ΟΤΑΝ ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης ἀρθρογραφεῖ γιά νά χαρακτηρίσει μέ ἀφορμή τό σκάνδαλο τῶν ὑποκλοπῶν τήν ἕδρα τῆς Κυβέρνησης «Χούντα τοῦ Μαξίμου» καί τήν ἴδια τήν Κυβέρνηση «ἐγκληματική ὀργάνωση», ὅπως ἀντιλαμβάνεστε δέν πρόκειται γιά καλό οἰωνό γι’ αὐτά πού ἔρχονται. Ὅ,τι κι ἄν ἔχει συμβεῖ.
Εἶναι φανερό ὅτι ὁ κύριος Τσίπρας διψᾶ γιά ρεβάνς. Ἀκόμη καί μέ Εἰδικά Δικαστήρια. Καί ἀπό τήν φρασεολογία πού υἱοθετεῖ, φαίνεται ὅτι θέλει νά ἀκολουθήσει τόν ἴδιο ὀλισθηρό δρόμο μέ αὐτόν πού ἀκολούθησε ἡ Νέα Δημοκρατία κατά τήν διάρκεια τῆς διακυβέρνησής της –ἀποκαλῶντας ἐγκληματική ὀργάνωση τούς πολιτικούς της ἀντιπάλους– καί στό τέλος ἔσπασε τά μοῦτρα της μέ τήν ἀπόφαση τοῦ δικαστικοῦ συμβουλίου.
Δυστυχῶς αὐτή ἡ χώρα εἶναι ἕνα διαρκές déjà vu. Ὡστόσο αὐτά θά τά δοῦμε ἐν ἐκτάσει κατά τήν διάρκεια τῆς πρό ἡμερησίας διατάξεως συζήτησης πού θά διεξαχθεῖ στήν Βουλή τήν προσεχῆ Δευτέρα 22 Αὐγούστου, ὅπου ἐλπίζουμε ὅτι θά καθαρίσει ἡ ἦρα ἀπό τό στάρι. Τό ψέμα ἀπό τήν ἀλήθεια! Γιά τήν ὥρα, στό σκέλος αὐτό ἁπλῶς ἐπισημαίνουμε τήν προχειρότητα μέ τήν ὁποία ἀσκεῖ ἀντιπολίτευση σέ ἕνα τόσο σοβαρό θέμα ὁ Σύριζα, κάτι πού κατ’ ἀρχάς ἀποτελεῖ βούτυρο στό ψωμί του. Καί μόνο οἱ ὑπαινιγμοί του, ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀγόρασε τό κακόβουλο λογισμικό παρακολούθησης predator μέσῳ …τοῦ Ταμείου Ἀνάκαμψης στό φῶς τῆς ἡμέρας μέ ἕνα διαγωνισμό πού ἀκόμη δέν ἔχει διεξαχθεῖ, ἀρκοῦν γιά νά δείξουν τί εἴδους ἀντιπολίτευση μπορεῖ νά παράξει ἡ ἠλιθιότητα καί τό πολιτικό μῖσος. Ἀστοιχείωτη ἀντιπολίτευση. Ἀντιπολίτευση πού δίνει ἀνάσα καί ἀφορμή γιά χαμόγελα στόν δοκιμαζόμενο καί στριμωγμένο στήν γωνία Πρωθυπουργό κύριο Μητσοτάκη.
