Τό πιό ὑψηλό ποσοστό τῆς ἀκροδεξιᾶς στήν Εὐρώπη μετά τόν πόλεμο ἔλαβε ἡ Λέ Πέν – Βαθειά διχασμένη χώρα ἡ Γαλλία – Ἀνακούφισις καί ταυτοχρόνως προβληματισμός γιά τό ἐπέκεινα στήν Δύση
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μόνον τά ἀποτελέσματα τοῦ δευτέρου γύρου τῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν στήν Γαλλία πού χρήζουν ἀναλύσεως. Εἶναι καί οἱ ἀντιδράσεις πού ἠκολούθησαν τήν ὁριστικοποίησή τους. Εἶναι προφανής ἡ ἀνακούφισις στούς ἀνά τήν Εὐρώπη συστημικούς κύκλους ἀπό τήν ἐπανεκλογή τοῦ Ἐμμανυέλ Μακρόν, πού ἔφθασαν καί στήν ὑπερβολή νά ὁμιλοῦν γιά θρίαμβο. Γιά ἕναν Πρόεδρο ὁ ὁποῖος πρό πενταετίας ἐξελέγη μέ 66%, τό 58% δέν εἶναι θρίαμβος. Εἶναι ἄνετη ἐπικράτησις ἡ ὁποία ὅμως πρέπει νά προβληματίσει καί τόν ἴδιο καί τούς ὑποστηρικτές του. Πόσῳ μᾶλλον πού καθ’ ὅλην τήν διάρκεια τῆς προεκλογικῆς ἐκστρατείας εἶχε τήν συστηματική στήριξη τῶν μέσων ἐνημερώσεως. Τήν ἴδια στιγμή, οἱ παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις τῆς Γαλλίας ἔχουν καταποντισθεῖ. Πῶς θά ἔβλεπε ὁ Σάρλ ντέ Γκώλλ τόν καταποντισμό τῆς ὑποψηφίου τοῦ κόμματος πού ὁ ἴδιος ἐδημιούργησε μέ τό ἐξευτελιστικό 4,8%; Τί θά ἔλεγε ὁ Φρανσουά Μιττερράν ἄν ἔβλεπε πώς ἡ ὑποψηφία τοῦ σοσιαλιστικοῦ κόμματος περιορίσθηκε σέ ἕνα θλιβερό 1,75%;
Ἀπ’ ἐναντίας τό κόμμα τοῦ ἐθνικιστικοῦ χώρου, παρουσιάζει μιάν ἀνοδική ἐξέλιξη πού ἀπό τό 18% τοῦ Ζάν Μαρί Λέ Πέν στόν δεύτερο γῦρο τῶν ἐκλογῶν τοῦ 2002 ἔφθασε στό 42% τῆς Μαρίν Λέ Πέν σήμερα μέ ἐνδιάμεσο σταθμό τό 34% τοῦ 2017. Θά ἀνατρέξουμε στό 2002 γιά νά θυμίσουμε τό σύνθημα πολλῶν ψηφοφόρων πού ἐπέλεξαν τόν Ζάκ Σιράκ ἔναντι τοῦ Ζάν Μαρί Λέ Πέν: «Τόν ἀπατεῶνα καί ὄχι τόν φασίστα»! Δέν θά βιασθοῦμε νά χαρακτηρίσουμε «ἀπατεῶνα» τόν Ζάκ Σιράκ, ἀλλά τό σύνθημα αὐτό πού τότε ἀντιμετωπίσθηκε μέ ἐλαφρότητα ἐμπεριεῖχε τό σπέρμα τοῦ διχασμοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀπορρίψεως τοῦ λεγομένου «συστήματος», τῶν παραδοσιακῶν πολιτικῶν δυνάμεων ἀπό μερίδες ψηφοφόρων, οἱ ὁποῖες σύν τῷ χρόνῳ βαίνουν αὐξανόμενες. Ὁ Ἐμμανυέλ Μακρόν ὑπῆρξε μιά τροχοπέδη στήν ὁλοκληρωτική κατάρρευση τοῦ συστήματος αὐτοῦ, καθώς ἔφερε μιά νέα πνοή στό πολιτικό σκηνικό, εἰσήγαγε νέες ἀντιλήψεις καί ὁράματα καί ἀπετέλεσε πραγματική τροχοπέδη στήν κατακόρυφη ἄνοδο τῆς λεγομένης ἀκροδεξιᾶς. Τό ἐρώτημα εἶναι, θά μπορέσει νά συνεχίσει ἔτσι, ἤ θά δεῖ καί αὐτός τό ἄστρο του νά συνεχίσει νά «θαμπώνει»; Ὁ Μακρόν ἐπαναλαμβάνει τό λάθος πού διαπράττουν συνεχῶς οἱ κεντροδεξιές κυρίως πολιτικές δυνάμεις τῆς Εὐρώπης, σταθερά συνεπικουρούμενες ἀπό τίς σοσιαλδημοκρατικές. Ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ἐξορκίζουν ὡς «ἀκροδεξιούς» ὅσους ἀναζητοῦν στά ἐθνικιστικά κόμματα τήν ἐλπίδα τήν ὁποία ἔχασαν ψηφίζοντας μετριοπαθεῖς πολιτικές δυνάμεις. Εὔκολο νά τό λέγει κανείς αὐτό γιά τό 18% τοῦ Ζάν Μαρί Λέ Πέν τό 2002. Δέν εἶναι τό ἴδιο σήμερα, πού τό 18% αὐτό ἔχει γίνει 42%.
