Ἡ γνωστή ἠθοποιός ὁμιλεῖ στήν «ΕτΚ» γιά τό ἔργο «Δοῦλες» τοῦ Ζάν Ζενέ, ἀποκαλύπτοντας τά βαθύτερα νοήματα καί τούς συμβολισμούς του
- Συνέντευξις στήν Μαρένα Καδιγιαννοπούλου
Στό μικρό καμαρίνι της στό θέατρο «Ἀποθήκη», ἐκεῖ πού παρουσιάζονται φέτος οἱ «Δοῦλες» τοῦ Ζάν Ζενέ, ἡ Ἀλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, μιά ἠθοποιός μέ ἦθος καί ποιότητα, ξετυλίγει τό κουβάρι τῆς συνεργασίας καί τῆς συνάντησής της μέ τό ἔργο τοῦ Γάλλου συγγραφέα.
Ἀφορμή γιά τήν συνάντησή μας εἶναι ἡ παράστασή σας ἐδῶ, στό θέατρο «Ἀποθήκη», οἱ «Δοῦλες» τοῦ Ζάν Ζενέ, σέ σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα. Εἶναι ἕνα ἀπό τά ἀγαπημένα σας ἔργα, τό ὁποῖο ἐνδεχομένως ὑπῆρχε στό μυαλό σας καί θέλατε νά συναντηθεῖτε μαζί του;
Εἶναι ἕνας συγγραφέας πού μοῦ ἀρέσει. Παλαιότερα, στήν σχολή τοῦ Θεάτρου Τέχνης εἴχαμε δώσει ἐξετάσεις μέ ἕνα μεγάλο ἀπόσπασμα ἀπό τούς «Νέγρους» τοῦ Ζάν Ζενέ. Τό θέατρο τῆς φόρμας, τό μή ρεαλιστικό, πάντα μέ ἐνδιέφερε. Μοῦ ἀρέσει αὐτή ἡ ξεχωριστή θεατρικότητα. Τίς «Δοῦλες» τίς ἔχω δεῖ, καί εἶχα τήν τύχη νά τίς δῶ καί μέ πολύ σπουδαῖες ἠθοποιούς σέ αὐτούς τούς τρεῖς ρόλους. Τό συγκεκριμένο ἔργο θέλει τρεῖς γερές, πολύ καλές ἠθοποιούς, εἶναι ἔργο βιρτουοζιτέ. Θά ἔλεγα πώς εἶναι σάν ἕνα μουσικό τρίο, στό ὁποῖο ὅλοι θά πρέπει νά εἶναι «κουρδισμένοι» στήν ἐντέλεια. Ὅταν λοιπόν ὁ σκηνοθέτης, Γιῶργος Σκεύας, μοῦ πρότεινε τόν ρόλο τῆς Κυρίας, ἡ πρώτη ἐρώτησή μου ἦταν ποιές ἠθοποιοί θά ὑποδυόντουσαν τίς Δοῦλες. Πάντα μέ ἐνδιέφερε, ἀλλά καί ὅσο μεγαλώνω ἀκόμη περισσότερο, τό μέ ποιούς ἀνθρώπους συνεργάζομαι –σέ ἐπίπεδο σκηνικοῦ ἤθους– καί ὁ τρόπος πού παίζουν.
Πάντα δέν εἶναι αὐτό τό ζητούμενο γιά ἕναν ἠθοποιό; Εἶναι ἕνα ὁμαδικό ἄθλημα τό θέατρο, ἑπομένως θέλετε νά εἶναι οἱ «συμπαῖκτες» σας καλοί ἠθοποιοί.
Ἀκριβῶς. Δέν μέ ἐνδιαφέρει μόνο τό νά εἶναι καλοί, ἀλλά καί τό σκηνικό ἦθος τῶν συναδέλφων μου.