Παρά ταῦτα, τό θέμα τοῦ σημερινοῦ σημειώματός μας δέν εἶναι αὐτό. Ἁπλῶς δέν μπορέσαμε νά ἀποφύγουμε τόν πειρασμό νά σχολιάσουμε εἰσαγωγικά πόσο ρηχά προσεγγίζει ἡ ἀντιπολίτευση μία τόσο σοβαρή ὑπόθεση. Τό σχόλιό μας θά ἐπικεντρωθεῖ στήν οὐσία τοῦ ἄρθρου τοῦ κυρίου Τσίπρα στήν «Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν», ἡ ὁποία συνοψίζεται στό σύνθημα «δέν ἀρκεῖ ἡ ἐναλλαγή στήν ἐξουσία». Πρόκειται γιά τήν «θεωρία τῶν ἁρμῶν», ἀλλά αὐτήν τήν φορά ἐνισχυμένη καί νομιμοποιημένη ἀπό τίς ἀποκαλύψεις πού γίνονται γιά τίς ὑποκλοπές ἀλλά κι ἀπό τήν καταγγελία τῆς παραβίασης τοῦ κράτους δικαίου ἀπό ἐμβληματικά πρόσωπα τοῦ τέως ἀντί Σύριζα μετώπου, ὅπως ὁ Εὐάγγελος Βενιζέλος.
Ὁ κύριος Τσίπρας εὐλόγως, γιά νά λέμε καί τοῦ στραβοῦ τό δίκιο, ἀξιοποιεῖ τήν εὐκαιρία γιά νά ὑποστηρίξει ὅτι δέν ἀρκεῖ κάποιος στήν πατρίδα μας νά ἐκλέγεται πρωθυπουργός καί νά διορίζει τό ὑπουργικό συμβούλιο γιά νά ἔχει τόν ἔλεγχο τῆς διακυβέρνησης. Κάνει μία τρῦπα στό νερό ἄν δέν ἐλέγχει τά μέσα ἐνημέρωσης, τίς μυστικές ὑπηρεσίες, τίς ἀνεξάρτητες ἀρχές, τήν δικαιοσύνη καί ἄλλους θεσμούς. Καί γι’ αὐτό, μέ τήν συνήθη βιασύνη του, πρίν ἀκόμα μάθουμε σέ ὅλη του τήν ἔκταση τί ἔχει συμβεῖ, ἄν ἔχει συμβεῖ, μέ τίς ὑποκλοπές, βάζει μπροστά τό κάρο ἀπό τό ἄλογο. Τήν ἐπιθυμία του νά ἀντικαταστήσει τό ἀστικό κράτος μέ ἕνα ἀριστερό κράτος τῆς δικῆς του ἀρεσκείας καί τῆς δικῆς του ἰδιοκτησίας. Κατά βάθος ζηλεύει τόν κύριο Μητσοτάκη. Καθεστώς θέλει νά γίνει κι αὐτός. Ἀριστερό καθεστώς.
Μέ τόν τρόπο πού προσεγγίζει ὅμως τό θέμα ἔχει αὐξημένες πιθανότητες νά διεγείρει καί πάλι σέ ὑψηλό βαθμό τά ἀνακλαστικά τοῦ ἀπογοητευμένου ἀπό τίς γκάφες τῆς Κυβέρνησης ἀστικοῦ κόσμου καί νά ἀποτύχει ἐκ νέου στό ἐγχείρημά του. Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, ὁ Σύριζα λίγα ἔμαθε ἀπό τά λάθη του. Ὅταν ἀνέλαβε τήν διακυβέρνηση πολιτεύτηκε πράγματι πάνω σέ ἕνα ἐχθρικό τοπίο, καί ἡ ἐπιλογή του ἦταν νά στοχοποιήσει προσωπικά σειρά παραγόντων τοῦ δημόσιου βίου. Σέ κείνη τήν φάση ἐνῶ πράγματι τό κράτος καί οἱ μηχανισμοί του εἶχαν χρεοκοπήσει καί ἦταν ὅλα ὥριμα γιά μία μεγάλη δομική ἀλλαγή στό εὐρύτερο σύστημα, ὁ Σύριζα δέν ἐνδιαφέρθηκε νά ἀλλάξει τίς δομές, ἀλλά νά διαπομπεύσει τούς ἀρχηγούς τοῦ συστήματος. Νά τούς κρεμάσει ἀνάποδα πρός παραδειγματισμό, ὅπως στό ἀντάρτικο. Τακτική πού ἤρκεσε γιά νά χαρίσει στούς ἰαβέρηδες τῆς ἀριστερᾶς δικαιωματικῶς τόν χαρακτηρισμό κατσαπλιᾶδες. Ἐκεῖνες τίς ὧρες δέν ἤθελαν νά ἀλλάξουν κατ’ οὐσίαν θεσμικά τόν συσχετισμό ἀπό τή ρίζα του. Ἤθελαν νά περιφέρουν ὡς τροπαιοφόροι στίς πλατεῖες τίς ἀποκεφαλισμένες κεφαλές πρώην πρωθυπουργῶν, ὑπουργῶν, μηντιαρχῶν, τραπεζιτῶν, δικαστῶν, μητροπολιτῶν, πολιτικῶν ἀντιπάλων καί ἄλλων.
