Φθινόπωρο τοῦ ’78. Μέ τόν φίλο καί συνάδελφο Ράγκναρ Γράντ Στενέ…
… ἕναν ἔμπειρο ρεπόρτερ ἀπό τό Χάσβικ τῆς βόρειας Νορβηγίας, βρισκόμαστε στήν καφετέρια τοῦ ξενοδοεχίου «Kennedy» τῆς Λευκωσίας.
Πίνουμε καφέ μέ τόν Γιάννη Σπανό, τόν ἀνταποκριτή τότε τῆς «Βραδυνῆς». Μέ τόν Ράγκναρ ἔχουμε συμφωνήσει μέ τό πρακτορεῖο Ι.P.F τοῦ Ὄσλο γιά μιά σειρά ρεπορτάζ ἀπό τήν Κύπρο. Εἶμαι κι ἐγώ ἐφοδιασμένος μέ μιά ταυτότητα συνεργάτη τοῦ Πρακτορείου καί ἔχουμε ἀποφασίσει νά μποῦμε στά «Κατεχόμενα».
Ὁ Σπανός μᾶς ἔχει ὑποδείξει ποῦ πρέπει νά πᾶμε, μᾶς ἔχει δώσει καί κάποια ὀνόματα. «Θά περάσετε εὔκολα, δέν ὑπάρχει θέμα, ἐπιτρέπουν σέ ξένους δημοσιογράφους» μᾶς λέει. Πράγματι, οἱ διατυπώσεις στό τούρκικο φυλάκιο ὑποτυπώδεις, περάσαμε στόν «ἄλλο κόσμο» τῆς Λευκωσίας, νοικιάσαμε ἕνα αὐτοκίνητο καί ἀρχίσαμε ἕνα ταξίδι, πού ἔπρεπε νά εἶναι σύντομο, καθώς δέν θέλαμε νά διανυκτερεύσουμε σέ κατεχόμενο ἔδαφος. Ὁ Ράγκναρ, ἔμπειρος ὁδηγός, κατάπινε τά χιλιόμετρα μέ μεγάλη εὐκολία.
Περάσαμε κάποια χωριά, ἀλλά ὁ στόχος μας ἦταν ἡ Ἀμμόχωστος. Σταματήσαμε σέ ἕνα καφενεῖο, ἤπιαμε καφεδάκι, περιποιητικοί οἱ χωριανοί. Μιλούσαμε μόνο ἀγγλικά, φυσικά. Συμφωνήσαμε νά ἀποφύγουμε τίς συναντήσεις πού μᾶς εἶχε ὑποδείξει ὁ Σπανός «γιά νά μήν μπλέξουμε»… Ὅταν ἀντίκρυσα τό θέαμα τῆς Ἀμμοχώστου, τῆς παραλίας, μέ τά τεράστια ξενοδοχεῖα, νά στέκουν ἔρημα, μέ τόν ἀέρα νά φυσάει καί νά πηγαινοέρχονται οἱ φοίνικες τῆς παραλίας, αἰσθάνθηκα ἕνα τεράστιο κενό.
Ὁ Ράγκναρ, ὅμως, ἦταν ἐνθουσιασμένος. «Πώ-πώ, θεματάρα! Πᾶμε γρήγορα γιά φωτογράφηση» μοῦ λέει κι ἄρχισε νά τρέχει στήν παραλία. Οὔτε θυμᾶμαι τά ὀνόματα τῶν ξενοδοχείων. Θυμᾶμαι, ὅμως, τά διαλυμένα δωμάτια (πλιάτσικο ἐμφανές), τό λεηλετημένο καζῖνο, τό παραβιασμένο χρηματοκιβώτιο, τά κατεστραμμένα ἑστιατόρια, τίς ἄδειες, γεμᾶτες σκουπίδια, πισίνες. Ὁ Νορβηγός πηδοῦσε τά ἐμπόδια σάν κατσίκι, εἶχε παρασυρθεῖ ἀπό τόν οἶστρο τῆς δουλειᾶς. Ἐκεῖνο τό φοβερό συναίσθημα, πού σέ κάνει νά ἀδιαφορεῖς γιά τήν ὅποια τραγωδία γύρω σου καί νά κυνηγᾶς τό στιγμιότυπο, τήν φωτογραφία, τήν εἴδηση, τό πρόσωπο! Μπορεῖ ὕστερα νά σκέπτεσαι τό ποῦ πῆγες καί τί ἔκανες καί νά ἀνατριχιάζεις. Ἀλλά ὅταν σέ πιάσει ἡ «τρέλλα» τῆς στιγμῆς, δέν ὑπολογίζεις κανέναν! Δέν εἶχα ξαναδεῖ πόλη-φάντασμα! Ἀργότερα εἶδα καί τήν βομβαρδισμένη παραλία τῆς Βηρυττοῦ, ἀλλά ἐκεῖ ὑπῆρχε ζωή! Τό μόνο πού ἄκουγα ἦταν ὁ ἀέρας καί οἱ φωνές τοῦ Ράγκναρ. «Ἔλα, κράτησέ μου λίγο τήν πινακίδα» μοῦ φώναζε, γιά νά κρατήσω ὄρθια μιά πινακίδα πού ἔγραφε «Only V.I.P». Ἦταν διάσημα στήν Εὐρώπη τά καζῖνα τῆς «Φαμαγκούστα»… Περπατήσαμε καί στήν πόλη, ἀνάμεσα σέ ἄδεια, κακοποιημένα, σπίτια. Ἔβλεπες παντοῦ σπασμένα παντζούρια, παραβιασμένες πόρτες. Μπήκαμε σέ μερικά σπίτια. Ἦταν ἐκείνη ἡ ἐρημιά, πού σέ παγώνει. Ὁ Ράγκναρ φωτογράφιζε συνεχῶς. Τό βράδυ, στό ξενοδοχεῖο, διηγήθηκα στήν φοιτήτρια πού ἐργαζόταν στήν ρεσεψιόν ὅσα εἴχαμε δεῖ. Ἀργότερα, τήν συνάντησα στήν Ἀθήνα. Ἦταν πιά φτασμένη δημοσιογράφος. «Ἀπό ἐκεῖνο τό βράδυ ἀποφάσισα νά ἀσχοληθῶ μέ τήν δημοσιογραφία» μοῦ εἶπε. Δέν ξέρω ἄν σήμερα μέ σκέπτεται θετικά ἤ μέ καταριέται! Τό ρεπορτάζ μας δημοσιεύθηκε καί στόν «Ταχυδρόμο».
«Νεαρέ μου, εἶναι μεγάλη ἐπιτυχία» μοῦ εἶπε ὁ ἀξέχαστος Νῖκος Κυριαζίδης.
