Καί ξαφνικά ἄρχισε νά πέφτει ξύλο! Γροθιές καί λακτίσματα «κι όπoιον πάρει ὁ χάρος» στό Κοινοβούλιο, κεφαλιές καί ἄλλα στό Εἰρηνοδικεῖο Νικαίας.
Μεταξύ βουλευτῶν ἡ πρώτη κλωτσοπατινάδα, μεταξύ δημοτικῶν συμβούλων, διαφορετικῶν παρατάξεων, οἱ κεφαλιές. «Μοῦ ἔβρισε τήν μάνα» εἶπε ὁ…μποξέρ, «μοῦ ἐπετέθη, μέ κουτούλησε καί ἔπαθα διάσειση» εἶπε ὁ δεχθείς τίς θωπεῖες τοῦ…ταύρου ἐν ὑαλοπωλείῳ συναδέλφου του, ἀντιδήμαρχος Νικαίας!
Ἔ, ἐδῶ πού τά λέμε, ἔχουν πέσει καί «κάτι ψιλές» παλαιότερα. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι δέχθηκε κάποια σπρωξίματα καί κάποια πλαστικά μπουκάλια ὁ Νῖκος Δένδιας ἀπό τούς «πορτιέρηδες» πού εἶχαν ἐκλεγεῖ βουλευτές. Φυσικά, «ἔκαναν τήν πάπια» τά προοδευτικά(!) κόμματα. Ὅπως τήν ἔκαναν καί ὅταν δέχθηκαν ἄνανδρες ἐπιθέσεις ἀπό «ἀγανακτημένους» τῆς «πάνω καί κάτω πλατείας» ὁ Κωστῆς Χατζηδάκης, ὁ Ἀπόστολος Κακλαμάνης καί, σέ ταβέρνα στά Μεσόγεια, ὁ Θεόδωρος Πάγκαλος…
Φυσικά, μήν νομίσετε ὅτι οἱ βιαιοπραγίες στήν Βουλή εἶναι φαινόμενο πρωτοφανές.
Ἔχει πέσει ξύλο πολύ παλαιότερα. Θυμᾶμαι, στήν περίοδο τῆς (κακῶς) ἀποκαλουμένης «Ἀποστασίας», ὅτι οἱ συμπλοκές μεταξύ βουλευτῶν ἦσαν συχνές. Μάλιστα, ἐπανειλημμένως, ἔπεφταν μέχρι καί… καρεκλιές! Ἦταν τότε πού ὁ πατέρας μου ἀποδοκίμαζε αὐτές τίς ἐκδηλώσεις βίας λέγοντας: «Πρόκειται περί καννιβάλων, Σοφία. Δέν σέβονται τίποτε, βεβηλώνουν τόν ναό τῆς Δημοκρατίας». Ἡ μάνα μου, θυγατέρα Μανιάτη βουλευτοῦ τοῦ Βασιλικοῦ Κόμματος, κοίταζε τόν γιατρό μέ κατανόηση. «Καλά, καλά, καί παλιότερα ἔπρεπε νά δεῖς τί ἔλεγαν στήν Βουλή ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον, τότε πού ὁ πατέρας μου, ὡς γλωσσαμύντωρ, ἀντιμετώπιζε τούς “μαλλιαρούς” τοῦ Ψυχάρη»!
Φέρνω στό μυαλό μου τήν περίοδο πού ὁ οἰκογενειακός μας φίλος, βουλευτής Πειραιῶς μέ τήν Ἕνωση Κέντρου Γιάννης Παπασπύρου (πρέπει νά) εἶχε βουτήξει μιά καρέκλα καί κυνηγοῦσε ἕναν βουλευτή τῆς ΕΡΕ, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα μοῦ διαφεύγει. Διέφυγε καί ἐκεῖνος τήν βολή τοῦ Παπασπύρου καί ἡ ἱπταμένη καρέκλα πῆρε «ξυστά» ἕναν χωροφύλακα, ὁ ὁποῖος ἐσώθη ὡς ἐκ θαύματος!
Σκηνές, δηλαδή, καί τότε, ἀπείρου κάλλους καί ἐντάσεως.
Θυμᾶμαι ἐπίσης πόσο παραστατικά διηγεῖτο ὁ κουμπάρος μας, ὑφυπουργός Οἰκονομικῶν στίς κυβερνήσεις τῶν «Ἀποστατῶν» Ἀγησίλαος Σπηλιάκος τίς «σκηνές Φάρ-Οὐέστ» τίς ὁποῖες εἶχε παρακολουθήσει ἀπό τά ὑπουργικά ἕδρανα.
«Κουμπάρε (εἶχε βαφτίσει τόν ἀδελφό μου), ἔπρεπε νά σ’ ἔχω νά βλέπεις πανοραμικά. Λές καί γυριζόταν ταινία σέ “Αμέρικαν μπάρ” τοῦ “Φάρ-Οὐέστ”», ἔλεγε καί χτυποῦσε μετά μανίας τά «πούλια» στό τάβλι, στό ὁποῖο ἔλεγε ὅτι ἦταν «μαίτρ», ἀλλά ὁ μπαμπᾶς τόν κέρδιζε πάντα, κυρίως στίς «Πόρτες» καί στό «Φεύγα», κραυγάζοντας: «Αὐτό τό λένε “Φεύγα”, κουμπάρε, ὅπως πρέπει νά φεύγεις ἀπό τόν Στεφανόπουλο!» (τόν Στέφανο ἐννοοῦσε).
Ἦταν, λοιπόν, καιρός νά πέσει πάλι ξύλο στήν Βουλή. Καί πολύ κρατήσαμε δίχως «μποῦφλες». Πῆγε, λέει, στό Δικαστήριο ὁ πατέρας τοῦ «μποξέρ» καί ἔπλεξε τό ἐγκώμιο τοῦ παιδιοῦ του. Κι ἕνας «αὐτόπτης μάρτυρ» (ὅπως ἔλεγε ὁ Χάρυ Κλύνν) κατέθεσε ὅτι ὁ παθών εἶπε στόν «Ταρζάν» κάτι «γιά τήν μαμά του».
Στό κάτω-κάτω τί εἶναι ἡ Βουλή; Εἰκόνα καί ὁμοίωση τῆς καθημερινότητος. Ἔχετε ἀκούσει πῶς μιλοῦν σήμερα μεταξύ τους οἱ Νεοέλληνες;