Ὁ νοῦς τους ἦταν πῶς θά ἐξευτελίσουν τούς καναλάρχες κατά τή διάρκεια τοῦ διαγωνισμοῦ γιά τίς ἄδειες ὅταν τούς ὑποχρέωσαν νά κοιμηθοῦν σέ ράντζα μέσα στό Ὑπουργεῖο Ψηφιακῆς Πολιτικῆς γιά νά διασφαλιστεῖ τάχα ἡ μυστικότητα τῆς διαδικασίας. Ὁ νοῦς τους ἦταν πῶς θά ξηλώσουν ἐκδότες καί διευθυντές μεγάλων συγκροτημάτων γιά νά τούς ἀντικαταστήσουν μέ δικούς τους. Ὁ νοῦς τους ἦταν πῶς θά διαφημίζουν στίς κεντρικές τους ἐπιτροπές ὅτι οἱ πολιτικοί τους ἀντίπαλοι θά μποῦν φυλακή πρίν καλά-καλά προλάβουν νά συλλέξουν τά ἀπαραίτητα στοιχεῖα γιά τίς ἀπαιτούμενες ποινικές διώξεις οἱ ἁρμόδιοι εἰσαγγελεῖς. Ὑπονομεύοντας ἔτσι εὐθέως τό ἔργο τους. Ὁ νοῦς τους ἀκόμη ἦταν πῶς θά ἐξοντώσουν τήν Ἐκκλησία καί πῶς θά διασύρουν τούς Ἱεράρχες καθώς τούς θεωροῦσαν ἐχθρική πολιτική δύναμη πρός αὐτούς.
Ἡ πρώτη φάση τοῦ Σύριζα λοιπόν σφραγίστηκε ἀπό τόν κατσαπλιαδισμό (στούς θεσμούς) γιά νά φτάσει στό τέλος αὐτῆς, ἀφοῦ εἶχε ἐξοντώσει ὁρισμένους ἀλλά ὄχι ὅλους ἀπό τούς ἐχθρούς του, νά υἱοθετήσει πλήρως τήν πολιτική τους: τά μνημόνια, τήν Εὐρώπη, τίς σχέσεις μέ τμῆμα τοῦ ἐπιχειρηματικοῦ κόσμου. Ἀκόμα καί μέ τόν ἐχθρό Ἐκκλησία τόν ὁποῖο στοχοποίησε στό Μακεδονικό προσπάθησε νά τά βρεῖ στό τέλος. Ὁ κύριος Τσίπρας ἀνέβηκε στήν ἐξουσία τό 2015 καταγγέλλοντας τούς ἁρμούς τῆς ἐξουσίας καί ἀποχώρησε ἀπό τήν ἐξουσία κάνοντας κρουαζιέρα μέ πολυτελές σκάφος στό Ἰόνιο μέ τούς ἁρμούς τῆς ἐξουσίας. Ἀποχώρησε ἐπίσης ψηφίζοντας ἕναν ποινικό κώδικα σκάνδαλο μέ τόν ὁποῖο καταργήθηκαν ὅλες οἱ ἐκκρεμεῖς δίκες τοῦ ἐπιχειρηματικοῦ κατεστημένου τῆς χώρας. Ἀποχώρησε ἀπό τήν ἐξουσία ὡς σύστημα, ἐνῶ ἀνῆλθε σέ αὐτήν ὡς μπολσεβίκος.
