Δέν σᾶς ἔχουμε συνηθίσει ἀπό τήν στήλη αὐτή στά πολιτικά, ἀλλά ἡ ἀτμόσφαιρα πού ἔχει δημιουργηθεῖ τόν τελευταῖο καιρό δέν ἐπιτρέπει ὁποιασδήποτε μορφῆς σιωπή…
Κατ’ ἀρχάς νά ξεκαθαρίσουμε ὅτι εἴμαστε ἀντίθετοι μέ τίς ἀνεξάρτητες ἀρχές. Ἰδιαίτερα στήν Ἑλλάδα, ὅπου ἡ ἀνεξαρτησία εἶναι πιό σπάνια ἀπό τήν βροχή στήν ἔρημο Καλαχάρι. Σέ ὁποιαδήποτε σοβαρή χώρα καμμία ἀρχή ἤ ὑπηρεσία δέν μπορεῖ νά θεωρεῖ ὅτι εἶναι Θεός. Ἀρκεῖ νά δεῖ κανείς τίς μάχες μεταξύ ἀνεξαρτήτων δημοσιογράφων στήν τηλεόραση καί θά καταλάβει πόσο ἀνεξάρτητα εἶναι καί τά μέσα ἐνημερώσεως (κάτι πού θεωρεῖται ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ σέ μιά ὑγιῆ δημοκρατία) καί μέ ποιό τρόπο ἐνημερώνεται ἡ κοινή γνώμη. Καί θά ἦταν καλό νά ἐπιχειρηθεῖ μιά μέτρηση τηλεθεάσεως κατά τό τριήμερο τῆς συζητήσεως τῆς προτάσεως δυσπιστίας.
Εἶναι βέβαιον ὅτι τό Μουσικό κουτί τῆς ΕΡΤ (ἔστω καί ἄν τραυμάτισε τά ὑπέροχα τραγούδια σέ στίχους τῆς σπουδαίας Εὐτυχίας Παπαγιαννοπούλου, χρησιμοποιῶντας λάθος ἑρμηνευτές) θά σημείωσε δεκαπλάσια νούμερα ἀπό τήν μάχη μέ τίς μπαλωθιές τῆς Βουλῆς…
Γιά νά ἐξηγούμεθα, μιά καί καλή, καί γιά νά μήν δουλεύουμε τόν κόσμο. Συζήτηση σοβαρή, γιά ἕνα σοβαρό θέμα, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά ἀποβεῖ χρήσιμη γιά τήν πολιτική μας ζωή, δέν μπορεῖ νά διεξαχθεῖ σέ μιά πολωμένη προεκλογική περίοδο. Ὅλα δείχνουν ὅτι ὁ κόσμος ἀδιαφορεῖ, διότι εἶναι βέβαιος ὅτι πρόκειται γιά μάχη χαρακωμάτων, ὅτι πρόκειται γιά ξεκατίνιασμα κατά τό κοινῶς λεγόμενον.
Τό μόνο πού θά μποροῦσαν –ἄποψή μας– νά εἰσπράξουν οἱ μονομάχοι θά εἶναι νά θυμώσουν ἀκόμη περισσότερο τούς λιγοστούς πλέον, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μέ τά καμώματά τους… Ἄποψή μας εἶναι ὅτι γιά μία ἀκόμη φορά (ἔχει ξανασυμβεῖ) μιά παρέμβαση μιᾶς ἀνεξάρτητης ἀρχῆς δημιουργεῖ συνθῆκες ζούγκλας στό πολιτικό σκηνικό, σέ κρίσιμη περίοδο. Δηλαδή τί ἔχει νά κερδίσει ἡ χώρα μας, μέ τόν ἀπέναντι νά ὑλακτεῖ νυχθημερόν, ἀπό τήν ἐμπλοκή τῶν Ἐνόπλων μας Δυνάμεων σέ μιά σκοτεινή πολιτική διελκυνστίδα, πού κανείς δέν ξέρει ποῦ θά βγάλει;
Πολύ σωστά ἀκούστηκαν τά λόγια τοῦ Λυσία (Περί Ἀδυνάτου) στό Κοινοβούλιο. Ἀλλά θά ἔπρεπε νά ἀκουστοῦν καί πολλά ἄλλα, πού ἄφησαν οἱ ἀρχαῖοι κάτοικοι αὐτῆς τῆς γῆς καί τά ὁποῖα ἔχουμε ξεχάσει. Ἄς θυμηθοῦμε μερικά: Νόμιζε τήν πατρίδα οἶκον, τούς δέ πολίτας ἑταίρους (Ξενοφῶν). Οὐδέν ἄρ’ ἦν φίλτερον ἄλλο πάτρης (Θέογνις). Οὐδέν γλύκιον ἧς πατρίδος, φθάνει προτεθρυλημένον (Λουκιανός). Ὅσα σεμνά καί θεῖα νομίζουσιν ἄνθρωποι, τούτων πατρίς αἰτία καί διδάσκαλος, γεννησαμένη καί ἀναθρεψαμένη καί παιδευσαμένη (Λουκιανός).
Κανείς, μά κανείς, ἐξ ὅσων μίλησαν στό Κοινοβούλιο, δέν χρησιμοποίησε τήν λέξη πατρίδα. Καί, φυσικά, δέν περιμένουμε νά ἔχουν πολλοί ἀσχοληθεῖ μέ τά ἀρχαῖα ἑλληνικά. Μεταξύ τῶν τριακοσίων, ἀρκετοί εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔδωσαν μάχες προκειμένου νά καταργηθοῦν τά ἀρχαῖα ἀπό τά σχολεῖα. Κάποιοι ἐπίσης ἔχουν δημοσίως ὑποστηρίξει ὅτι δέν ἔχουμε καμμία σχέση μέ τήν ἀρχαία Ἑλλάδα.
Ὅπως καί νά τά δεῖ κανείς τά πράγματα, τό κλῖμα πού διαμορφώνεται –καί στήν διαμόρφωσή του τά μέγιστα συμβάλλει ἡ χωρίς ὅρους καί ὅρια σύγκρουση τῶν μεγάλων τῆς Βουλῆς– εἶναι ζοφερό. Καί, δυστυχῶς, μέσα σέ αὐτό τό κλῖμα θά ὁδηγηθοῦμε στίς ἐκλογές. Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι ὁ Κολοκοτρώνης εἶχε δίκιο ὅταν ἀναφερόταν στόν Θεό τῆς Ἑλλάδας. Καί ἄς πιστέψουμε ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη…
