Ο ΣΥΡΙΖΑ εἶναι πιά μικρό κόμμα. Ἀκριβέστερα, μικραίνει κάθε μέρα. Τό μικραίνουν τά στελέχη του. Ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό τό 32% τοῦ 2019 καί ἀπό τό 17% τοῦ 2023, ἀπορρίπτεται στά πολιτικά σκουπίδια κάθε μέρα.
Ὁ ΣΥΡΙΖΑ πιά, εὐτυχῶς γιά τήν χώρα, δέν εἶναι κόμμα, εἶναι ἕνα ἄθροισμα ἐγωισμῶν. Διαλύεται στά ἐξ ὧν συνετέθη. Ἐκκαθαρίζεται ἐν λειτουργίᾳ. Οἱ ἔριδες στό ἐσωτερικό του καταλαμβάνουν ἀκόμη χῶρο (γιά πόσο ἀκόμη θά δοῦμε) στούς τηλεοπτικούς σταθμούς, στόν δημόσιο διάλογο, στό διαδίκτυο γιά λόγους ὑποκειμενικούς καί γιά λόγους ἀντικειμενικούς. Ὑποκειμενικούς, γιατί ἡ εἰδησεογραφία γιά τόν σπαρασσόμενο ΣΥΡΙΖΑ ἐξυπηρετεῖ τήν Κυβέρνηση, ὥστε νά ἀποφεύγει τήν συζήτηση πού θά ἔπρεπε νά γίνει στό ἐσωτερικό της γιά τό ἀποτέλεσμα τῶν περιφερειακῶν ἐκλογῶν.
Ὅπου πραγματικός νικητής εἶναι οἱ συντηρητικοί ψηφοφόροι πού ἐπαναστάτησαν καί ἐξέπεμψαν πρός πᾶσα κατεύθυνση τό μήνυμα, ὅτι «ἐμεῖς δεξιοί εἴμαστε ἀλλά ὄχι αὐτῆς τῆς Δεξιᾶς, ὄχι αὐτῆς τῆς Νέας Δημοκρατίας.» Ὑποκειμενικούς, ἐπίσης, γιατί τό κόμμα αὐτό μετά τήν ἐκλογή Κασσελάκη ἀνέστησε τό life style ρεπορτάζ καί ἔστειλε τό πολιτικό σέ ρόλο κομπάρσου. Ἀντικειμενικούς λόγους, διότι ἐπειδή ὁ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ἀξιωματική Ἀντιπολίτευση, πολιτειακοί λόγοι ἐπιβάλλουν ὑποχρεωτικῶς τήν παρακολούθηση τῶν ἐξελίξεων κυρίως στό ἐσωτερικό τῆς Κοινοβουλευτικῆς του Ὁμάδας. Σέ λίγο καιρό θά ζήσουμε κατά πᾶσα πιθανότητα καί τό παράδοξο τῆς διασπάσεως τῆς κοινοβουλευτικῆς αὐτῆς ὁμάδας εἰς τρόπον, ὥστε νά ἀναδειχθεῖ σέ ἀξιωματική ἀντιπολίτευση τοῦ τόπου τό ΠΑΣΟΚ. Καί νά ἀπολαύσει τά ὅποια προνόμια τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως.
Ἀπό ’κεῖ καί πέρα τίποτα ἀπό ὅσα διαβάζουμε καί μαθαίνουμε κάθε μέρα (καβγᾶδες, ἀποχωρήσεις, ἔριδες, διαγραφές, ἀπειλές) δέν ἔχει σημασία. Κύκνεια ἄσματα. Δέν ἔχει σημασία γιά τήν καθημερινότητα τοῦ μέσου πολίτη. Οἱ τάσεις στόν ΣΥΡΙΖΑ ὠρύονται ὑπέρ τῆς ἐσωκομματικῆς δημοκρατίας καί ὑπέρ τῆς συναρχηγίας, ὥστε νά λαμβάνεται ἀπό κοινοῦ μέ τόν Κασσελάκη κάθε ἀπόφαση πού ἀφορᾶ τό μέλλον τοῦ κόμματος (ἀπό τόν διορισμό διευθυντῆ κοινοβουλευτικῆς ὁμάδας μέχρι τήν διαγραφή βουλευτῆ), ἀλλά, ὅταν στό παρελθόν τά εἶχαν αὐτά τά προνόμια καί τούς τά ἀναγνώριζε ὁ Ἀλ. Τσίπρας, τόν ὑπονόμευαν μέ τόν πλέον χυδαῖο τρόπο. Ἀκόμη καί ἀπέχοντας ἀπό τίς κάλπες τῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν.
