Κάπου διάβασα ὅτι ἄρχισαν οἱ ἑτοιμασίες γιά τό Καρναβάλι τῶν Πατρῶν.
Εὐτυχῶς πού ὑπάρχουν οἱ Πατρινοί, ἀλλά καί κάποιες ἄλλες πόλεις, πού τά τελευταῖα χρόνια ἔχουν «ἀξιοποιήσει» τουριστικά καί κάποια δικά τους «καρναβαλικά» ἔθιμα γιά νά θυμόμαστε τίς Ἀπόκριες, ὡς κάποιες ξεχωριστές ἡμέρες. Ἀλλιῶς, μέ τέτοια κρίση, μέ τόσα προβλήματα, ποιός ἔχει ὄρεξη γιά Ἀπόκριες, γιά μασκαρέματα, καρναβάλια καί χορούς…
Εἶναι ὅμως καί τά παιδιά ἤ τά ἐγγόνια, πού πᾶνε σχολεῖο καί κάποια στιγμή θά ἔχουν νά πᾶνε σέ κάποιο «ἀποκριάτικο πάρτυ» καί πρέπει νά βρεῖς στολή νά τά ντύσεις. Εὔκολο πρᾶγμα σήμερα ἡ στολή, ὑπάρχουν τά πάντα καί σέ προσιτές τιμές. Ἄν ἔχεις, φυσικά, χρήματα, ἄν σοῦ περισσεύουν κάποια, ἔστω καί αὐτά τά λίγα. Ἀλήθεια, πῶς κάναμε Ἀπόκριες παλιότερα; Πάλι, λεφτά δέν ὑπῆρχαν. Ὑπῆρχε, ὅμως, διάθεση καί αἰσιοδοξία. Ἔτσι, ἀρκοῦσε ἕνα μαῦρο παντελόνι, ἕνα καρό πουκάμισο, ἕνα γιλέκο τοῦ πατέρα σου, ἕνα χάρτινο καπέλο «καουμπόικο». Ἕνα πλαστικό πιστόλι, μουστάκι πού ἔφτιαχνες μέ φελλό καμένο στήν φωτιά, καί ἤσουν «Καουμπόης»! Ἕνα σουτιέν τῆς μάνας σου, δύο λεμόνια, μιά ρόμπα τῆς γιαγιᾶς, κραγιόν καί ἕνα τσεμπέρι, καί ἤσουνα μιά ἀξιοπρεπέστατη «γριά»! Ἔτσι θυμᾶμαι τούς γονεῖς μου καί τούς φίλους τους, νά μασκαρεύονται μέ ὅ,τι εἶχαν –οὐδείς τότε ἀγόραζε ἤ νοίκιαζε στολές– καί νά γλεντᾶνε τήν Τσικνοπέμπτη καί τήν Ἀποκριά. Μέ τραγούδια «Λεμονάκι μυρωδᾶτο», «Παρασκευούλα», ἄντε καί καμμιά «Κομπαρσίτα» γιά …εὐρωπαϊκό.
Βέβαια ὑπῆρχαν καί κάποιοι, σάν τόν θεῖο Λουκᾶ, πού ἄρχιζαν τά σόκιν, ὅπως τό «Ἀνέβηκα στήν πιπεριά» καί τό «πῶς τό τρίβουν τό πιπέρι»…
Κι ὅταν ἐρχόταν ἡ παρέα στό κέφι, κάθιζαν τήν ἀδελφή μου στό πιάνο καί τραγουδοῦσε ὁ καθένας τό σόλο του. Ὁ πατέρας μας τόν «Φέρτε μου νά πιῶ», ὁ θεῖος Σπῦρος «Ἕνας βράχος στό βουνό», ἡ θεία Ἰωάννα «Ἡ καρδιά μου πονεῖ γιά σᾶς»!
Ἐμεῖς, πιό τυχεροί, νοικιάσαμε καί στολές, κάποιοι ἀγόρασαν κιόλας. Ἡ γενιά ἡ δική μας ἄλλαξε τά πράγματα. Κάναμε τό Καρναβάλι τῆς Πάτρας βραζιλιάνικο (δέν ἀκοῦς πιά ἑλληνικούς ρυθμούς) καί τά πάρτυ μας σπανίως εἶχαν «Λεμονάκι μυρωδᾶτο». Δέν γνωρίζω ἄν σήμερα στά σχολεῖα διδάσκονται τά ἀληθινά, ἑλληνικά ἀποκριάτικα τραγούδια. Θά ἔπρεπε, γιατί εἶναι τόσο ὡραῖα. Χίλιες φορές καλύτερα ἀπό τά σημερινά, δῆθεν ρυθμικά, διόλου ἑλληνικά. Μακάρι νά τά μαθαίνουν. Νά μαθαίνουν καί τούς δημοτικούς χορούς. Καλαματιανά, συρτά, τσάμικα. Ἐμεῖς, δυστυχῶς, καταστήσαμε ἐθνικό χορό τό τσιφτετέλι. Νά ξαναγυρίσει ἡ ἀποκριά στήν σωστή της διάσταση. Δέν εἶναι ἑλληνικά αὐτά τά τερατώδη καρναβάλια μέ τίς Βραζιλιάνες καί τίς σάμπες. Κάποια στιγμή, ἄς σκεφθοῦμε ὅτι δέν εἶναι κουτοί οἱ ἄλλοι λαοί, πού διατηροῦν τά ἔθιμα, τήν μουσική καί τά τραγούδια τους. Ὅσο καί ἄν τά τελευταῖα χρόνια οἱ «μασκαρᾶδες» καί τά «μασκαραλίκια» ἐμβριθοῦν, πέρασαν στήν καθημερινή μας ζωή, νομίζω πώς εἶναι καιρός νά ἐπιστρέψουν στόν φυσικό τους χῶρο καί χρόνο. Ἐξ ἄλλου, πότε ἄλλοτε, τά τελευταῖα χρόνια, εἴχαμε βρεθεῖ μέ τόση ἀκρίβεια…
«Στῆς ἀκρίβειας τόν καιρό»;
