Βυθίσθηκα ἀργά στήν πολυθρόνα σκηνοθέτη στήν ὁποία καθόμουν –ἤ σέ κάποια πού τῆς ἔμοιαζε– ἀπό τήν πρώτη βραδυά πού βρέθηκα στόν χῶρο τοῦ Ἀλέξη Μελίτα
Ἐστί δέ Ἀλέξης Μελίτας ἕνας ἀδιαπραγμάτευτα ρομαντικός ἐραστής τῆς θάλασσας. Τῆς θάλασσας γιά τήν θάλασσα κι ὄχι γιά ὁποιονδήποτε ἄλλο σκοπό. Κι ὁ χῶρος τοῦ Ἀλέξη ἦταν, τότε, καμμιά τριανταριά τετραγωνικά, πλάι στό κῦμα στήν Μαρῖνα Ἁλίμου, πού ὁ Θεός νά τήν ἔκανε «Μαρῖνα».
Ἀλλά ἄν ἀγαπᾶς τήν θάλασσα, ἄν σ’ ἔχει κοπανήσει στή μέση τό πανί ἀπό τό σκαφάκι κι ἔχεις κάτσει κρεββάτι κανά μῆνα μέχρι νά καταλάβεις ὅτι ἡ ἱστιοπλοΐα δέν εἶναι γιά ὅλους, δέν μπορεῖς νά ἀντιληφθεῖς τί σημαίνει νά παρκάρεις τό «2cv» σου ἔξω ἀπό τό συρματόπλεγμα μέ τά σκάφη πού ἔχουν βγεῖ γιά τήν ἐτήσια ἐπιθεώρηση, νά περνᾶς δίπλα ἀπό ὑπερυψωμένες καρίνες, νά μπερδεύεσαι σέ σχοινιά καί πέτρες, μέχρι νά φτάσεις στήν πόρτα τοῦ “Skipper’s”…
Χθές, λοιπόν, ἀποχαιρετίσαμε τό μπαράκι πού μᾶς κράτησε κοντά στή θάλασσα καί τήν εὐωδιά τοῦ νοτισμένου ξύλου ἀπό τό 1987, τότε πού ὁ Ἀλέξης καί ὁ Γιάννης Μελίτας πρόσθεσαν ἕναν μκρό χῶρο «γιά νά βρισκόμαστε» πλάι στίς θαλασσινές τους δραστηριότητες.
Μέ τόν Ἀλέξη Μελίτα μᾶς ἕνωσε ὄχι μόνο ἡ γάπη γιά τήν θάλαλσσα καί τό σκάφος, ἀλλά καί ἡ ποδοσφαιρική ἐμμονή μέ «κάτι τό ὡραῖον», ὅπως ἔλεγε ὁ Μπόστ. Ἐκεῖνος «ἄρρωστος» μέ τόν «Ἀπόλλωνα Ἀθηνῶν», ἐγώ τά ἴδια μέ τόν «Ἐθνικό Πειραιῶς». Κυανόλευκοι καί οἱ δύο, πότε τρέχαμε νά δοῦμε τίς ὁμάδες μας καί πότε ἀναπολούσαμε τό ἔνδοξο παρελθόν. Ἦταν τέτοια ἡ τρέλλα μας, πού ἀναμιχθήκαμε καί στά διοικητικά!
Ἔτρεχα, πού λέτε, στό Skipper’s’ καί μέ ἕνα ποτό (ποτέ δέν θυμᾶμαι νά ἔχω πιεῖ δεύτερο), ἔχοντας ἀπέναντί μας τήν ὑπέροχη ζωγραφική σύνθεση τοῦ κοινοῦ μας φίλου Ἠλία Δελλόγλου (τοῦ «Ἠλία Μακρῆ» τῆς «Καθημερινῆς») ἀρχίζαμε τήν κουβέντα.
Μιλούσαμε γιά τήν κατάσταση στόν χῶρο τοῦ Yachting (εἶναι πηγή σπουδαία, γνώριζες τά πάντα γύρω ἀπό τόν κλάδο) καί κρατοῦσα πάντα σημειώσεις, καθώς τότε, μαζί μέ τόν ἀλησμόνητο Γιῶργο Δραγῶνα καί τόν Γιάννη Φιλιππάκη, ἐκδίδαμε τό “Greek Shipping Vision”, ἕνα πολυτελέστατο κομψοτέχνημα γιά τήν Ναυτιλία καί τό Yachting.
Ὕστερα, μιλούσαμε γιά τήν Ὕδρα, γιά τά παλιά πάρτυ στή «Λαγουδέρα», γιά τό «Πειρατικό» πού εἶχε ἀραγμένο πλάι στό μπαράκι, ἀλλά καί γιά τά ἄλλα μοναδικά «κομμάτια» πού εἶχε σταδιακά ἐνσωματώσει στόν χῶρο του…
Φυσικά, καταλήγαμε στό ποδόσφαιρο καί μιλούσαμε ἐγώ γιά τόν Δημήτρη Καρέλλα κι ἐκεῖνος γιά τόν Κώστα Ἀλαμᾶνο, τήν «ἀλεποῦ» πού διοίκησε μέ μοναδική μαεστρία τόν Ἀπόλλωνα «μέ τό τίποτα»…
Χθές, λοιπόν, ἀποχαιρετίσαμε «τό “Skipper’s” πού γνωρίσαμε», καθώς τό ἀγαπημένο μας στέκι” κλείνει, ἐπειδή ἡ «Μαρῖνα Ἁλίμου», αὐτός ὁ πολύπαθος (καί πολλά γνωρίζων γιά πολλούς) χῶρος, «ἀξιοποιεῖται».
Ἀρχικά ἐλέχθη ὅτι τό “Skipper’s” δέν περιλαμβανόταν στό “ἀναπτυξιακό πλάνο”. Φαίνεται ὅτι ἔτριξαν ὁμαδικά οἱ κάβοι τῶν σκαφῶν καί οἱ ἀναλαβόντες τήν “πρόοδο” προβλέπουν τελικά χῶρο (στό ἴδιο σχεδόν σημεῖο) γιά νά συνεχίσει νά ὑπάρχει ὁ ,οπωσδήπτετό “διατηρητέο” αὐτό τοπο΄σημο τῆς περιοχῆς.
Μακάρι νά ζήσει τό “Skipper’s”. Καί νά εἴμαστε καλά, νά ξαναπηγαίνουμε…
