Ἡ παρουσίασις τοῦ βιβλίου γιά τήν ζωή καί τό ἔργο του
ΓIA τήν προσωπική σχέση πού εἶχε μέ τόν πολιτικό, πανεπιστημιακό, ἀνθρωπιστή Παναγιώτη Κανελλόπουλο ὁμίλησε ὁ ὑπουργός Ἀγροτικῆς Ἀναπτύξεως Σπήλιος Λιβανός στήν διαδικτυακή παρουσίαση τοῦ βιβλίου «Παναγιώτης Κανελλόπουλος: Ὁ πολιτικός, ὁ διανοούμενος καί ἡ ἐποχή του». Ὁ ὑπουργός ἐξῆρε τόν Μελέτη Μελετόπουλο, συγγραφέα τοῦ βιβλίου, ὁ ὁποῖος ἀφιέρωσε 35 χρόνια γιά τήν ἔρευνά του καί μέ τήν ἐνδελεχῆ μελέτη γιά τήν βιογραφία τοῦ Κανελλόπουλου, τονίζων ὅτι τό ἔργο του ἀποτελεῖ σημαντική παρακαταθήκη γιά τίς ἑπόμενες γενιές, γιά τήν ἑλληνική ἱστορία. «Νιώθω τόν Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ὡς τόν πνευματικό μου πατέρα. Αἰσθάνομαι εὐλογημένος πού εἶχα τό προνόμιο, τήν τύχη νά τόν συναναστραφῶ καί νά μεγαλώσω κοντά του. Ἡ σχέση μου μέ τόν Παναγιώτη Κανελλόπουλο μέ καθόρισε καθολικά. Συνδέθηκα ψυχικά μαζί του καί θά εἶναι πάντα ἕνας φωτοδότης στή ζωή μου, ἕνας ὁδηγός ἀνιδιοτέλειας καί ἀγάπης. Ἔζησα πλάι του μέχρι τά δεκαεννέα μου χρόνια, ὁπότε καί ἐκεῖνος ἀπεβίωσε στά 84 του, πνευματικά βαθύπλουτος καί πολιτικά …δικαιωμένος μέν, πικραμένος δέ» εἶπε ὁ κ. Λιβανός.
Δέν μποροῦσε νά μήν ἀναφερθεῖ στόν τρόπο πού ἐπέλεξε ὁ Πατρινός πολιτικός νά ζήσει, λέγοντας ὅτι ἐπέλεξε νά ὑπηρετήσει βιωματικῶς ὅλες τίς μεγάλες ἀξίες τίς ὁποῖες θαύμασε καί πίστεψε. «Τό ἑλληνικό πνεῦμα, τήν χριστιανική πίστη καί προσφορά, τόν εὐρωπαϊκό διαφωτισμό, τήν ἐλευθερία ἐπιλογῆς, τήν ἐθνική αὐτοθυσία καί ἑνότητα. Ἦταν ὁ ἄριστος ἠθικά πού ἐφάρμοζε στό δικό του βίο καί μέ τό δικό του καθημερινό παράδειγμα τά πιστεύω του» συνέχισε. Ὁ κ. Λιβανός ὑπενθύμισε τήν ρήση τοῦ Ἔντουαρντ Σαΐντ πού ἄθελά του «φωτογράφισε» τόν Κανελλόπουλο: «Ὁ κάθε διανοούμενος ἐκπροσωπεῖ κάτι γιά τήν κοινωνία, ἰδιαίτερα ὅταν ἐκπροσωπεῖ τό ἴδιο πρᾶγμα βιωματικά γιά τόν ἑαυτό του».
Ὁ ὑπουργός σημείωσε ὅτι ὁ Κανελλόπουλος «περπάτησε» ἀπό παιδί μέσα στήν ἱστορία, καθώς μεγάλωσε δίπλα στόν Δημήτρη Γούναρη, ἀδελφό τῆς μητέρας του. Ὑπῆρξε ὁ θεμελιωτής τῆς Κοινωνιολογίας στήν Ἑλλάδας καί ἦταν ὁ πρῶτος καθηγητής, σέ νεαρή ἡλικία, στῆς ἀντίστοιχης ἕδρας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὅπως σημείωσε ὁ κ. Λιβανός, ὁ Κανελλόπουλος «βαπτίσθηκε» σέ μιά ταραγμένη πολιτική περίοδο μετά τήν Μικρασιατική Καταστροφή καί ἀνδρώθηκε πολιτικά «στό καμίνι τοῦ ἐθνικοῦ διχασμοῦ, ἀντιλαμβανόμενος καί ὑπηρετώντας τό “σωστό’’ σέ μιά ἐποχή καί θέλοντας τό νά ἐκπροσωπήσει συμπολῖτες του, πού “ἀνάσαιναν ἦτο λάθος’’».
Χαρακτήρισε «φανταστική στιγμή», πού ἀποτελεῖ ψυχολογικό – πολιτικό, ἐρευνητικό case study, ὅταν δέν ἀπεδέχθη τήν πρόταση νά ἀναλάβει ἡγετική θέση στό Λαϊκό κόμμα τοῦ ἐκτελεσθέντος θείου του, ἀλλά ἀντ’ αὐτοῦ συνέστησε ἕνα νέο πολιτικό φορέα γιά νά ἑνώσει ὅλους τούς Ἕλληνες «ξεπερνώντας τήν ἴδια τήν ἱστορία, τά μίση καί πάθη της καί κυνηγώντας τό ὅραμα τῆς Ἐθνικῆς Ἑνότητας πού ἀκόμα καί σήμερα, ἕναν αἰῶνα περίπου μετά, ἀποτελεῖ ἀκόμη στόχο στήν πατρίδα μας». Σημείωσε δέ ὅτι ἀναλυτές τῆς προσωπικότητός του ἀναφέρονται σέ ἕναν «ὑπαρξιακό διχασμό» πού τόν διακατεῖχε σέ ὅλη τήν πορεία του στερώντας του, κατ’ αὐτούς, τήν δυνατότητα νά καταξιωθεῖ ὡς ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος διεθνῶς. Ὁ ἴδιος ὡστόσο, σέ ἕνα κείμενό του, οὐσιαστικῶς ἀπορρίπτει τήν λογική τοῦ ἐσωτερικοῦ διχασμοῦ καί «μᾶς πείθει γιά τήν ὑπαρξιακή του ἁρμονία καί τή συνειδητή ἔλλογη ἐπιλογή του». Μέ τήν στάση του, ἐνσάρκωσε τήν ρήση «δέν φταῖνε οἱ πολιτικοί πού δέν εἶναι φιλόσοφοι. Φταῖνε οἱ φιλόσοφοι πού δέν γίνονται πολιτικοί». Καί κατέληξε ὁ κ. Λιβανός: «Ὁ Κανελλόπουλος εἶχε τό σθένος νά ὑπερβεῖ ἐθνικούς διχασμούς καί νά ἀπεγκλωβιστεῖ ἀπό ἐμφύλια πάθη».