Προφανῶς καί τό 42% τῶν Γάλλων δέν ἐνστερνίζεται ἀκραῖες ἰδεολογίες. Οὔτε εἶναι ἀκραῖοι οἱ Εὐρωπαῖοι οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν ὑψηλά ποσοστά σέ ἀκραῖα κόμματα (τῆς Ἑλλάδος μή ἐξαιρουμένης.) Τό πρόβλημα ὅμως εἶναι ὅτι τά θεωρούμενα μετριοπαθῆ κόμματα ἠρνήθησαν νά ἐγκύψουν στά προβλήματα, ἀλλά καί στίς προσδοκίες τῶν ψηφοφόρων αὐτῶν. Μέ μεγάλη εὐκολία τούς ἐχαρακτήρισαν ἀκροδεξιούς ἤ λαϊκιστές καί ἠρκέσθησαν νά «ἐξορκίσουν» τά κόμματα καί τούς σχηματισμούς πρός τούς ὁποίους κατευθύνεται ἡ ψῆφος τους. Ἀρνοῦνται ἀκόμη καί σήμερα νά δοῦν τά δικά τους σφάλματα καί τίς δικές τους ἀστοχίες πού ὁδήγησαν τούς ψηφοφόρους αὐτούς στήν ἀπόρριψη.
Στόν πρῶτο γῦρο τῶν γαλλικῶν ἐκλογῶν ἐπεσημάνθη ὅτι οἱ νέοι ψηφοφόροι κατευθύνθηκαν πρός τόν ἀριστερό Ζάν Λύκ Μελανσόν. Στίς προχθεσινές ἐκλογές, στίς ἡλικίες 25-34 ἐτῶν, ἡ Μαρίν Λέ Πέν ἐξησφάλισε τήν προτίμηση τοῦ 59%. Τό γεγονός ὅτι οἱ νεώτεροι (18-24) ἐψήφισαν κατά 59% τόν Μακρόν ἀποδίδεται στό ὅτι ἐπηρεάζονται περισσότερο ἀπό τήν μαζική ἐκστρατεία τῶν μέσων ἐνημερώσεως καί ὡς ἐκ τούτου ἡ διάρκεια τῆς ψήφου τους εἶναι μᾶλλον ἐπισφαλής. Σέ προβληματισμό ὁδηγεῖ καί ἡ διαπίστωσις, ὅτι Μακρόν ἐψήφισε τό 75% τῶν συνταξιούχων μέ τήν Λέ Πέν νά λαμβάνει μόλις 25% ἀπό αὐτήν τήν ὁμάδα.
Ἀπό τίς πρῶτες ἀναλύσεις πού εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητος θά ξεχωρίσουμε αὐτήν τοῦ Bloomberg πού σημειώνει ὅτι ὁ Μακρόν «κέρδισε ἄλλη μιά εὐκαιρία γιά νά πείσει τούς Γάλλους ὅτι ἡ φιλοευρωπαϊκή του ἀτζέντα καί τά σχέδιά του γιά τήν στήριξη τῶν ἐπιχειρήσεων μποροῦν νά λειτουργήσουν ὑπέρ τους.» Παραδέχεται δηλαδή ὅτι ἡ πρώτη του θητεία ἀπεδείχθη ἀνεπαρκής γιά νά πείσει. Καί συνεχίζει: «Μολονότι τό ἐκλογικό σῶμα ἀπεφάσισε νά ἀνανεώσει τή θητεία τοῦ 44χρονου κεντρώου Γάλλου Προέδρου, πολλοί τόν ψήφισαν ὄχι ἐπειδή ἔχουν ἐνθουσιαστεῖ μέ τό ὅραμά του, ἀλλά γιά νά κλείσουν τόν δρόμο πρός τήν ἐξουσία στήν ὑποψήφια τοῦ Ἐθνικοῦ Συναγερμοῦ, μέ τήν ψαλίδα τῶν 17 ποσοστιαίων μονάδων (58,5% ἔναντι 41,5% τῆς Λεπέν) νά ἔχει συρρικνωθεῖ σχεδόν στό ἥμισυ ἐκείνης πρό πενταετίας».
Ὁ ἴδιος ὁ Μακρόν δηλώνει ὅτι θά εἶναι «Πρόεδρος ὅλων τῶν Γάλλων.» Εἶναι αὐτή παραδοχή τῶν σφαλμάτων του τῆς διαρρευσάσης πενταετίας; Ὅπως καί ἄν ἔχει, ὁ ἀγών δέν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Προσφυῶς ὁ Ζάν Λύκ Μελανσόν ἐχαρακτήρισε τίς ἐπερχόμενες βουλευτικές ἐκλογές (12 καί 19 Ἰουνίου) ὡς «τρίτο γῦρο». Πού σημαίνει πιθανότατα ὅτι θά δοῦμε μιά Βουλή καί μιά Γερουσία μέ τίς πολιτικές δυνάμεις κατακερματισμένες καί τόν Μακρόν νά ἀντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες νά ἐξασφαλίσει κοινοβουλευτική συναίνεση γιά τό πρόγραμμά του. Σέ μιά τέτοια περίπτωση εἶναι πολύ ἀμφίβολο ἄν θά ἐπαναληφθοῦν οἱ στεναγμοί ἀνακουφίσεως πού ἠκούσθησαν στίς εὐρωπαϊκές πρωτεύουσες προχθές.
