Ἔβλεπα τά βίντεο ἀπό τήν ἐπιχείρηση διασώσεως τῶν μεταναστῶν στό Αἰγαῖο
Συγκλονιστικά! Δέν ξέρω ἄν ἔχετε ἔλθει ποτέ κοντά στό «νά σᾶς καταπιεῖ ἡ θάλασσα», ἀλλά μπορῶ νά σᾶς βεβαιώσω –ἐπειδή μοῦ ἔχει τύχει– ὅτι τό συναίσθημα εἶναι ἐφιαλτικό. Καί μπορῶ νά καταλάβω τό πῶς αἰσθάνεται ὁ «ἄνθρωπος στήν θάλασσα» ὅταν τόν ἁρπάζει τό χέρι τῆς σωτηρίας… Δέν μπορεῖ νά φαντασθεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πόσο ἐπίπονο εἶναι νά προσπαθεῖς νά κρατηθεῖς στήν ἐπιφάνεια καί νά σέ τραβᾶ τό κῦμα πότε δεξιά, πότε ἀριστερά, πότε ἐπάνω ἤ κάτω. Ἐκείνη τήν ὥρα δέν ἔχεις ἄλλη ἐπιλογή ἀπό τό νά δώσεις ὅλες σου τίς δυνάμεις, προκειμένου νά κρατηθεῖς στήν ἐπιφάνεια καί «νά πατήσεις»…
Καί καλά εἶναι νά σέ βρεῖ ὁ καιρός κοντά στήν στεριά, νά βλέπεις τήν ἀκτή καί νά ἐλπίζεις ὅτι θά τήν φθάσεις. Σοῦ δίνει δύναμη ἡ θέα της καί συγκεντρώνεσαι, προσπαθεῖς νά κατανείμεις ὅσο μπορεῖς καλύτερα τίς δυνάμεις σου, γιά νά ἀντέξεις μέχρι τά πόδια σου νά πατήσουν στόν βυθό (μέ τό κεφάλι ἔξω ἀπό τό νερό, φυσικά) ἤ νά πιαστεῖς ἀπό τούς βράχους τῆς ἀκτῆς… Νά παλεύεις ἐπί ὥρα γιά νά φθάσεις στήν ξηρά καί νά σέ παίρνει τό κῦμα πίσω, νά ξαναφθάνεις κοντά, καί πάλι νά σέ γυρίζει ἡ θάλασσα πρός τά μέσα! Ἔβλεπα, λοιπόν, τό πρόσωπο τῆς ἄτυχης γυναίκας, πού κρατοῦσε, μεσοπέλαγα, τό σωσίβιο καί ἄκουγε τήν μηχανή τοῦ σκάφους τοῦ Λιμενικοῦ νά πλησιάζει. Παρατηροῦσα πῶς ἄλλαζε τό ὕφος της, πῶς ἄλλαζε τό σχῆμα τῶν ματιῶν της, πῶς ἔβλεπες καθαρά ὅτι ἔπαιρνε δύναμη ἀπό τό πλεούμενο τῆς σωτηρίας πού πλησίαζε…
Κι ὅταν ὁ ἄνδρας τοῦ Λιμενικοῦ ἔτεινε τό χέρι γιά νά τήν πιάσει, ἐκείνη ἅπλωσε τό δικό της, χωρίς νά φοβᾶται πιά! Κι ἄς τοῦ ξέφυγε μιά-δυό φορές! Γνώριζε πλέον ὅτι εἶχε φθάσει ἡ σωτηρία, ὅτι ἀκόμη κι ἄν οἱ Λιμενικοί ἔπρεπε νά πέσουν στήν θάλασσα, θά τήν ἔσωζαν! Δέν μπορεῖς νά καταλάβεις τί θά πεῖ νά πατήσεις σέ στέρεο ἔδαφος ἤ στό κατάστρωμα ἑνός πλοίου ἤ στήν γάστρα ἑνός ταχυπλόου καί νά ἀφήνεις πίσω σου τό χάος τοῦ πελάγους, τήν παγωμάρα τοῦ βυθοῦ, ἐκείνη τήν αἴσθηση τοῦ «παντοῦ γύρω θάλασσα»…
Κι ἀκόμη, δέν μπορεῖ εὔκολα κάποιος νά ἀντιληφθεῖ τήν μάχη πού δίνουν οἱ Λιμενικοί ὅταν πασχίζουν νά διασώσουν ἀνθρώπους πού κινδυνεύουν στό νερό! Καί πόσο ὀδυνηρό εἶναι γι’ αὐτούς νά χάνουν κάποιους, πού εἴτε δέν πρόλαβαν νά πιαστοῦν στήν βάρκα ἤ «δέν περίσσευε γι’ αὐτούς σωσίβιο».
Ἡ κρυφή τους ἐλπίδα, ὅταν πλησιάζουν τούς ἀνθρώπους πού βρίσκονται στό «φουσκωτό» τό ὁποῖο βουλιάζει σιγά-σιγά, εἶναι «νά φοροῦν ὅλοι οἱ ἐπιβαίνοντες σωσίβια». Καί φαντάζομαι τήν πίκρα καί τήν ὀδύνη τους, ὅταν θά τούς εἶπαν οἱ διασωθέντες ὅτι τρία παιδιά καί μία γυναίκα «τούς πῆρε ἡ θάλασσα» ἐπειδή δέν φοροῦσαν σωσίβια! Ἡ κτηνωδία τῶν «ἐμπόρων ψυχῶν» τῆς Τουρκίας σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο! Αὐτούς πρέπει νά ἁρπάζουν οἱ Λιμενικοί. Καί νά τούς ἀφήνουν νά σαπίζουν στήν φυλακή!
