Θυμᾶμαι, πιτσιρίκος, ἔτρεχα κάθε βδομάδα στό περίπτερο γιά νά ἀγοράσω τά «Κλασσικά Εἰκονογραφημένα».
Ἐκείνη τήν μνημειώδη ἔκδοση τῆς «Ἀτλαντίδος», πού μᾶς ἔφερε σέ ἐπαφή μέ τήν παγκόσμια λογοτεχνία, κατά τόν καλύτερο τρόπο!
Τό πρῶτο τεῦχος ἦταν «Οἱ Ἄθλιοι» τοῦ Βίκτωρος Οὑγκώ. Μέσα στίς λίγες σελίδες τοῦ περιοδικοῦ περιελήφθη ὁλόκληρο ἐκεῖνο τό τρίτομο ἀριστούργημα. Κι ὅταν χρόνια ἀργότερα διάβασα τό βιβλίο, κατάλαβα τό μεγαλεῖο ἐκείνων τῶν ἐκδόσεων τῶν Μικρασιατῶν ἀδελφῶν Πεχλιβανίδη, γιά τίς ὁποῖες μία γενιά ὁλόκληρη τοῦ εἴμεθα εὐγνώμονες.
Θυμᾶμαι ἀκόμη τήν σειρά τῶν πρώτων τευχῶν: Οἱ Ἄθλιοι, Ὄλιβερ Τουίστ, ἡ Νῆσος τῶν θησαυρῶν, ἡ Καλύβα τοῦ Μπάρμπα-Θωμᾶ, ὁ Ρομπέν τῶν Δασῶν, ἡ Παναγία τῶν Παρισίων.
Ἀκόμη ἔχω μπροστά μου ἐκείνη τήν σκηνή, μέ τόν Γιάννη-Ἁγιάννη νά τρέχει στούς δρόμους τῶν Παρισίων, μέ τόν πληγωμένο Μάριο στούς ὤμους! Κι ὅταν, ἀργότερα, εἶδα τήν ταινία μέ τόν Ζάν Γκαμπέν, ἦταν σάν νά εἶχε βγεῖ ἀπό τίς σελίδες τοῦ «Κλασσικοῦ» μου…
Ἐκεῖ γνωρίσαμε καί τόν Κουασιμόδο, τόν φοβερό καί βρωμερό Φέιγκιν, πού ἐκπαίδευε τούς ζητιάνους του στήν «Αὐλή τῶν θαυμάτων», στόν Ὄλιβερ Τουίστ, ἐκεῖ γνωριστήκαμε μέ τόν Χιαγουάθα, στό ἐξαίσιο λυρικό ἔργο τοῦ Λόνγκφελοου. Ὅταν, χρόνια ἀργότερα, τό διάβασα στά ἀγγλικά, διαπίστωσα καί πάλι τήν πληρότητα πού εἶχαν ἐκεῖνα τά «κόμικς» πού μᾶς ἔφεραν οἱ Πεχλιβανίδηδες ἀπό τήν Ἀμερική, στά τέλη τοῦ ’50… Ἐκεῖ, λοιπόν, στό τεῦχος 74 συναντήσαμε τόν Ἰούλιο Βέρν καί τό «Ἀπό τήν γῆ στήν σελήνη». Στό τεῦχος ἐκεῖνο γνωρίσαμε τόν φλεγματικό ἐπιστήμονα Μπάρμπικειν, πού πέτυχε μέ μιά «ρουκέττα» νά πετάξει στό φεγγάρι!
Χρόνια καί χρόνια πρίν πατήσει τό πόδι του ὁ Νήλ Ἄρμστρονγκ στό φεγγάρι, ὁ Ἰούλιος Βέρν μᾶς εἶχε ἤδη φθάσει στούς κρατῆρες τοῦ δορυφόρου μας! Καί μέ ἐκείνη τήν εἰκόνα στό μυαλό, στήθηκα, ξημερώματα, στήν ὁδό Βασιλέως Κωνσταντίνου, στόν Πειραιᾶ, στήν βιτρίνα τοῦ «Κορασίδη», καί παρακολούθησα σέ ἀπ’ εὐθείας σύνδεση ἐκεῖνο τό τεράστιο βῆμα γιά τήν ἀνθρωπότητα! Καί ἤμασταν οὐρά ὁλόκληρη, καθώς ἐλάχιστα σπίτια εἶχαν τότε, τό 1969, τηλεόραση! Καί πῶς τόν θυμήθηκα τόν Μπαρμπικέιν καί τήν ρουκέττα του; Μά, φυσικά, ὅταν ἄκουσα τόν νεαρό ὑπουργό κ. Παππᾶ, ὅστις ἔχει ἀναλάβει τά διαστημικά μας προγράμματα καί μᾶς ἀπεκάλυψε ὅτι θά πᾶμε κι ἐμεῖς στήν σελήνη μέ ἑλληνικό διαστημόπλοιο.
Καί μήν βιαστεῖτε νά θυμηθεῖτε τό ἀνέκδοτο μέ τήν Μαριωρή, πού τά ἔχει ὅλα καί τῆς λείπει ὁ φερετζές, διότι πλέον ὅλα εἶναι πιθανά σέ τοῦτον τόν κόσμο. Καί γιατί νά μήν πᾶμε, παρακαλῶ; Χιλιάδες ἑλληνικά μυαλά διαπρέπουν ἐπί τῆς γῆς. Μέχρι καί Μητροπολίτη, ἐπιστήμονα τῆς NASA διαθέτουμε! Γιατί νά μήν πᾶμε στό φεγγάρι; Μήπως ἀπό παιδάκια δέν μαθαίναμε νά περπατᾶμε μέ τό φῶς πού ἔριχνε τό «φεγγαράκι μου λαμπρό»;
Ἐγώ, κ. ὑπουργέ, προφέρομαι ὡς πλήρωμα! Καί ἄν εἶναι νά μέ ἀφήσετε ἐκεῖ, οὐδεμία ἀντίρρηση ἔχω! Εἶναι βέβαιο ὅτι ἐκεῖ δέν ὑπάρχει ἀκόμη ΦΠΑ καί, τό δίχως ἄλλο, ΕΝΦΙΑ! Λίγο τό ἔχετε, ὑπουργέ μου;
