Διάβασα μέ προσοχή τίς ἐξαγγελίες τῶν ἁρμοδίων ὑπουργῶν γιά τό δάσος τοῦ Τατοΐου, ἤτοι γιά τά πρώην βασιλικά κτήματα, στά ὁποῖα δεσπόζει τό (λιτό) ἀνάκτορο.
Τό ἔχω περπατήσει αὐτό τό δάσος, οὐκ ὀλίγες φορές, Καί ὡς παιδί, μέ τόν πατέρα μου, πού μᾶς πήγαινε ἐκεῖ σέ κάθε εὐκαιρία γιά νά ἀπολαύσουμε τήν φύση, ἀλλά καί ἀργότερα, μέ τόν «Ὁδοιπορικό», τόν ὀρειβατικό-φυσιολατρικό Σύλλογο τοῦ Πειραιῶς, κάποιες Κυριακές, πού δέν «εἴχαμε βουνό» καί πηγαίναμε «Τατόι γιά ξεμούδιασμα»…
Πρόκειται, πράγματι, γιά ἕνα μοναδικό σέ ὀμορφιά κομμάτι τῆς εὐλογημένης Ἀττικῆς γῆς. Καί εἶχε καεῖ ἡ καρδιά μου, ὅταν, περί τά τέλη τοῦ ’70, ἀρχές ’80, εἶχα βρεθεῖ ἐκεῖ, στό «ἀνάκτορο» καί εἶχα ἔλθει ἀντιμέτωπος μέ τήν ἀθλιότητα τῆς ἑλληνικῆς Πολιτείας, ἡ ὁποία –γιά λόγους τούς ὁποίους οὐδέποτε μπόρεσα νά καταλάβω– εἶχε ἀφήσει τό κτῆμα καί τό κτηριακό συγκρότημα νά καταρρέει καί νά καταστρέφεται…
Μοῦ ἦταν ἀδιανόητο νά ἀντιληφθῶ τό μέγεθος τῆς ἀφροσύνης πού διακατεῖχε (εὔχομαι νά ἔχει ἐκλείψει τό φαινόμενο) τήν ἑλληνική δημόσια διοίκηση, ἀλλά καί τίς μετά τό 1974 κυβερνήσεις, πού ἄφηναν νά ἀποσυντίθεται ἕνας ἀληθινός θησαυρός, μέρος ἀναπόσπαστο τῆς ἱστορίας καί τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς. Χρειάσθηκε νά φθάσουμε στόν θάνατο τοῦ Κωνσταντίνου καί στήν ἐπιθυμία τῆς οἰκογενείας του νά ταφεῖ στό Τατόι, γιά νά εὐαισθητοποιηθεῖ ἡ Πολιτεία καί νά πράξει τό αὐτονόητο, δηλαδή τό καθῆκον της, τήν διάσωση καί ἀξιοποίηση αὐτοῦ τοῦ ἐξαιρετικοῦ πνεύμονος τῆς Ἀττικῆς.
Χρειάσθηκε νά δοῦν τό φῶς τῆς δημοσιότητος οἱ ἄθλιες φωτογραφίες τοῦ κτήματος, πού εἶχε καεῖ καί κανείς δέν εἶχε φροντίσει γιά τόν καθαρισμό του, γιά νά γίνουν κάποια «ἔργα-ἀστραπή» καί νά πραγματοποιηθεῖ ἡ ταφή, σέ ἕνα σχεδόν σεληνιακό ἀλλά ὄχι μαῦρο τοπίο.
Ἔτσι, ὁ νεκρός Κωνσταντῖνος ἔγινε ἡ αἰτία νά ἀφυπνισθοῦν κάποιες κοιμώμενες συνειδήσεις. Καί μπορεῖ νά μήν ἐτάφη μέ τιμές πρώην ἀρχηγοῦ κράτους (παρ’ ὅτι ὑπῆρξε ἀρχηγός τοῦ κράτους μας), ἀλλά μέ τήν ἐπιθυμία του νά ταφεῖ δίπλα στούς γονεῖς του ἔφερε στήν ἐπικαιρότητα τό ἐρώτημα: «Τί στήν εὐχή ἔχετε πάθει οἱ πολιτικοί;» καί ἔτσι φθάσαμε στίς χθεσινές ἐξαγγελίες καί στίς «μακέτες», γιά τό πῶς θά γίνει τό «Τατόι» ὅταν θά παραδοθεῖ στούς πολῖτες.
Αὐτό, λοιπόν, εἶναι πού μᾶς τρομάζει. Καί θά πρέπει νά ὑπάρξουν αὐστηρά ἀλλά καί ἀποτελεσματικά μέτρα ἀσφαλείας, διότι «μέ τήν τρέλλα πού κουβαλοῦν» μερικοί, τά πρώην βασιλικά κτήματα μπορεῖ νά γίνουν στόχος τῶν γνωστῶν διεστραμμένων τύπων, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι καταστρέφοντας ἀποδίδουν δικαιοσύνη καί μάχονται γιά τήν δημοκρατία.
Χωρίς ἀμφιβολία, περιμένουμε νά θαυμάσουμε καί νά ἀπολαύσουμε τό νέο Τατόι, περιμένουμε νά περιηγηθοῦμε τό πρότυπο ἐθνικό πάρκο, τό ὁποῖο ἔχει σχεδιασθεῖ καί ἀρχίζει νά διαμορφώνεται. Ἀναμένουμε, ὅμως, ἀπό τήν Πολιτεία, νά φροντίσει γιά τήν διατήρηση (καί ἐπιτήρηση) αὐτῆς τῆς μεγάλης ἀνάσας γιά τήν πολύπαθη Ἀττική.
Ἄς γίνει τό Τατόι ἡ ἀρχή γιά τήν ἐν γένει ἀναβάθμιση καί προστασία τῶν ἑλληνικῶν δασῶν, τά ὁποῖα ἔχουμε ἀφήσει στήν μοῖρά τους καί τά θυμόμαστε μόνο ὅταν θρηνοῦμε ἐπάνω στά «ἀποκαΐδια» τους…