Καμμία σημασία λοιπόν δέν ἔχουν αὐτά. Τό κόμμα αὐτό πλέον προορίζεται γιά τά μονόστηλα τῆς ἱστορίας. Ὁ καθένας βγάζει τά ἐσώψυχά του, ἐνδεδυμένα μέ ἰδεολογικό χαρακτῆρα. Κανείς ἀπό ὅσους διαμαρτύρεται καθημερινά ὅτι δέν θέλει γιά τήν νέα ἡγεσία τόν Κασσελάκη, δέν θέτει στόν ἑαυτό του τό πολύ ἁπλό ἐρώτημα: γιά νά ἐκλεγεῖ ἀρχηγός κάποιος «φυτευτός» πού ἦρθε στήν Ἑλλάδα γιά διακοπές καί ἐξελέγη μέ τά τσαρούχια, πολύ μεγάλη «τρῦπα» πρέπει νά εἶχε ἀνοίξει στήν βάση ἀπό τήν συμπεριφορά τῶν στελεχῶν τά προηγούμενα χρόνια, ἤ μήπως ὄχι;
Ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἦταν ἕνα ὥριμο φροῦτο γιά τόν κύριο Κασσελάκη καί ὅσους κρύβονται ἐνδεχομένως πίσω ἀπ’ αὐτόν. Ἔπεσε σάν ὥριμο φροῦτο. Διότι ἡ βάση τοῦ ζητοῦσε ἀντιπολίτευση, καί οἱ βουλευτές του ἐπί τέσσερα χρόνια ἔβαζαν πλάτη …στόν Πρωθυπουργό, ὁ ὁποῖος δικαιολογημένα τούς γλεντοῦσε. Ἡ Δημοκρατία ὅμως, ὅπως ἔλεγε καί ὁ Παῦλος Μπακογιάννης, δέν ἔχει ἀδιέξοδα. Ἰσχύει καί στήν παροῦσα περίπτωση. Οὔτε ἐδῶ θά ὑπάρξουν ἀδιέξοδα. Τό κόμμα αὐτό θά διαλυθεῖ. Στήν θέση του θά ἱδρυθεῖ ἕνα νέο, καί ὅσοι διαφωνοῦν μέ αὐτήν τήν ἐξέλιξη, θά ἱδρύσουν ἕνα δικό τους ἀριστερό, γιά νά τολμήσουν νά καταγραφοῦν ὡς αὐτό πού ἦταν πάντοτε καί στό ἐσωτερικό τοῦ ΣΥΡΙΖΑ: ὡς μία ὡραία μειοψηφία πού στεκόταν μόνο καί μόνο, ἐπειδή εἶχε πάντοτε σημαντικά ἐρείσματα στά μέσα ἐνημερώσεως λόγῳ τῆς ὠσμώσεως μέ τίς συνιστῶσες τῆς Δύσεως.
Τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά ὅμως δέν ἀφορᾶ τόν ἑλληνικό λαό. Πολλοί, καί στήν Νέα Δημοκρατία, μᾶλλον ὑποκριτικά, ἀναζητοῦν συγκροτημένη ἀξιωματική Ἀντιπολίτευση, συγκροτημένο δεύτερο πόλο, προκειμένου νά εἶναι ὀργανωμένο τό παιχνίδι. Γιά μερικό καιρό αὐτό δέν θά ὑπάρχει. Ἴσως εἶναι τό ἄγνωστο πού τούς φοβίζει. Γιατί στίς περιφερειακές ἐκλογές δέν ἔχασαν οὔτε ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ οὔτε ἀπό τό ΠΑΣΟΚ. Ἔχασαν, ὅπως λέει καί μιά ψυχή, «ἀπό τούς Τοψίδηδες καί τούς Ἀμανατίδηδες.»
Ποιός ξέρει τό αὔριο τί θά γεννήσει. Ὁ φόβος ἀπό τήν διάλυση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ αὐξάνεται καί ἀπό μία φρικτή ὑποψία: τό αὔριο μπορεῖ νά μήν ἀργεῖ. Τό αὔριο μπορεῖ νά εἶναι τώρα.
