὑποψηφιότητα νά γίνει τό Μιλᾶνο ἕδρα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἀρχῆς γιά τά Ἰατρικά (ΕΜΑ). Ὁ Τσίπρας ἔδωσε αὐτό πού ζητοῦσαν οἱ Ἰταλοί πού ἔχασαν τελικά τήν τρίτη καί καθοριστική ψηφοφορία μέ μικρή διαφορά ἀπό τούς Ὁλλανδούς (ὑποψηφιότητα Ἄμστερνταμ) (στίς 20.11.18). Ἡ τότε ἰταλική κυβέρνηση βρέθηκε σέ μεγάλες δυσκολίες, λίγο μετά ἔπεσε. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά μήν πάρει ἡ Ἑλλάδα τό διεκδικούμενο ἀντάλλαγμα.
Ἐπανῆλθα, στόν Πρωθυπουργό, γιά ἄλλη μιά φορά, στήν ἀνάγκη τοῦ κλεισίματος κόλπων, διαμόρφωση γραμμῶν βάσης καί ἐπέκτασης τῶν χωρικῶν ὑδάτων τῆς χώρας (Αἰγιαλίτιδα). Ἐξήγησα γιά ἄλλη μιά φορά ὅτι ἔτσι κι ἀλλιῶς κάναμε τήν προεργασία γιά τό σύνολο τῆς Ἑλλάδας. Αὐτή τή φορά συμφώνησε. Ἑτοίμασα τό Προεδρικό Διάταγμα μέ τούς συνεργάτες μου. Τοῦ τό ἔστειλα καί τό ἐνέκρινε. Κατόπιν ἐστάλη στόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας πού θά τό ὑπέγραφε στά τέλη τοῦ Ὀκτώβρη τοῦ 2018. Μετά τήν παραίτησή μου, στά μέσα τοῦ Ὀκτώβρη τοῦ 2018, ὁ Τσίπρας ἔκανε πίσω. Πιθανά τόν φόβισαν οἱ συνεργάτες του, ὑποστηρίζοντας ὅτι μιά τέτοια κίνηση δέν θά ἄρεσε στούς Τούρκους καί ἔπρεπε νά μήν προωθηθοῦν τά διατάγματα. Βρέθηκε ὡς ἄλλοθι τό ἐπιχείρημα, ὅτι ὁ Τσίπρας προτιμοῦσε νόμο πού θά πήγαινε στή Βουλή παρά Προεδρικό Διάταγμα. Ὅμως, νόμος ὑπῆρχε. Ἡ ἐνσωμάτωση τοῦ Δικαίου τῆς Θάλασσας στήν ἐθνική νομολογία μας εἶχε ἤδη γίνει μέ νόμο πού εἶχε περάσει ἀπό τή Βουλή. Εἶναι δέ γνωστό, καί σέ φοιτητές πρώτου ἑξαμήνου Νομικῆς, ὅτι οἱ νόμοι δέν ἐφαρμόζονται μέ ἄλλους νόμους, ἀλλά μέ Προεδρικά Διατάγματα καί ἄλλες ἐφαρμοστικές διατάξεις/προβλέψεις.
Πιό συγκεκριμένα, τό Ἄρθρο 2 τοῦ Κυρωτικοῦ Νόμου τῆς Διεθνοῦς Σύμβασης τοῦ ΟΗΕ ἀπό τῆς 10ης Δεκεμβρίου τοῦ 1982 γιά τό Δίκαιο τῆς Θάλασσας (Ν. 2321/1995, ΦΕΚ Α΄ 136/1995) ὁρίζει ὅτι “Ἡ Ἑλλάδα ἔχει τό ἀναφαίρετο δικαίωμα κατ’ ἐφαρμογή τοῦ ἄρθρου 3 τῆς κυρούμενης Σύμβασης νά ἐπεκτείνει σέ ὁποιονδήποτε χρόνο τό εὖρος τῆς χωρικῆς θάλασσας μέχρι ἀποστάσεως 12 ναυτικῶν μιλίων. Γιά τήν ἐφαρμογή στήν ἐσωτερική ἔννομη τάξη τῆς διατάξεως αὐτῆς καί τήν ἐφαρμογή ἤ ἐκτέλεση τῶν λοιπῶν διατάξεων πού ἀφοροῦν τήν αἰγιαλίτιδα ζώνη, καθώς καί τῶν σχετικῶν μέ τή συνορεύουσα ζώνη, τά στενά διεθνοῦς ναυσιπλοΐας καί τήν ἑρμηνευτική δήλωση πού κάνει ἡ χώρα μας σχετικά μέ αὐτά κατά τήν ὑπογραφή τῆς Σύμβασης, τήν ὑφαλοκρηπῖδα, τή θαλάσσια ἐπιστημονική ἔρευνα, τήν προστασία καί διαφύλαξη τοῦ θαλάσσιου περιβάλλοντος καί κάθε ἄλλης διατάξεώς της μέ τόν παρόντα νόμο κυρούμενης Συμβάσεως, ἐκδίδονται σχετικά προεδρικά διατάγματα μετά ἀπό πρόταση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου» (Ὑπογραμμίσεις Ν.Κ)
Μέ ἄλλα λόγια, νόμος ὑπῆρχε ἤδη ἀπό τό 1995, καί δέν προέκυπτε καμία ἀνάγκη νά νομοθετήσει ἡ κυβέρνησις Τσίπρα. Κατά τήν ἐφαρμογή τοῦ ὑφιστάμενου νόμου, ὅπως καί κάθε νόμου, ἀρκοῦσαν Προεδρικά Διατάγματα, πέραν τοῦ ἰδιαίτερου γεγονότος ὅτι ὁ ἤδη ἐγκριθείς νόμος μέ τόν ὁποῖο τό Δίκαιο τῆς Θάλασσας ἔγινε τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς νομολογίας, προέβλεπε δεσμευτικά τήν ἔκδοση Προεδρικῶν Διαταγμάτων! Ἄρα σαφῶς ἦταν ἄλλος ὁ λόγος πού Τσίπρας καί Κατρούγκαλος ἔκαναν πίσω ὡς πρός τήν προώθηση τῆς αἰγιαλίτιδας ζώνης. Μάλιστα, τόν –ἐξαίρετο νομικό– δημόσιο ὑπάλληλο τοῦ Ὑπουργείου πού ἔκανε τήν γνωμοδότηση γιά τήν Συνταγματικότητα τῆς Ἐπεκτάσεως τῆς Αἰγιαλίτιδας Ζώνης διά Προεδρικοῦ Διατάγματος, τόν ἐξώθησε ὁ Γ. Κατρούγκαλος μέ ἀπρεπῆ τρόπο σέ παραίτηση ἀπό τό Ὑπουργεῖο. Πράξη τό λιγώτερο ἀσυγχώρητη.
