ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ τό ἀπόγευμα παρακολούθησα στόν…
… Alpha τήν ἀναμέτρηση τῶν ἐθνικῶν ὁμάδων Κύπρου – Βορείου Ἰρλανδίας γιά τό Nations League. Ὅποιος ἀγαπᾶ τούς ἀδελφούς μας στήν Μεγαλόνησο, δέν μπορεῖ νά μήν συγκινεῖται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἔχουν τόν ἴδιο ἐθνικό ὕμνο μέ τόν δικό μας. Δέν μπορεῖ νά μήν συγκινεῖται ὅταν βλέπει ἕντεκα παλληκάρια ντυμένα στά μπλέ νά ξελαρυγγιάζονται κυριολεκτικῶς κατά τήν ἱερή στιγμή τῆς ἀνάκρουσης τοῦ ὕμνου καί νά ἐπαναλαμβάνουν τούς στίχους τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ σέ μουσική Νικολάου Μαντζάρου.
Συγκινηθήκαμε, συγκινήθηκα λοιπόν, πράγματι. Τό ὁμολογῶ. Ὅπως τό ἴδιο ἀκριβῶς συνέβη κατά τήν ἀνάκρουση τοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου τῆς Ἑλλάδος μέσα στήν Πριστίνα τήν ἑπομένη, στόν ἀγῶνα τῶν ἐθνικῶν ὁμάδων Κοσόβου καί Ἑλλάδος γιά τήν ἴδια διοργάνωση. Ἐνῶ ὅλο τό γήπεδο ἀποδοκίμαζε μέ ἄθλια σφυρίγματα τόν ὕμνο μας –γεγονός ἀπαράδεκτο ἀλλά καί ἀποκαλυπτικό γιά ὅσους ἔχουν ψευδαισθήσεις πώς μποροῦμε ποτέ νά κάνουμε χωριό μέ τούς Ἀλβανοκοσοβάρους– οἱ ἕντεκα παῖκτες μας (παιδιά πού παίζουν σέ ξένα πρωταθλήματα οἱ περισσότεροι) τραγούδησαν καί αὐτοί μέ ὅλη τους τήν δύναμη τά λόγια τοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου. Μαζί τους καί ὅλος ὁ πάγκος. Καί μετά, κατά τήν διάρκεια τοῦ ἀγῶνα, κάθε Ἕλληνας παίκτης πού ἔμπαινε στό γήπεδο ὡς ἀλλαγή ἔκανε δέκα φορές τόν σταυρό του. Ὄχι μία, δέκα.
Ὅταν βλέπεις λοιπόν αὐτές τίς εἰκόνες, ἐπιστρέφεις στήν ἐργασία σου καί «πέφτεις» πάνω σέ ἀνακοινώσεις τύπου κομμάτων, σε δημοσιεύματα ἐφημερίδων καί σέ ρεπορτάζ ἱστοσελίδων περί ἐνδεχόμενης μείωσης τῆς Ἐθνοφρουρᾶς μας στήν Κύπρο γιατί «πρέπει νά περιοριστεῖ τό προσωπικό ἐκτός συνόρων» καί περί μεταφορᾶς πυραύλων καί τεθωρακισμένων ἀπό τήν γραμμή τῆς ἄμυνας σέ νησιά, πραγματικῶς σφίγγεται τό στομάχι σου.
«Ἐκτός συνόρων» ἡ Κύπρος μέ τήν ὁποία ἔχουμε κοινό ἐθνικό ὕμνο καί κοινή σημαία; Καί εἶναι μέν εὐτύχημα ὅτι στήν ἡγεσία τοῦ Στρατεύματός μας βρίσκονται σήμερα ἄθρωποι μέ ὑψηλότατο φρόνημα πού ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν ἔγκυρες πηγές δέν πρόκειται οὔτε νά μειώσουν τήν δύναμη τῆς ΕΛΔΥΚ οὔτε νά ἀποδυναμώσουν τήν ἄμυνα τῶν νησιῶν μας, ἀλλά ἡ γεύση πού ἀπομένει στά χείλη μετά καί τίς διαψεύσεις εἶναι σέ τελική ἀνάλυση πικρή. Διότι κατά βάθος ξέρουμε ὅτι κάπου στό βάθος, πίσω ἀπό τίς κουρτίνες, ὑπάρχουν κάποιοι «πονηροί» πού τά εἰσηγοῦνται αὐτά. Ἀσχέτως ἄν ἀπορρίπτονται. Κάποιοι πού ἴσως θέλουν νά ἔχουμε ξεμπερδέψει μέ τήν συμφωνία ἐγγυήσεων στήν Μεγαλόνησο πρίν ἀρχίσουν οἱ διαπραγματεύσεις γιά τήν τελική λύση τόν προσεχῆ Φεβρουάριο. Κάποιοι πού ἐπιθυμοῦν ἀθόρυβο καί ταχεῖα ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν μέ πρόσχημα τήν Οὐκρανία γιά νά γλυτώσουμε τό ἐπεισόδιο μέ τήν Τουρκία. Τό γεγονός ὅτι δέν τούς «περνάει» στήν παροῦσα συγκυρία ἐπειδή βάζουν βέτο οἱ στρατηγοί μας, δέν σημαίνει πώς πρέπει νά ἐφησυχάζουμε. Ἡ ὑποψία ὅτι ὁ ἐχθρός εἶναι μέσα στό σπίτι καί κρύβεται σέ αὐτό, ἡ αἴσθηση ὅτι πρίν δώσεις μάχη μέ τούς ἀπέναντι πρέπει νά νικήσεις τόν ὕπουλο μικροελλαδισμό πού ὡς σαράκι κατατρώει τό Ἔθνος, σᾶς βεβαιῶ, εἶναι πολύ ἄσχημη.
Ἡ διαρκής μάχη γιά τήν ἐπικράτηση τοῦ αὐτονόητου ὁδηγεῖ καμμιά φορά σέ ψυχική κόπωση, ἀκόμη καί σέ καταπόνηση. Ἔχουμε πού ἔχουμε τούς ἄλλους δαίμονες πού προσπαθοῦν νά κάμψουν τό ἠθικό μας μέσῳ τῶν δούρειων τηλεπαιχνιδιῶν ἐπιβίωσης, τοὐλάχιστον νά μήν ἔχουμε καί στίς γραμμές μας ἀπό δαύτους. Μάχη μέ τά νῶτα μας ἀνασφάλιστα στήν συγκυρία πού διανύουμε, εἶναι μάχη προδομένη.
