Μᾶς λένε οἱ φίλοι ὅτι «γκρινιάζουμε» καί ὅτι «ἔχουν ἀλλάξει τά πράγματα».
Δεκτές καί οἱ δύο ἀπόψεις. «Γκρινιάζουμε», διότι παρατηροῦμε τό πόσο «ἄσχημα» ἀλλάζει ἡ Ἑλλάδα, πόσο «μή Ἑλλάδα» γίνεται, πόσο λησμονεῖ ὅλα ἐκεῖνα πού τήν ἔκαναν Ἑλλάδα. Μᾶς λυπεῖ πού βλέπουμε τά σουβλατζίδικα νά λειτουργοῦν τήν Μεγάλη Πέμπτη, τήν Μεγάλη Παρασκευή, ἡμέρες νηστείας καί περισυλλογῆς γιά τόν ἑλληνικό σύγχρονο πολιτισμό. Μᾶς ἐνοχλεῖ, πού τά «μπαράκια» παίζουν εὔθυμη καί ἐκκωφαντική μουσική ὅλη τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα. «Καί τί θέλετε; Νά γυρίσουμε στό 1960; Δέν γίνεται!» εἶναι ἡ ἀπάντηση. Φυσικά καί δέν γίνεται.
Γίνεται, ὅμως, νά …ἐπιστρέψουμε στό μέλλον! Δηλαδή νά ἀλλάξουμε συμπεριφορά καί νά ἀντιμετωπίσουμε τά καίρια προβλήματά μας.
Νά ἀποφασίσουμε τό εἶδος τῆς πατρίδας πού θέλουμε. Ἐπιθυμοῦμε νά κολυμπήσουμε σέ ἄμορφο καί περίεργο χυλό ἤ νά λειτουργήσουμε μιά κοινωνία μέ τά χαρακτηριστικά τῆς πραγματικῆς Ἑλλάδας; Ἐπιθυμοῦμε ἕνα «πολυ-πολιτισμικό» μοντέλο, τό ὁποῖο βαθμηδόν θά ἀλλάξει κάθε τί τό ὁποῖο σήμερα θεωρεῖται ὅτι ἐκπροσωπεῖ αὐτό πού γνωρίσαμε ἐμεῖς ὡς «Ἑλλάδα»; Μέ δυό λόγια, θέλουμε νά παραμείνει ἡ χώρα «Ἑλλάδα» ἤ προτιμᾶμε νά γίνουμε “Μykonos”;
Ἀσφαλῶς καί δέν εἴμεθα «φοβικοί» οὔτε «ξενοφοβικοί». Ἡ Ἑλλάδα ἦταν πάντα φιλόξενη χώρα καί ἡ φιλοξενία ἀποτελοῦσε σπονδή πρός τόν «Ξένιο Δία» –μήν τό ξεχνᾶμε αὐτό.
Ἄλλο, ὅμως, τό νά σέβεσαι καί νά περιποιεῖσαι ἐκείνους πού φιλοξενεῖς καί ἄλλο νά σοῦ ἐπιβάλλεται ἡ ἀλλοίωση τῶν χαρακτηριστικῶν τῆς χώρας σου, νά σοῦ καλλιεργεῖται ἐπιμόνως ἡ ἰδέα ὅτι «χρειαζόμαστε ἐνισχύσεις πληθυσμιακές», προκειμένου νά ἀντιμετωπίσουμε τό –τεράστιο, ὁμολογουμένως– δημογραφικό μας πρόβλημα.
Βεβαίως, ἄν οἱ κυβερνήσεις τῶν τελευταίων δεκαετιῶν εἶχαν ἀντιμετωπίσει σωστά τό «δημογραφικό», ἄν εἶχαν ἀσκήσει πολιτική γιά τήν καταπολέμηση τῶν ἀνισοτήτων (αὐτό τό «καταπολέμηση τῆς φτώχειας» σέ μιά χώρα ὅπου χρειάζεται νά καταπολεμηθεῖ ὁ παράλογος πλουτισμός τῶν ὀλίγων δέν τό καταλαβαίνουμε) καί τήν ἐνίσχυση τῶν ἐργαζομένων καί τῶν νέων, προσφέροντας κίνητρα καί καλύτερες συνθῆκες ἐργασίας, μέ ἀνάλογες ἀμοιβές, ἡ προοπτική τοῦ συνδρόμου “Mykonos” θά εἶχε ἐξαλειφθεῖ καί τά νέα ζευγάρια θά μποροῦσαν νά προχωρήσουν στήν δημιουργία πολυμελῶν οἰκογενειῶν, χωρίς νά ἀπαιτοῦνται «πληθυσμιακά δάνεια» ἀπό ἄλλες –πολύ μακρυά ἀπό τόν δικό μας τρόπο ζωῆς καί συμπεριφορᾶς– πολιτεῖες…
Δέν ἄκουσα κάποιον ἀπό τούς λαλίστατους «προοδευτικούς» πολιτικούς μας ἡγέτες νά μιλήσουν γιά τό δημογραφικό, νά μᾶς ποῦν τί θά κάνουμε μέ τό «μεταναστευτικό». Ἀναφορές –ἄστοχες– ἔγιναν μόνο γιά τό θέμα τοῦ «Φράχτη», ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ –ὡς ἔχει μέχρι στιγμῆς ἀποδειχθεῖ– ἀποτρεπτικό ὅπλο κατά τῶν ἀπροσκλήτων «ἐπενδυτῶν», οἱ ὁποῖοι, ἀσφαλῶς, δέν φιλοδοξοῦν ἁπλῶς νά «λιάζονται στήν Ὁμόνοια» καί σέ ἄλλους «ἀνοιχτούς χώρους»…
Ἄς μᾶς ποῦν οἱ φιλοδοξοῦντες νά κυβερνήσουν πῶς θά ἀποφύγουμε τήν μετατροπή ὅλης τῆς χώρας σέ ἕνα «περίεργο τουρλουμπούκι» (ὁ χαρακτηρισμός ἀνήκει σέ καλό φίλο καί τόν υἱοθετοῦμε ἀσμένως), τό ὁποῖο θά ἀποκαλεῖται μέν –ἴσως ὄχι ἐπί πολύ μακρόν– “Greece” (οὔτε κἄν Hellas ἤ Hellenic Republic), ἀλλά στήν οὐσία θά εἶναι ἕνα ἀκαθορίστου χρώματος καί ἤχων συνονθύλευμα, τό ὁποῖο, ἀνεπισήμως, θά ἀποκαλεῖται “Mykonos” ἤ “Mykonos-ex. Greece”…