Ἡ δεύτερη φάση τοῦ προβληματισμοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιά τό «ποιός κυβερνᾶ αὐτόν τόν τόπο» ἄρχισε μετά τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἐξουσία, καί ἑστίασε στό πῶς συγκρότησε ἡ Νέα Δημοκρατία τήν νέα δομή τοῦ ἀστικοῦ καί φιλικοῦ πρός αὐτήν κρατικοῦ μηχανισμοῦ. Μέ τό ἐπιτελικό κράτος. Μέ τήν ἀρχή διαφάνειας, μέ τήν ἐπιτροπή ἀνταγωνισμοῦ, μέ τίς χειρουργικές παρεμβάσεις στήν δικαιοσύνη, μέ τούς φιλικούς διακανονισμούς μέ τά κανάλια, μέ νομοθετικές ρυθμίσεις γιά τό ἀκαταδίωκτο καί τό ξέπλυμα, καί λοιπά.
Ὡστόσο τήν ἴδια ὥρα πού ἡ ἀριστερά ἐπεσήμαινε ὅλα αὐτά στή Βουλή, ποτέ δέν τόλμησε ‒μολονότι τῆς προτάθηκε‒ νά συγκρουστεῖ κατά μέτωπο καί κατά πρόσωπο ἐπί πραγματικῶν ὑποθέσεων καί ὄχι σέ ἐπίπεδο κυνηγιοῦ μαγισσῶν ὅπως στήν πρώτη πενταετία της μέ τούς βασικούς πυλῶνες τοῦ διεφθαρμένου συστήματος. Μηντιακούς καί ἐπιχειρηματικούς κυρίως. Ὄχι ἁπλῶς δέν τό ἔκανε, ἀλλά τό βασικό μέλημά της κατά τή διάρκεια ὅλης αὐτῆς τῆς τριετίας, καί αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τήν στάση της σέ σειρά ψηφοφορίες στήν Βουλή, ἦταν πῶς θά ἀποκαταστήσει στό παρασκήνιο τίς σχέσεις της μέ τούς ἁρμούς τῆς ἐξουσίας. Ἀκόμη καί μέ αὐτούς πού τήν διέσυραν καί τήν ἐξευτέλισαν. Ἕνα παράδειγμα μόνο: δέν ὑπάρχει νομοθετική ρύθμιση πού νά εἰσήχθη στό κοινοβούλιο ἀπό τήν Κυβέρνηση κατά τή διάρκεια τῆς πανδημίας πού νά προέβλεπε ἀποζημιώσεις γιά τήν διάσωση μεγάλων ἐπιχειρηματικῶν ὁμίλων ἀκόμη καί ξένων πού νά μήν τήν ψήφισε ἡ ἀριστερά. Στήν πραγματικότητα λοιπόν, κατά τή διάρκεια τῆς ἄνυδρης τριετοῦς ἀντιπολιτευτικῆς της παρουσίας, ἡ ἑλληνική ἀριστερά ἀπό τή μία κατήγγειλε στό προσκήνιο τίς θεσμικές ἐκτροπές τοῦ κυρίου Μητσοτάκη μαζί μέ ἐπιχειρηματικά συμφέροντα καί ἀπό τήν ἄλλη στό παρασκήνιο φρόντιζε νά ἀποκαθιστᾶ τίς σχέσεις της στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ ἀνάλογα μέ τήν περίπτωση (πλήρως ἤ μερικῶς) με ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μετεῖχαν κατά τήν λογική της στίς ἐκτροπές.