Πῶς ἐννοεῖτε τό σκηνικό ἦθος;
Δέν μέ ἀφοροῦν οἱ συνάδελφοι οἱ ὁποῖοι παίζουν ἐναντίον τῶν πάντων, γιά νά ὑπάρξουν μόνο αὐτοί! Ἄλλως τε, ἔτσι ἔμαθα παίζοντας στήν ἀρχή τῆς πορείας μου, δίπλα στήν Ρένη Πιττακῆ, τήν Μάγια Λυμπεροπούλου καί σέ ἄλλους συναδέλφους. Νά μήν μέ ἐνδιαφέρει νά κάνω πάνω στήν σκηνή προσωπική πασσαρέλλα. Ἔχω τόση αὐτοπεποίθηση ὅση χρειάζεται, ὥστε νά παίρνω τόν χῶρο μου, ὄχι ὅμως ἐναντίον τοῦ χώρου τῶν ὑπολοίπων.
Τί εἶναι αὐτό πού κάνει ἀγαπητό τό συγκεκριμένο ἔργο στούς σκηνοθέτες πού τό ἐπιλέγουν πολύ συχνά νά τό ἀνεβάσουν, ἀλλά καί στό κοινό; Θά λέγατε πώς εἶναι ἡ θεματική του;
Ἐμᾶς τούς καλλιτέχνες νομίζω ὅτι μᾶς ἑλκύει αὐτό τό στοίχημα τῶν τριῶν ἠθοποιῶν. Τό βιρτουοζιτέ πού σᾶς ἀνέφερα καί νωρίτερα. Ὑπάρχει καί μιά θεματική φαντασίωσης, ὅπως τήν ἀποκαλῶ ἐγώ. Σκεφτεῖτε πώς αὐτό πού κάνουν οἱ Δοῦλες, πού φοροῦν τά ροῦχα τῆς Κυρίας γιά νά γίνουν κι αὐτές «Κυρία», εἶναι ἀπό τά πρῶτα παιχνίδια πού κάναμε ὡς κοριτσάκια, ὅταν ἥμαστε μικρές. Γενικά, ἔχω τήν ἐντύπωση πώς ἡ ἀνάγκη τῆς μεταμφίεσης ὑπάρχει ἀκόμη καί στήν ζωή μας, ἄν τό σκεφτεῖτε. Ὁ τρόπος πού θά ντυθοῦμε, ὁ τρόπος πού θά φερθοῦμε, μᾶς ἐνδιαφέρει, δέν θέλουμε νά εἴμαστε πάντα ἴδιοι μέ ὅλους. Ὑπάρχει ἕνα προσωπεῖο μιᾶς θεατρικότητας, τό ὁποῖο μπαίνει καί στήν ζωή καμμιά φορά. Τώρα, δέν ξέρω νά σᾶς ἀπαντήσω τί μπορεῖ νά ἑλκύει τό κοινό. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν πολύ αὐτό τό ἔργο καί ἄλλοι πού δέν τούς ἀφορᾶ τόσο.
Τό θέμα τῆς ἐξουσίας ποῦ θίγεται;
Τό ἔργο ἔχει σαφέστατους καί δυνατούς συμβολισμούς. Προφανῶς λοιπόν ὑπάρχει τό θέμα τῆς ἐξουσίας στό ἔργο. Ὅταν ἐγώ φεύγω πρίν ἀπό τό τέλος τῆς παράστασης λέγοντας «ἡ Κυρία τό σκάει», σκεφτόμουν γιατί ἡ Κυρία ποτέ δέν πεθαίνει καί ξανά πρός τήν δόξα τραβᾶ!
Θέλω νά πῶ πώς ὑπάρχει ἕνα τέτοιο σύστημα –πάντοτε βέβαια ὑπῆρχε– πού κάποια πρόσωπα βρίσκουν τόν τρόπο νά ἐπιβιώνουν. Εἶναι αὐτό πού λέμε πώς τό σύστημα σέ κρατάει καί δέν σέ πετάει, κι αὐτό θέλει καί μιά ἱκανότητα βέβαια. Ἐπίσης, οἱ Δοῦλες εἶναι ἐσώκλειστες στό σπίτι, δέν ἔχουν ἄλλη ζωή. Τό ἀντίστοιχο τό δικό μας εἶναι οἱ κοπέλες πού βλέπουμε στίς ταινίες τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, οἱ ὁποῖες ἔφυγαν ἀπό τήν ἐπαρχία καί ἦρθαν στήν Ἀθήνα ὡς ψυχοκόρες. Τά κορίτσια αὐτά εἶναι ξεκομμένα ἀπό τήν οἰκογένειά τους, φτωχά, δέν ἔχουν ποῦ ἀλλοῦ νά πᾶνε καί συνήθως δέν ἔχουν καί ἄλλη ζωή. Στίς πολύ καλές περιπτώσεις φρόντιζε ὁ κύριος νά τῆς καλοπαντρέψει. Στήν δική μας περίπτωση στό ἔργο, οἱ κοπέλες αὐτές, πού ζοῦν σέ αὐτό τό κλειστό περιβάλλον, προκαλοῦνται ἁπό τήν ἀνάγκη νά φαντασιώνονται ζωές ἔξω ἀπό τόν κλειστό χῶρο τῆς ζωῆς πού ζοῦν. Καί τό πρότυπο τό ὁποῖο ἔχουν καί τούς γοητεύει εἶναι ἡ Κυρία καί ὁ Κύριος.
