Ποτέ μου δέν μπόρεσα νά ἀντιληφθῶ τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ἡ ἐπέτειος τῆς ἐξεγέρσεως τῶν νέων, τοῦ 1973, πρέπει νά «τιμᾶται» μέ συμπλοκές καί δακρυγόνα.
Μοῦ ἔχει μείνει στό μυαλό ἐκείνη, ἡ πρώτη ἐπέτειος, μέ τίς χιλιάδες τῶν χιλιάδων τοῦ κόσμου νά κατακλύζουν τούς δρόμους τῆς Ἀθήνας καί μέ τά παιδιά τῆς ΕΦΕΕ νά κρατοῦν τήν σημαία. Ἦταν ἐπιβλητική, ὑποβλητική, συγκλονιστική ἐκείνη ἡ εἰκόνα. Τό ἀνθρώπινο ποτάμι προχωροῦσε ἀργά, συντεταγμένα καί δέν ἀκουγόταν μιλιά! Μόνο συνθήματα καί στά ἐνδιάμεσα τό σύρσιμο τῶν βημάτων στήν ἄσφαλτο. Ὅπως ἁρμόζει σέ μιά ἐκδήλωση στήν ὁποία ὀφείλεται σεβασμός.
Βέβαια, στήν Ἑλλάδα ὅπου «κάθε θαῦμα κρατᾶ τρεῖς μέρες», ἔμελλε καί ἡ ἐπέτειος τῶν γεγονότων τοῦ 1973 νά γίνει ἀντικείμενο καπηλείας ἀπό τούς κομματικούς ὀργανισμούς. Καί καθώς τό πολιτικό παιγνίδι καί ἡ στράτευση στά ὑπόστεγα τῶν κομμάτων ἐλάμβανε διαστάσεις, μοιραῖο ἦταν νά ὑπάρξει καί ὁ κομματικός διαγκωνισμός γιά τό «Ποιός ἔκανε τελικά τό Πολυτεχνεῖο»…
Μέ δεδομένο ὅτι ὑπῆρξε συγκεκριμένο κόμμα τῆς Ἀριστερᾶς τό ὁποῖο ἀρχικῶς εἶχε χαρακτηρίσει τήν συγκέντρωση τῶν νέων στό Πολυτεχνεῖο «προβοκάτσια» (ἀργότερα ὄχι μόνο τήν ἀναγνώρισε ἀλλά τήν «παντρεύτηκε»), ἡ μάχη περί τήν «πατρότητα» τῶν γεγονότων ἐδόθη μεταξύ τῶν κομμάτων (καί τίς παραφυάδες) τῆς Ἀριστερᾶς, στά ὁποῖα προσετέθη καί τό νεοϊδρυθέν ΠΑΣΟΚ, στελέχη τοῦ ὁποίου εἶχαν, πράγματι, πρωταγωνιστήσει στά γεγονότα τοῦ Νοεμβρίου. Κι ὕστερα, εἴχαμε ἐκείνη τήν τρομοκρατική ὀργάνωση, πού σκότωνε «γιά νά πάει διακοπές στήν Χιλλιαδού καί τό Ἀγκίστρι», καί ἐνεφανίσθη μέ τήν ἐπωνυμία «17 Νοέμβρη».
Οἱ διεστραμμένοι δολοφόνοι εἶχαν οἰκειοποιηθεῖ τήν ἡμερομηνία τῆς ἐξεγέρσεως καί δολοφονοῦσαν πισώπλατα ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους. Καί, ἐκμεταλλευόμενοι καί τίς περίεργες ἐκδοτικές διαμάχες, «μοσχοπουλοῦσαν» (μεταφορικῶς) τίς ἀκατανόητες καί προϊόντα διανοητικῆς συγχύσεως «προκηρύξεις» τους…
Ἔτσι, μέ τόν καιρό, τό «Ἐδῶ Πολυτεχνεῖο» ξέφτισε καί πέρασε στά χέρια τῶν «μπαχαλάκηδων» καί τῶν διαφόρων ὁμάδων οἱ ὁποῖες συνήθως «ἀποσχίζονται ἀπό τήν πορεία» γιά νά παίξουν στήν συνέχεια «φλογοπόλεμο» μέ τήν Ἀστυνομία, τῆς ὁποίας οἱ μονάδες ἀνταποκρίνονται προθύμως στό κυνηγητό στά στενά πέριξ τῆς ὁδοῦ Πατησίων καί τοῦ Συντάγματος! Μέ λίγα λόγια, δέν εἴμαστε ἄξιοι οὔτε νά τιμήσουμε ὅπως τῆς πρέπει μιά ἐπέτειο, τήν ὁποία ἔχουμε συνδέσει μέ τήν πτώση τοῦ αὐταρχικοῦ ἑπταετοῦς καθεστῶτος καί τήν ἐπάνοδο τῆς χώρας στήν Δημοκρατία!
Πολύ θά ἤθελα νά παρακολουθήσω τίς ὁμιλίες τῶν ἐκπαιδευτικῶν πρός τούς μαθητές τῶν σχολείων γιά τήν ἐπέτειο τῆς 17ης Νοεμβρίου. Νά ἀκούσω πῶς τήν παρουσιάζουν καί πῶς «μπολιάζονται» τά παιδιά σχετικῶς μέ τά συγκεκριμένα γεγονότα. Πολύ φοβᾶμαι ὅτι καί οἱ σημερινοί καθηγητές δέν ἔχουν τήν πλήρη εἰκόνα τῶν ὅσων συνέβησαν τότε.
Ἐκεῖνο, ὅμως, τό ὁποῖο «μετρᾶ» τελικῶς, εἶναι τό ὅτι χάθηκε μία ἀκόμη εὐκαιρία γιά νά περάσει στούς νεότερους τό σωστό μήνυμα τοῦ σεβασμοῦ πρός ἐκείνους τούς νέους οἱ ὁποῖοι χωρίς φόβο ἀλλά μέ περίσσιο πάθος, ὑπερασπίσθηκαν τά δικαιώματα τῶν δημοκρατικῶν πολιτῶν καί ἀπέδειξαν ὅτι ἡ ἀγάπη πρός τήν ἐλεύθερη σκέψη καί ἄποψη εἶναι πιό δυνατή ἀπό τά τεθωρακισμένα καί τίς δυνάμεις καταστολῆς.