Τούτων δοθέντων σέ αὐτή τήν τρίτη περίοδο πού ἀνοίγει μέ ἀφορμή τήν ὑπόθεση τῶν ὑποκλοπῶν, ἡ σπουδή τοῦ κυρίου Τσίπρα νά ἐπαναλάβει ἕξι χρόνια μετά σέ παραλλαγή τό ἐπιτυχημένο ἀπόφθεγμα τῆς συζύγου του Μπέττυς γιά τούς ἁρμούς τῆς ἐξουσίας, δέν πείθει. Μολονότι αὐτή τή φορά ἀναπτύσσει τό ἀφήγημά του ἀπό θεαματικά καλύτερη θέση λόγῳ τῆς περιδίνησης στήν ὁποία βρίσκεται ἡ Νέα Δημοκρατία μετά τό σκάνδαλο τῶν ὑποκλοπῶν. Καί δέν πείθει, διότι ὁ κύριος Τσίπρας καί πάλι χωρίς τίς ἀκρότητες καί τίς βαρβαρότητες τῆς κυβερνητικῆς του θητείας ἔχει ἀκριβῶς τό ἴδιο ὅραμα: νά ἀντικαταστήσει τό ἀστικό κράτος σέ ἐπίπεδο λειτουργίας μέ τό ἀριστερό κράτος. Τό ἀστικό καθεστώς μέ τό ἀριστερό καθεστώς.
Τό ἀποκάλυψε ἄλλως τε ὁ γενικός γραμματέας τοῦ ὑπουργικοῦ του συμβουλίου, ὁ μετριοπαθής κατά τά ἄλλα καθηγητής Ἀκρίτας Γκαϊτατζῆς, ὁ ὁποῖος ζήτησε τήν ἀπόλυση ὅλων τῶν ὑπαλλήλων τῆς Ἐθνικῆς Ὑπηρεσίας Πληροφοριῶν. Τό μεγάλο ζητούμενο ὅμως αὐτῆς τῆς ἐποχῆς εἶναι στήν πραγματικότητα ἡ ἐπανίδρυση τοῦ κράτους. Ὅσο κι ἄν ἡ ἔννοια ἐπανίδρυση ἔχει φθαρεῖ.
Τό ζητούμενο εἶναι ἡ ἀντικατάσταση ἑνός Κράτους πού μεροληπτεῖ ὅταν κυβερνᾶ, ὅταν δικάζει, ὅταν πληροφορεῖ, ὅταν παρεμβαίνει σέ θέματα δημοσίου συμφέροντος μέ ἕνα ἄλλο κράτος ἀντικειμενικό, κράτος διαιτητῆ μεταξύ πολιτικῶν δυνάμεων καί μεταξύ συμφερόντων, κράτος πού θά λειτουργεῖ στόν αὐτόματο πιλότο ἀνεξαρτήτως κυβερνήσεων καί θά ἐγγυᾶται τήν ἰσότητα στόν νόμο. Αὐτό εἶναι πού μᾶς λείπει. Τό κατά τόν φιλελεύθερο Γάλλο διανοούμενο Γκύ Σορμάν «ἐλάχιστο κράτος». Μικρό ἀλλά ταυτόχρονα ἰσχυρό καί παρεμβατικό. Δυστυχῶς, δέν μποροῦμε νά πᾶμε παρακάτω ἔτσι. Μέ κόκκινες, πράσινες, καί δεξιές συνταγές γιά τό ποιός ἐλέγχει τίς δομές τοῦ κράτους. Χρειάζεται κάτι πολύ βαθύτερο. Καί δέν εἶμαι καθόλου αἰσιόδοξος ὅτι πίσω ἀπό αὐτήν τήν ἐντυπωσιακή, σέ πρώτη ἄποψη, θεσμική πρωτοβουλία τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης κρύβονται ἀπαραιτήτως καλές προθέσεις.
