Σάββατο πρωί, φθάνουμε στόν Ἅγιο Νικόλαο, στό Λασίθι. Θά μείνουμε μέχρι τό βράδυ τῆς Κυριακῆς στό νησί.
Φυσικά, ψάχνουμε κατάλυμα, ποῦ ἀλλοῦ; Στήν Λίμνη! «Hotel du Lac» γράφει ἡ πινακίδα, καί σκέπτεσαι ὅτι στό Ξενοδοχεῖο τῆς Λίμνης θά εἶναι ὅλα ὄμορφα. Εἴμαστε τρεῖς φίλοι, βρήκαμε εὐκαιρία πού παίζει ἡ ἀγαπημένη μας ὁμάδα, ὁ Ἐθνικός μέ τόν Α.Ο. Ἁγίου Νικολάου, καί εἴπαμε: Δέν πᾶμε Σαββατοκύριακο στήν Κρήτη καί νά εἴμαστε πίσω Δευτέρα, στόν Πειραιᾶ γιά τήν παρέλαση; Καί πήγαμε… «Ἔχω μονάχα ἕνα δίκλινο» μᾶς λέει ἡ εὐγενέστατη κυρία στό ξενοδοχεῖο. Ναί, ἀλλά ἐμεῖς θέλουμε τρία μονόκλινα ἀπαντῶ, μέ χαμόγελο, ἐλπίζοντας πάντα ὅτι κάτι θά βρεθεῖ… Δέν ὑπάρχει, ὅμως, καί ἡ συμπαθεστάτη κυρία τηλεφωνεῖ στό «Ἴκαρος art Hotel» ὅπου, ὅπως μᾶς λέει, ὑπάρχουν τά τρία μονόκλινα πού ψάχνουμε. Τιμή, 60 εὐρώ ἕκαστον!
Πρίν ἀπό ἕναν μῆνα, στό Ρέθυμνο, σέ κεντρικό ξενοδοχεῖο τά πληρώσαμε 30 εὐρώ τό ἕνα. Ἀλλά τώρα εἶναι τριήμερο.Καί, φυσικά, δεχόμαστε. Φθάνουμε στό ξενοδοχεῖο. Στήν εἴσοδο τοῦ πάρκιν εἶναι σταθμευμένη μιά παλιά Μερσεντές καί δέν μποροῦμε νά μποῦμε γιά νά παρκάρουμε. Πηγαίνω στήν ρεσεψιόν. «Δέν λέτε στόν κύριο τῆς Μερσεντές νά τήν πάρει ἀπό ἐκεῖ;» λέω στό κορίτσι πού ἔχει βάρδια στήν ὑποδοχή. «Ξέρετε, τό πάρκιν εἶναι ἰδιωτικό καί ὁ κύριος λίγο παράξενος» ἀπαντᾶ. «Ἄσε μήν φᾶμε καμμιά μπαλωθιά στά καλά καθούμενα» σκέφτομαι καί ψάχνω πάρκιν ὁλόγυρα. Πουθενά, τίποτε! Ἀφήνω τό αὐτοκίνητο σέ μιά γωνιά μέ τά ἀλάρμ ἀναμμένα καί πηγαίνω στήν ρεσεψιόν. Συμφωνοῦμε τά δωμάτια. «Τσέκ ἄουτ αὔριο στίς 12» μᾶς λέει ἡ κοπέλα τῆς ὑποδοχῆς, καί κάνουμε νά πᾶμε στόν ἀνελκυστῆρα.
«Δέν θά πληρώσετε;» μᾶς ἐρωτᾶ ἡ μικρά. Μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ἐδῶ πληρώνουν προκαταβολικά. «Μά, τί λέτε; Στό τσέκ-ἄουτ πληρώνουν στά ξενοδοχεῖα» τῆς λέει ὁ Μανώλης, ὁ κοσμογυρισμένος ἐπιχειρηματίας πού μένει μόνιμα στό Νεσατέλ, στήν Ἑλβετία. «Ἐδῶ πληρώνουν μπροστά» μᾶς λέει ἡ κοπέλλα. «Πάρτε τόν διευθυντή νά τοῦ μιλήσω» τῆς λέω. Ὁ ἰδιοκτήτης εἶναι μιά κυρία. «Δέν ξέρω τί μοῦ λέτε, ἀλλά ὁ κανονισμός μας εἶναι αὐτός» μοῦ ἀπαντᾶ.
«Δέν μοῦ ἔχει ξανατύχει» τῆς λέω καί καθώς βλέπω ὁλόγυρα ἕνα κίτς πρᾶμα, ἐρωτῶ: «Πόθεν τό Art Hotel;» «Ἔχει κάτι πίνακες στούς ὀρόφους» μοῦ ἀπαντᾶ. Τῆς λέω ὅτι ὁ κανονισμός τοῦ ξενοδοχείου εἶναι λάθος, μᾶς θίγει καί φεύγουμε. Καταλήγουμε στό Naiades Marina, ἕνα ξενοδοχεῖο συμπαθητικό, δίπλα ἀκριβῶς στό ἐθνικό στάδιο τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἑξήντα τρία εὐρώ ἕκαστο, χωρίς πρωινό, ἀποδεκτό, ἕνεκα τό Τριήμερο, ἀλλά πληρωμή στό τσέκ-ἄουτ.
Ἐπειδή ἡ ὑπουργός Τουρισμοῦ ἕλκει τήν καταγωγή ἀπό τήν Κρήτη, ἐπειδή ἡ Κρήτη εἶναι –ὑποτίθεται– τόπος ἀνεπτυγμένος τουριστικά, θέτουμε ἕνα ἐρώτημα: Εἶναι δυνατόν νά πρέπει κάποιος (πού δίνει ταυτότητα ἤ πιστωτική, ἄν τοῦ ζητηθεῖ) νά ὑποχρεώνεται νά πληρώσει προκαταβολικά τήν διαμονή του ἤ πρόκειται γιά αὐθαιρεσία; Νά σοῦ ζητοῦν ταυτότητα ἤ διαβατήριο, νά τό δίνεις καί νά σοῦ λέει τά λεφτά μπροστά, λές καί εἶσαι κοπανατζῆς; Ἄς τό κοιτάξει τό ὑπουργεῖο –ἄν συμφωνεῖ μέ τήν ἄποψή μας…