Ἡ Κυρία εἶναι ὑποψιασμένη γι’ αὐτό πού θέλουν νά κάνουν οἱ δύο κοπέλες.
Καί προσπαθεῖ νά τό ἀποσπάσει, διότι καί αὐτή δέν ἔχει ἀποδείξεις. Νομίζω, τοὐλάχιστον, αὐτό ἐμεῖς παίζουμε στήν παράστασή μας. Πώς, ὅταν πιά ὁ Κύριος ἀφήνεται προσωρινά ἐλεύθερος, ἔχουν καταλάβει ὅτι τά στοιχεῖα πού ἔχουν ἐναντίον του εἶναι παιδαριώδη.
Ἔχουμε στήν σημερινή ἐποχή «Κυρίες» καί «Δοῦλες»;
Ὁ κόσμος ἀλλάζει δραματικά. Καταργεῖται ἡ μεσαία τάξη, ὑπάρχει μιά φτωχοποίηση τῆς μεσαίας τάξης καί ἕνας μέγιστος πλουτισμός αὐτῶν πού ἦταν ἤδη πλούσιοι. Αὐτό δημιουργεῖ τεράστιες κοινωνικές ἀνισότητες.
Εὐτυχής σκηνική συγκυρία ἡ συνάντησή σας τόσο μέ τόν σκηνοθέτη Γιῶργο Σκεύα ὅσο καί μέ τίς Ἀγγελική Παπαθεμελῆ καί Ἀμαλία Καβάλη.
Εἶμαι πολύ ὑπερήφανη γι’ αὐτή τήν παράσταση. Δέν εἶναι ἕνα εὔκολο ἔργο. Θά σᾶς πῶ ὅτι μᾶς παίδεψε γιά περίπου ἕναν μῆνα, προκειμένου νά ἀποκρυπτογραφήσουμε τίς ψυχικές διαδρομές τῶν προσώπων. Ἡ Ἀγγελική καί ἡ Ἀμαλία εἶναι ἐξαιρετικές! Μέ τήν βοήθεια τοῦ Γιώργου Σκεύα ξεκαθαρίσαμε ἀρκετά τό τί συμβαίνει κάθε στιγμή καί στοχεύουμε μέ ἀκρίβεια. Εἶχε προετοιμαστεῖ πάρα πολύ καλά καί μᾶς ὁδηγοῦσε μέ ὑπομονή εὐγένεια καί χιοῦμορ!
Εἴχατε ποτέ στόχο ἤ ὄνειρο νά ἀναμετρηθεῖτε μέ μεγάλους ἐμβληματικούς ρόλους;
Τώρα τέλειωσαν αὐτά… Θά ἤθελα νά παίξω κάποιους ρόλους, ἀλλά τό πιό σημαντικό εἶναι μέ ποιούς καί ποιός θά μέ σκηνοθετήσει. Ὅσο μεγαλώνεις, οἱ μεγάλοι ρόλοι τοῦ κλασσικοῦ ρεπερτορίου φεύγουν! Θά ἤθελα πάρα πολύ νά παίξω τήν Κλυταιμνήστρα στήν «Ὀρέστεια» ἤ τήν Κλυταιμνήστρα στήν «Ἠλέκτρα». Θά τό ἤθελα τρελλά! Ὅμως ἤδη τήν ὑποδύεται ἡ σπουδαία καί φίλη μου Εὔη Σαουλίδου, γιατί αὐτή εἶναι ἡ πραγματική ἡλικία τοῦ ρόλου.
